Θ αλλάξουν τα πάντα, χωρίς να αλλάξουν τίποτε!
13:21 - 11 Μαΐου 2018
Την πρώτη φορά η αθέτηση της συμφωνίας κυρίων είχε προκύψει εν μέσω… πλέι οφ! Απρίλη του 2015 οι μικρομεσαίοι του κυπριακού ποδοσφαίρου αντιλήφθηκαν ότι «δεν βγαίνουν» οικονομικά και έβαλαν πίεση στην ΚΟΠ.
Όπως είχε δηλώσει ο τότε πρόεδρός της, Κωστάκης Κουτσοκούμνης, αποφασίστηκε -εν μέσω της β’ φάσης!- να θυσιαστεί ο ανταγωνισμός στο βωμό της οικονομικής επιβίωσής τους. Ο αρχικός προγραμματισμός για τουλάχιστον δύο χρονιές με πρωτάθλημα 12 ομάδων αναιρέθηκε και από τη σεζόν 2015/16 η α’ κατηγορία επέστρεψε στο μοντέλο των 14 συλλόγων.
Προκειμένου να αποφευχθεί η επανάληψη αυτού του σκηνικού, αυτή τη φορά οι φωνές και οι πιέσεις των μικρομεσαίων άρχισαν, μόλις οριστικοποιήθηκε πως την περίοδο 2018/19 στα μεγάλα σαλόνια θα παίξει (μόνο) μια ντουζίνα συλλόγων. Επιδίωξη; Η αθέτηση της συμφωνίας κυρίων για δοκιμή του εν λόγω μοντέλου για τρία χρόνια και η επιστροφή στις 14 ήδη από τη μεθεπόμενη σεζόν (2019/20)!
Το πρόβλημα ως… λύση!
Η επιχειρηματολογία τους; Απαράλλακτη. Πρέπει να εξασφαλίσουν τη βιωσιμότητα και την ανταγωνιστικότητά τους -προς όφελος του κυπριακού ποδοσφαίρου, εξυπακούεται. Σύντομη αναδρομή: από την περίοδο 1972/73, όταν διεξήχθη για πρώτη φορά με 14 ομάδες, μόλις σε δύο περιπτώσεις μειώθηκε ο αριθμός τους (1994/95 και 2014/15 με 12 ομάδες). Από τις υπόλοιπες σεζόν τρεις έγιναν με 15 ομάδες, πέντε με 16 και 36(!) με 14.
Ιδίως μετά τη θέσπιση και των πλέι οφ (2007/08) το μοντέλο των 14 επέφερε α) τη διαρκώς αυξανόμενη απομάκρυνση του κόσμου από τα γήπεδα, β) τους κόκκινους φακέλους, γ) τα δεκάμηνα, οκτάμηνα ή ακόμη και δίμηνα συμβόλαια παικτών, δ) την εκτόξευση του αριθμού των… ανηλίκων που παίρνουν το «βάπτισμα του πυρός» στη μεγάλη κατηγορία και ε) υπονοούμενα, αιχμές, ειρωνείες και μομφές για την καθαρότητα παικτών, προπονητών, αγώνων, του ίδιου του πρωταθλήματος.
Όπως είχε δηλώσει ο τότε πρόεδρός της, Κωστάκης Κουτσοκούμνης, αποφασίστηκε -εν μέσω της β’ φάσης!- να θυσιαστεί ο ανταγωνισμός στο βωμό της οικονομικής επιβίωσής τους. Ο αρχικός προγραμματισμός για τουλάχιστον δύο χρονιές με πρωτάθλημα 12 ομάδων αναιρέθηκε και από τη σεζόν 2015/16 η α’ κατηγορία επέστρεψε στο μοντέλο των 14 συλλόγων.
Προκειμένου να αποφευχθεί η επανάληψη αυτού του σκηνικού, αυτή τη φορά οι φωνές και οι πιέσεις των μικρομεσαίων άρχισαν, μόλις οριστικοποιήθηκε πως την περίοδο 2018/19 στα μεγάλα σαλόνια θα παίξει (μόνο) μια ντουζίνα συλλόγων. Επιδίωξη; Η αθέτηση της συμφωνίας κυρίων για δοκιμή του εν λόγω μοντέλου για τρία χρόνια και η επιστροφή στις 14 ήδη από τη μεθεπόμενη σεζόν (2019/20)!
Το πρόβλημα ως… λύση!
Η επιχειρηματολογία τους; Απαράλλακτη. Πρέπει να εξασφαλίσουν τη βιωσιμότητα και την ανταγωνιστικότητά τους -προς όφελος του κυπριακού ποδοσφαίρου, εξυπακούεται. Σύντομη αναδρομή: από την περίοδο 1972/73, όταν διεξήχθη για πρώτη φορά με 14 ομάδες, μόλις σε δύο περιπτώσεις μειώθηκε ο αριθμός τους (1994/95 και 2014/15 με 12 ομάδες). Από τις υπόλοιπες σεζόν τρεις έγιναν με 15 ομάδες, πέντε με 16 και 36(!) με 14.
Ιδίως μετά τη θέσπιση και των πλέι οφ (2007/08) το μοντέλο των 14 επέφερε α) τη διαρκώς αυξανόμενη απομάκρυνση του κόσμου από τα γήπεδα, β) τους κόκκινους φακέλους, γ) τα δεκάμηνα, οκτάμηνα ή ακόμη και δίμηνα συμβόλαια παικτών, δ) την εκτόξευση του αριθμού των… ανηλίκων που παίρνουν το «βάπτισμα του πυρός» στη μεγάλη κατηγορία και ε) υπονοούμενα, αιχμές, ειρωνείες και μομφές για την καθαρότητα παικτών, προπονητών, αγώνων, του ίδιου του πρωταθλήματος.
Για τους μικρομεσαίους, ωστόσο, αυτός ο συνδυασμός (14 ομάδες και πλέι οφ) δεν αντιμετωπίζεται ως η πηγή του κακού αλλά ως μέσο επιβίωσης! Το πρόβλημα αντιμετωπίζεται ως λύση! Και με αυτό το μαγικό τρόπο φτάνουμε στο εκπληκτικό πόρισμα: για να αλλάξουν τα πάντα (ως προς τη βιωσιμότητα και την ανταγωνιστικότητά τους) πρέπει να μην αλλάξει τίποτε (ως προς τις συνθήκες, μέσα στις οποίες κινούνται)!
Αποστροφή και αποχή
Φυσικά το να διατηρείς αναλλοίωτες τις συνθήκες και να προσδοκάς διαφορετικό αποτέλεσμα είναι ο ορισμός του παραλογισμού. Αυτό όμως δεν είναι το μεγαλύτερο κακό. Το χειρότερο των δεινών είναι πως ο μέσος ποδοσφαιρόφιλος αδυνατεί κι αρνείται να πιστέψει ότι πίσω από αυτή τη στάση των μικρομεσαίων βρίσκεται ένας απλός παραλογισμός, μια εντελώς παραμορφωμένη αντίληψη της πραγματικότητας.
Στον αντίποδα, θεωρεί και πιστεύει ότι υπάρχουν πολύ πιο ταπεινά και ιδιοτελή ελατήρια, ότι άλλα είναι τα συμφέροντα που παίζονται. Γι’ αυτό το παρασκηνιακό παιχνίδι δεν έχει απτές αποδείξεις, αλλά δεν του χρειάζονται. Του αρκεί ότι, αντιμέτωποι με αυτήν την κατηγορία, όλοι οι εμπλεκόμενοι δεν αρθρώνουν ούτε ένα τεκμήριο αθωότητάς τους, αλλά επαναλαμβάνουν ότι ουδείς προσκομίζει τεκμήριο ενοχής τους.
Γι’ αυτό και στην αρένα του κυπριακού ποδοσφαίρου η ετυμηγορία ολοένα και περισσοτέρων είναι ένας αντίχειρας στραμμένος προς τα κάτω. Αποστροφή και αποχή. Και χωρίς κόσμο δεν νοείται λαοφιλέστερο άθλημα. Χωρίς κόσμο δεν υπάρχει ποδόσφαιρο, μέλλον, προοπτική. Σ’ αυτό συμφωνούν και οι μικρομεσαίοι. Στα λόγια, μέχρι στιγμής. Αλλά ουαί κι αλίμονο (τους), αν τα λόγια δεν ακολουθήσουν οι πράξεις.
Αποστροφή και αποχή
Φυσικά το να διατηρείς αναλλοίωτες τις συνθήκες και να προσδοκάς διαφορετικό αποτέλεσμα είναι ο ορισμός του παραλογισμού. Αυτό όμως δεν είναι το μεγαλύτερο κακό. Το χειρότερο των δεινών είναι πως ο μέσος ποδοσφαιρόφιλος αδυνατεί κι αρνείται να πιστέψει ότι πίσω από αυτή τη στάση των μικρομεσαίων βρίσκεται ένας απλός παραλογισμός, μια εντελώς παραμορφωμένη αντίληψη της πραγματικότητας.
Στον αντίποδα, θεωρεί και πιστεύει ότι υπάρχουν πολύ πιο ταπεινά και ιδιοτελή ελατήρια, ότι άλλα είναι τα συμφέροντα που παίζονται. Γι’ αυτό το παρασκηνιακό παιχνίδι δεν έχει απτές αποδείξεις, αλλά δεν του χρειάζονται. Του αρκεί ότι, αντιμέτωποι με αυτήν την κατηγορία, όλοι οι εμπλεκόμενοι δεν αρθρώνουν ούτε ένα τεκμήριο αθωότητάς τους, αλλά επαναλαμβάνουν ότι ουδείς προσκομίζει τεκμήριο ενοχής τους.
Γι’ αυτό και στην αρένα του κυπριακού ποδοσφαίρου η ετυμηγορία ολοένα και περισσοτέρων είναι ένας αντίχειρας στραμμένος προς τα κάτω. Αποστροφή και αποχή. Και χωρίς κόσμο δεν νοείται λαοφιλέστερο άθλημα. Χωρίς κόσμο δεν υπάρχει ποδόσφαιρο, μέλλον, προοπτική. Σ’ αυτό συμφωνούν και οι μικρομεσαίοι. Στα λόγια, μέχρι στιγμής. Αλλά ουαί κι αλίμονο (τους), αν τα λόγια δεν ακολουθήσουν οι πράξεις.
