Ο χαμένος Ινιέστα: το «διαμάντι» της Μπαρτσελόνα που δεν έλαμψε ποτέ (pics)

'Hταν και οι δύο 18 χρόνων εκείνη την ημέρα που τους κάλεσε στο γραφείο του ο προπονητής της πρώτης ομάδας. Ο Τσάβι και ο Μάριο ήταν μαζί αρκετά χρόνια, «ανέβαιναν» παρέα τις μικρές ηλικιακά ομάδες και περίμεναν εκείνη την ημέρα που θα γίνονταν… άνδρες. Ήταν εκείνη την ημέρα που τους φώναξε ο Λουίς φαν Χάαλ. 

Πριν από μερικές ημέρες, ο Τσάβες παραχώρησε μια συνέντευξη στο γαλλικό «So Foot». Εκεί έκανε την δήλωση για εκείνον τον άλλο Αντρές Ινιέστα, τον κολλητό του στις ακαδημίες της Μπαρτσελόνα, που είχε ταλέντο και τεχνική ανάλογα με του Λιονέλ Μέσι και του Μίκαελ Λάουντρουπ, αλλά δεν κατάφερε ποτέ να κάνει μεγάλη καριέρα. 

Το… περίεργο με την αναφορά του σπουδαίου Ισπανού μέσου στον Μάριο Ρόσας είναι ότι ο πρώην συμπαίκτης του στη Μασία συνηθίζει να τον μνημονεύει στις συνεντεύξεις του, όταν τον ρωτούν για τις ακαδημίες των «μπλαουγκράνα» ή για τους πιο ταλαντούχους παίκτες τους οποίους έχει δει. 

Ποιος είναι, λοιπόν, αυτός ο παίκτης που θαύμαζε τόσο πολύ ο Τσάβι; 

Γεννήθηκε τον Μάιο του 1980 (ο Τσάβι είναι γεννημένος τον Ιανουάριο της ίδιας χρονιάς) στη Μάλαγα και στα 14 του μπήκε στην ακαδημία της Μπαρτσελόνα. Εκεί συνάντησε τον Κάρλες Πουγιόλ και τον… συνεργάτη του σε κάθε «έγκλημα» τον Τσάβι και έγιναν αχώριστοι. Δύο χρόνια μετά μπήκε στην παρέα τους και ο Αντρές Ινιέστα, οι μεγαλύτεροι τον πήραν υπό την προστασία τους. 

Σε αντίθεση με άλλα παιδιά, τα οποία είχαν δυσκολίες προσαρμογής στη Μασία, κυρίως εξαιτίας του γεγονότος ότι ήταν μακριά από τις οικογένειές τους, ο Ρόσας δεν ένιωθε νοσταλγία για τους γονείς του και τους δύο αδερφούς του και ήταν αποφασισμένος να «κυνηγήσει» το όνειρό του. Κι ας ήταν φανατικός υποστηρικτής τότε της Ρεάλ Μαδρίτης, όπως συνέβαινε και με τα μέλη της οικογένειάς του. 

Έπαιζε πάντα με τον Τσάβι. Σε κάθε μικρή ομάδα της Μπαρτσελόνα. Μαζί «πήδηξαν» μια ηλικιακή ομάδα, μαζί εμφανίστηκαν εκείνη στο γραφείο του φαν Χάαλ. Ο Ολλανδός τεχνικός είχε αναλάβει τους Καταλανούς το καλοκαίρι του 1997 και τους ανακοίνωσε ότι τους έχει ξεχωρίσει και θα ήθελε να τους δει στις προπονήσεις της μεγάλης ομάδας. Ο Τσάβι παραλίγο να λιποθυμήσει από χαρά, ο Ρόσας το πήρε μάλλον πιο ψύχραιμα! 

Τελικά ο Τσάβι έκανε πρώτος το ντεμπούτο του στην πρώτη ομάδα, ενώ ο Ρόσας χρειάστηκε να περιμένει μέχρι τις 15 Μαΐου 1998 σε ένα εντός έδρας παιχνίδι κόντρα στη Σαλαμάνκα με τη Μπαρτσελόνα να έχει ήδη στεφθεί πρωταθλήτρια. Ξεκίνησε βασικός, έπαιξε ένα ημίχρονο και έγινε αλλαγή. Οι «μπλαουγκράνα» έχασαν με 4-1 και η βαριά ήττα ήταν ίσως εκείνος ο κακός οιωνός, ο οποίος προμήνυε την πορεία που Ρόσας στη Μπαρτσελόνα. Ήταν εκείνη η πρώτη και η τελευταία φορά που φόρεσε τη φανέλα των Καταλανών! 

Το καλοκαίρι του 1998 συμμετείχε στην προετοιμασία των μεγάλων, είχε έναν τραυματισμό σε ένα φιλικό και στη διάρκεια μιας κουβέντας με τον φαν Χάαλ τον ρώτησε αν στη διάρκεια της νέας σεζόν θα του δώσει χρόνο συμμετοχής. «Και ποιον να βγάλω από την ενδεκάδα; Τον Ριβάλντο; Τον Φίγκο; Τον Κλάιφερτ; Είσαι πολύ καλός παίκτης, είσαι νέος και έχεις ακόμα πολλά να μάθεις» του απάντησε ο Ολλανδός. 

Ο Ρόσας, όμως, δεν μπορούσε να περιμένει. Ήταν το αστέρι της δεύτερης ομάδας της Μπαρτσελόνα και πίστευε τότε ότι του άξιζε κάτι περισσότερο. Περίμενε δύο σεζόν, δεν πήρε τελικά ούτε μία ευκαιρία και το 2000 έφυγε για την Αλαβές, που εκείνη τη σεζόν έφτασε στον τελικό του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ. Κατόπιν άρχισε η… περιπλάνησή του σε μικρομεσαίες ομάδες της Ισπανίας και όχι μόνο: Σαλαμάνκα, Νουμάνθια, Κάντιθ, Τζιρόνα, Καστεγιόν, Μούρθια, Σαλαμάνκα και πάλι, ακολούθως η Χαζάρ Λανκαράν του Αζερμπαϊτζάν και μετά η Ουέσκα, η Έρκουλες και η Ελντένσε, πριν «κρεμάσει» τα ποδοσφαιρικά παπούτσια του το 2014. 

Υπό μια έννοια, ο Ρόσας ήταν τυχερός. Έπαιξε αρκετά χρόνια μπάλα, δεν είχε κάποιον σοβαρό τραυματισμό, έβγαλε και μερικά χρήματα. Ωστόσο πάντα θα παραμένει αναπάντητο το ερώτημα, και για τον ίδιο, αλλά και γι’ αυτούς που τον γνώρισαν ως πιτσιρικά για ποιο λόγο δεν έκανε την καριέρα που όλοι περίμεναν. 

«Είναι αλήθεια ότι θα μου άρεσε να έχω παίξει 15 χρόνια στη Μπαρτσελόνα. Είμαι, όμως, χαρούμενος για όσα πέτυχα, αλλά και επειδή είδα φίλους μου όπως ο Τσάβι, ο Πουγιόλ και άλλοι να πετυχαίνουν όλα όσα πέτυχαν. Προφανώς, αν ήμουν σήμερα 18 και όχι 38, θα έπαιρνα άλλες αποφάσεις. Δεν έχω κανένα πρόβλημα με τους προπονητές μου, η ευθύνη είναι μόνο δική μου. Eίναι δύσκολο από εκεί που είσαι το αγαπημένο παιδί της Μπαρτσελόνα, να καταλήγεις στην δεύτερη και στην Τρίτη κατηγορία, αλλά πρέπει να προσαρμοστείς» λέει ο ίδιος, αναγνωρίζοντας ότι φταίει επειδή δεν δικαίωσε τις προσδοκίες. 

«Ήταν ένα απίστευτο ταλέντο. Δεν ήταν δυνατόν να πάει χαμένο. Όταν τον έβλεπες στα 15, στα 16, στα 17 έμενες με ανοιχτό το στόμα. Έλεγες ότι όταν φτάσει στην πρώτη ομάδα της Μπαρτσελόνα, θα τους καταπλήξει όλους. Αλήθεια ήταν κάτι ανάμεσα σε Λάουντρουπ και Μέσι. Έπαιζε και με τα δύο πόδια, είχε φοβερή ντρίπλα, ήταν απίστευτα τεχνίτης». Έτσι τον θυμάται ο Τσάβι, με τον οποίο παραμένουν καλοί φίλοι. 

Αν τον αναζητήσει κάποιον στο google ή στο youtube, θα βρει λίγα πράγματα. Δεν θα βρει πολλά βίντεο του Μάριο Ρόσας, ενός διάσημου ακορντεονίστα, αλλά κανένα για να παρακολουθήσει αυτόν που θαύμαζαν όλοι κάποτε στην ακαδημία της Μπαρτσελόνα. Ίσως είναι και καλύτερα διότι έτσι παραμένει ένα… μυστήριο για το αν πράγματι ήταν τόσο ταλαντούχος όσο επιμένει ο Τσάβι. 

Πηγή: sdna.gr