«Είχα οικογένεια, δουλειά, σπίτι, αυτοκίνητα. Γιατί έπινα
10:07 - 05 Ιουνίου 2018
Ο αλκοολισμός υπήρχε στο μυαλό μου πάντα μόνο σαν όρος αφού, δεν είχα γνωρίσει ποτέ ανθρώπους εξαρτημένους από το αλκοόλ. Έχω ακούσει όμως αρκετές ιστορίες για αυτούς. Μερικές φορές οι ιστορίες είχαν καλό τέλος. Η παθολογική όμως σχέση των αλκοολικών με το ποτό αλλά και η άρνηση τους να παραδεχθούν το πρόβλημα τους διαιωνίζει την κατάσταση τους. Στις περιπτώσεις αυτές η ιστορία έχει απροσδόκητο τέλος.
Έπειτα από μια σειρά συμπτώσεων, η μοίρα με έφερε στο ίδιο τραπέζι με έναν πρώην αλκοολικό. Έναν από εκείνους που πάλεψαν με τον εφιάλτη του αλκοολισμού και βγήκε νικητής… Ο Νικολάι! Ένας πρώην αλκοολικός περίπου 40 ετών, ο οποίος διαμένει εδώ και χρόνια στο σπίτι του ΡΕΤΟ στην Κύπρο μαζί με άλλους «νικητές». Όλοι τους έχουν πολλά κοινά αλλά με το μεγαλύτερο τους δέσιμο είναι το γεγονός ότι ήταν εξαρτημένοι από μια ανάγκη που τους οδηγούσε στην αποξένωση, στην καταστροφή αλλά και στον θάνατο.
Είναι δύσκολο για ένας πρώην αλκοολικό να μιλήσει χωρίς ενδοιασμούς για την εξάρτηση του, για αυτό και καθ΄όλη τη διάρκεια της συζήτηση μου με τον Νικολάι υπήρξαν στιγμές που η ατμόσφαιρα φορτίστηκε συναισθηματικά.
«Ήμουν παντρεμένος, είχα οικογένεια, μια πολύ καλή δουλειά, σπίτια και αυτοκίνητα. Γιατί έπινα; Δεν είχα απάντηση σε αυτό»...
Ο Νικολάι, ξεχώριζε από μικρός. Ήταν πάντα πολύ καλός μαθητής και κατάφερε να αποκτήσει δύο πτυχία και να δουλέψει σε πολύ καλές εταιρείες στην χώρα του, τη Βουλγαρία, έχοντας άνετη καθημερινότητα. Δημιούργησε την δική του οικογένεια από νεαρή ηλικία ενώ απέκτησε δυο παιδιά. Είχε όμως ένα ελάττωμα. Του άρεσε να πίνει χωρίς όρια…
«Το αλκοόλ μπήκε στην ζωή μου από όταν ήμουν 14 ετών. Στα 25 μου, το αλκοόλ έγινε μια καθημερινή συνήθεια. Επέλεγα να συναναστρέφομαι πάντα με ανθρώπους που έπιναν όσο εγώ ή και περισσότερο. Μια έξοδος με φίλους, οι οποίοι δεν έπιναν ήταν για εμένα μια ανιαρή και χωρίς νόημα βραδιά», μου ανέφερε ο Νικολάι του οποίου οι μνήμες ξανά ζωντάνευαν και έμοιαζαν εφιάλτες.
Περνώντας τα χρόνια, ο Νικολάι, 35 χρονών τότε, αποδέχτηκε πως είχε σχέση εξάρτησης με το αλκοόλ. Μια σχέση που δεν τον καθιστούσε ικανό να λειτουργεί στην καθημερινότητα του χωρίς ένα ποτήρι γεμάτο ποτό. «Έπρεπε να πίνω από το πρωί μέχρι το βράδυ για να είμαι καλά και να μπορώ να μιλήσω όπως μιλάμε τώρα».
Τα χέρια του αρχίζουν να τρέμουν ενώ βουρκώνει όταν μου περιγράφει ιστορίες από το παρελθόν…
«Θυμάμαι πως πάντα πριν οδηγήσω έπρεπε να πιώ για να έχω τον έλεγχο, αφού χωρίς αυτό δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ στο δρόμο. Κρυφά βέβαια από τη γυναίκα μου και τα παιδιά μου στους οποίους προσπαθούσα να κρύψω πάντα το πάθος και την εξάρτησή μου από το αλκοόλ. Τώρα πλέον συνειδητοποιώ πόσο επικίνδυνο ήταν αυτό. Θυμάμαι και ένα συμβάν που έγινε στη δουλειά, από τα πολλά εκείνα που με κάνουν να ντρέπομαι και να αναθεωρώ. Μια φορά ζήτησα από ένα πελάτη να πάμε να πιούμε καφέ για να συνεχίσουμε αργότερα τη δουλειά που είχαμε να κάνουμε. Φυσικά αυτός ήπιε καφέ ενώ εγώ είχα βάλει ουίσκι στο ποτήρι μου για να καταφέρω να συνεχίσουμε την συζήτηση χωρίς να τρέμουν τα χέρια μου από την έλλειψη αλκοόλ».
Δεν παραδεχόταν ότι ήταν αλκοολικός
Η εξάρτηση του από το αλκοόλ δυσκόλευε όλο και περισσότερο την καθημερινότητα του. Σταμάτησε να κοινωνικοποιείτε, απομακρύνθηκε από την οικογένεια του και απομονώθηκε. Ήταν εκείνος και το αλκοόλ… Κανένας άλλος δεν χωρούσε σε αυτή την σχέση όπως μου ανέφερε…
Πολλές φορές υπήρξαν φίλοι και συγγενείς που προσπάθησαν να τον παροτρύνουν να ασχοληθεί με το πρόβλημα του. Ανάμεσα σε αυτούς και μια φίλη την οποία απομάκρυνε μόλις του είπε ότι ίσως πάσχει από αλκοολισμό. «Δεν μπορούσα να παραδεχτώ πως ήμουν αλκοολικός. Οι αλκοολικοί δύσκολα παραδέχονται το πρόβλημα τους. Θεωρούν ότι πίνουν απλά λίγο παραπάνω. Δεν ήμουν έτοιμος να το ομολογήσω».
«Στα 35 μου διερωτήθηκα αν μπορούσα να θυμηθώ τον εαυτό μου δύο μέρες συνεχόμενες χωρίς αλκοόλ. Η απάντηση ήταν πως χρόνια τώρα δεν θυμάμαι τον εαυτό μου δύο ημέρες συνεχόμενες να μην πίνω». Η απάντηση αυτή του έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου και ήταν έτοιμος, όχι μόνο να ομολογήσει πως ήταν αλκοολικός, αλλά και να ζητήσει βοήθεια από επαγγελματίες.
«Η πρώτη μου απόπειρα απεξάρτησης ξεκίνησε με την βοήθεια ψυχολόγων. Δεν τα είχα καταφέρει. Δυο βδομάδες μετά από καθημερινές επισκέψεις και τη χρήση χαπιών ξανακύλησα…».
Η ημέρα που του άλλαξε την ζωή
Λίγο καιρό αργότερα έφτασε η ημέρα που του σημάδεψε την ζωή. Αυτή η μέρα που θα τον έσωζε από τον βούρκο της μεγάλης του περιπέτειας…
Βρισκόταν στην Κρήτη για διακοπές, στην αδελφή του. Ο Νικολάι καθόταν σε ένα παγκάκι με ένα μπουκάλι στο χέρι, φανερά μεθυσμένος και χωρίς να επικοινωνεί με το περιβάλλον. Σε κάποια στιγμή τον προσέγγισε ένας νεαρός. Ο Μανώλης. Ένας πρώην ναρκομανής που κατάφερε να βγει νικητής από την μάχη με τον λευκό θάνατο, με τη βοήθεια του προγράμματος ΡΕΤΟ.
«Με τα λίγα αγγλικά που γνωρίζαμε, ο Μανώλης μου εξήγησε πως μπορεί να με βοηθήσει να σταματήσω να πίνω. Αυτό ήθελα. Ήθελα να σταματήσω να πίνω».
Ο Νικολάι, λίγες μέρες μετά βρέθηκε στο σπίτι της οικογένειας του ΡΕΤΟ στην Αθήνα. Πάλεψε με τον χειρότερο του εφιάλτη. Είχε θέληση και τα κατάφερε… Ένα χρόνο μετά η ζωή του άλλαξε άρδην.
Λένε πως αν μοιράζεσαι το πρόβλημα σου με ανθρώπους που έχουν ζήσει, έχουν δει και έχουν νιώσει όπως και εσύ, γίνεται πιο εύκολο να αλλάξεις και να δεις την ζωή όπως και αυτοί. Να βγεις από τα φουρτουνιασμένα κύματα της θάλασσας που επέλεξες να μπεις, δυνατός και στεγνός στη στεριά. Να νιώσεις και πάλι ευτυχισμένος. Αυτό έγινε και στην περίπτωση του Νικολάι.
«Όταν έχεις κοντά σου ανθρώπους που είχαν το ίδιο πρόβλημα μαζί σου, είτε αυτό λέγεται αλκοόλ είτε είναι ναρκωτικά, νιώθεις ότι σε καταλαβαίνουν».
Από την Αθήνα έφτασε στο σπίτι τους ΡΕΤΟ στην Κύπρο και εδώ και πέντε περίπου χρόνια μοιράζεται τα πάντα με την νέα του οικογένεια. Εκ τότε δεν κύλησε ποτέ ξανά στο ποτό...
«Όταν θυμάμαι όσα πέρασα τα λέω με ψυχραιμία. Σταμάτησα να κλαίω. Χαίρομαι που ξέφυγα. Τώρα πλέον δεν νιώθω την ανάγκη να πιω. Από τότε που είμαι στο πρόγραμμα δεν έβαλα ούτε σταγόνα ποτό στο στόμα μου. Ούτε να το μυρίσω δεν μπορώ. Εδώ είναι το σπίτι μου. Με τα παιδιά είμαστε πλέον μια οικογένεια».
Κάπου εδώ τελείωσε η συζήτηση μου με τον Νικολάι… Μια συζήτηση από την οποία κέρδισα πολλά. Για άλλη μια φορά συνειδητοποίησα πώς όταν κάποιος φτάσει στον πάτο και χάσει τα πάντα και όταν υπάρχει θέληση έστω και αργά, μπορεί να τα καταφέρει… Κατάλαβα πως δεν πρέπει να υποτιμούμε το πρόβλημα του αλκοολισμού. Δεν είναι λίγες φορές που ακούσαμε για συνανθρώπους μας που χάνουν την ζωή τους στον δρόμο, αγκαλιά με ένα μπουκάλι ουίσκι. Θα πρέπει έτσι να μάθουμε να τους ξεχωρίζουμε ανάμεσα στο πλήθος, σε κάποιες περιπτώσεις να τους πιέζουμε να το ομολογήσουν και να τους παροτρύνουμε για βοήθεια. Με πίστη, αγάπη και τους συνοδοιπόρους μπορούν να πολεμήσουν με τους δαίμονες τους και να βγουν νικητές από τον Γολγοθά του. Όπως και ο Νικολάι.
