Μία είναι η ουσία, ζήτω η αδιαφορία!
11:13 - 25 Ιανουαρίου 2019
Η δήλωση του Ανδρέα Παντελή για πρωτάθλημα 16 ομάδων, την οποία -συμπτωματικά, προφανώς- έσπευσαν να υποστηρίξουν οι Κώστας Χριστοδούλου και Κίκης Φιλίππου, αποτελεί ξαναζεσταμένο φαγητό. Νερό στο μύλο μιας συζήτησης που ξεκίνησε ήδη από τα πλέι οφ της περασμένης περιόδου -τότε από τους τεχνικούς της Δόξας και του Ερμή.
Η… αλλεργία προπονητών και παραγόντων στο πρωτάθλημα των 12 ομάδων εμφανίζεται κάθε φορά με διαφορετικό πρόσχημα. Τη μία είναι η οικονομική επιβίωση, την άλλη οι θέσεις εργασίας για γηγενείς προπονητές και ο χρόνος συμμετοχής για γηγενείς ποδοσφαιριστές, αυτή τη φορά είναι τα πλέι οφ, τα οποία ωστόσο δεν ενοχλούσαν όσο το πρωτάθλημα διεξαγόταν με 14 ομάδες.
Ότι η β’ φάση χρήζει βελτίωσης ή κατάργησης, αποδεικνύεται βάσει αριθμών και αποτελεσμάτων, τα οποία είχε παραθέσει αναλυτικά η omada.com.cy (διάβασε εδώ το σχετικό ρεπορτάζ).
Ο παραλογισμός ότι για τα προβλήματα ευθύνεται το μοντέλο των 12 ομάδων (που, μαζί με την εφετινή, εφαρμόστηκε μόλις τρεις φορές) και όχι των 14+ που έχει εφαρμοστεί σε 43 από τα προηγούμενα 46 χρόνια, επίσης έχει αναλυθεί από την omada.com.cy (διάβασε εδώ σχετικό ρεπορτάζ).
Αυτή η ιστοσελίδα, επίσης, έχει προϊδεάσει από τον περασμένο Αύγουστο (διάβασε εδώ το σχετικό ρεπορτάζ) ότι οι πολέμιοι του πρωταθλήματος των 12 ομάδων έχουν δρομολογήσει ήδη τις εξελίξεις για την καταπάτηση και της (δεύτερης) συμφωνίας κυρίων και για την αλλαγή μοντέλου (πολύ) πριν το καλοκαίρι του 2021.
Μετά από όλα αυτά, τι άλλο μένει να ειπωθεί; Πρακτικά και επί της ουσίας, τίποτε. Όσοι επιδιώκουν την εκ νέου αύξηση των ομάδων είναι όσοι δεν αντέχουν έναν υψηλό ανταγωνισμό διαρκείας, όπως αυτός στην τρέχουσα περίοδο, στην οποία τα περιθώρια για λάθη και… ανάσες είναι μηδενικά.
Είναι όσοι (προ)απαιτούν αδιάφορα παιχνίδια για να δώσουν χρόνο συμμετοχής σε Κύπριους ποδοσφαιριστές -και μετά αναρωτιόμαστε γιατί αυτοί δεν ανταποκρίνονται σε συνθήκες υψηλής πίεσης και ανταγωνισμού, όπως τα ευρωπαϊκά παιχνίδια με τους συλλόγους τους και την εθνική ομάδα.
Είναι όσοι καταγγέλλουν δημόσια ότι όλα γίνονται για το χατίρι των μεγάλων, αλλά στην ουσία περιμένουν να ζήσουν από τα τηλεοπτικά δικαιώματα στην κατηγορία των μεγάλων και από τα εισιτήρια που θα κόψουν εντός έδρας από τα εισιτήρια των οπαδών των μεγάλων.
Η… αλλεργία προπονητών και παραγόντων στο πρωτάθλημα των 12 ομάδων εμφανίζεται κάθε φορά με διαφορετικό πρόσχημα. Τη μία είναι η οικονομική επιβίωση, την άλλη οι θέσεις εργασίας για γηγενείς προπονητές και ο χρόνος συμμετοχής για γηγενείς ποδοσφαιριστές, αυτή τη φορά είναι τα πλέι οφ, τα οποία ωστόσο δεν ενοχλούσαν όσο το πρωτάθλημα διεξαγόταν με 14 ομάδες.
Ότι η β’ φάση χρήζει βελτίωσης ή κατάργησης, αποδεικνύεται βάσει αριθμών και αποτελεσμάτων, τα οποία είχε παραθέσει αναλυτικά η omada.com.cy (διάβασε εδώ το σχετικό ρεπορτάζ).
Ο παραλογισμός ότι για τα προβλήματα ευθύνεται το μοντέλο των 12 ομάδων (που, μαζί με την εφετινή, εφαρμόστηκε μόλις τρεις φορές) και όχι των 14+ που έχει εφαρμοστεί σε 43 από τα προηγούμενα 46 χρόνια, επίσης έχει αναλυθεί από την omada.com.cy (διάβασε εδώ σχετικό ρεπορτάζ).
Αυτή η ιστοσελίδα, επίσης, έχει προϊδεάσει από τον περασμένο Αύγουστο (διάβασε εδώ το σχετικό ρεπορτάζ) ότι οι πολέμιοι του πρωταθλήματος των 12 ομάδων έχουν δρομολογήσει ήδη τις εξελίξεις για την καταπάτηση και της (δεύτερης) συμφωνίας κυρίων και για την αλλαγή μοντέλου (πολύ) πριν το καλοκαίρι του 2021.
Μετά από όλα αυτά, τι άλλο μένει να ειπωθεί; Πρακτικά και επί της ουσίας, τίποτε. Όσοι επιδιώκουν την εκ νέου αύξηση των ομάδων είναι όσοι δεν αντέχουν έναν υψηλό ανταγωνισμό διαρκείας, όπως αυτός στην τρέχουσα περίοδο, στην οποία τα περιθώρια για λάθη και… ανάσες είναι μηδενικά.
Είναι όσοι (προ)απαιτούν αδιάφορα παιχνίδια για να δώσουν χρόνο συμμετοχής σε Κύπριους ποδοσφαιριστές -και μετά αναρωτιόμαστε γιατί αυτοί δεν ανταποκρίνονται σε συνθήκες υψηλής πίεσης και ανταγωνισμού, όπως τα ευρωπαϊκά παιχνίδια με τους συλλόγους τους και την εθνική ομάδα.
Είναι όσοι καταγγέλλουν δημόσια ότι όλα γίνονται για το χατίρι των μεγάλων, αλλά στην ουσία περιμένουν να ζήσουν από τα τηλεοπτικά δικαιώματα στην κατηγορία των μεγάλων και από τα εισιτήρια που θα κόψουν εντός έδρας από τα εισιτήρια των οπαδών των μεγάλων.
Είναι όσοι τώρα που η κάρτα φιλάθλου σχεδόν στέρεψε αυτή τη δεύτερη κάνουλα έχουν τα τηλεοπτικά ως αποκλειστική πηγή εσόδων, διότι ουδέποτε ενδιαφέρθηκαν να ασχοληθούν σοβαρά, να εξυπηρετήσουν όσο το δυνατόν καλύτερα και να αυξήσουν τον κόσμο τους.
Και ακριβώς αυτή η αδιαφορία τους για το μεγαλύτερο και πιο αξιόπιστο «αιμοδότη» του λαοφιλέστερου αθλήματος φανερώνει όλα όσα χρειάζονται και για τα κίνητρα και για τις επιδιώξεις τους στην εμπλοκή τους με το ποδόσφαιρο.
