Το βράδυ που όλοι έγιναν Ανόρθωση-Δεκατέσσερα χρόνια το ίδιο συναίσθημα
06:40 - 26 Ιουλίου 2019
Ήταν ένα ζεστό βράδυ στην πρωτεύουσα. Μια νύχτα που ένα ολόκληρο γήπεδο έγινε ηφαίστειο ενεργό με απανωτές εκρήξεις. Εκρήξεις χαράς, εκρήξεις ενθουσιασμού, εκρήξεις που έβγαιναν μέσα από σπλάχνα είκοσι χιλιάδων θεατών.
Η Ανόρθωση υπέτασσε την πανίσχυρη Τραπεζούντα... Και μόνο που σκέφτεσαι ότι έζησες εκείνη τη μέρα νιώθεις ευλογημένος. Την ώρα που πληκτρολογούνται αυτές οι αράδες, έρχονται ξανά στο μυαλό η βολίδα του Νικολάου, η καρφωτή κεφαλιά του Φρούσου και το αριστοτεχνικό πλασέ του Τσιταϊσβίλι. Η τρίχα σηκώνεται ξανά. Όπως πάντα όταν έρχονται στο μυαλό σου εκείνες οι στιγμές.
Ο Αλβανός είχε καταφέρει μέσα σε 24 λεπτά, όχι μόνο να εξαφανίσει τον δαιμόνιο ποδοσφαιριστή της τουρκικής ομάδας, ο οποίος έκανε ότι ήθελε το πρώτο εικοσάλεπτο, αλλά τον έστειλε για ντους πριν το ημίχρονο φορτώνοντας τον με δύο κίτρινες κάρτες.
Φέρνεις στη μνήμη κι άλλα πολλά... Το ξέσπασμα του πάγκου της Μεγάλης Κυρίας σε κάθε χαμένη ευκαιρία... Την κολασμένη ατμόσφαιρα για 90 λεπτά. Τον πατέρα, το θείο, τους παππούδες, τα μικρά παιδιά να δακρύζουν μετά το σφύριγμα της λήξης. Ανθρώπους με τις φανέλες του ΑΠΟΕΛ, της Ομόνοιας, του Απόλλωνα, της Νέας Σαλαμίνας να ζητωκραυγάζουν λες και σήκωσαν πρωτάθλημα...
Μετά από λίγο να προσπαθούν να συνειδητοποιήσουν όλοι αυτοί τι έκανε η ομάδα του Κετσπάγια στο γήπεδο. Να σκέφτονται πόσο δύσκολο είναι η Ανόρθωση με το 3-1, να αντέξει στο κολαστήριο του Αβνί Ακέρ που θα διεξαγόταν ο επαναληπτικός μετά από επτά βράδια.
Να ονειρεύονται πρόκριση μέσα στην Τραπεζούντα... Και μετά από λίγο να ξεχνιούνται και να επιδίδονται ξανά σε πανηγυρισμούς για το μεγάλο επίτευγμα.
Θυμάσαι ακόμα και τον «ύμνο» του Στέλιου Χιώτη στο τέλος του αγώνα, που ίσως εκείνη τη μέρα να ακουγόταν μέχρι εκεί που έφθανε η τελευταία σπιθαμή γης πάνω στην πολύπαθη αυτή χώρα...
Βλέπεις ακόμα πάνω από τη δυτική κερκίδα, στα θεωρία, παράγοντες του αθλητισμού και προπονητές, να κάνουν σαν μικρά παιδιά... Καταλαβαίνεις ότι πραγματικά αυτό ήταν ένα έπος...
Εκείνη η μέρα σημάδεψε τη ζωή χιλιάδων ανθρώπων. Τους στιγμάτισε για όλη τους τη ζωή. Τους έκανε να πιστέψουν για μια φορά στο ακατόρθωτο, στο απίστευτο, στο μοναδικό.
Αυτές τις στιγμές, που όπως είπε λίγα χρόνια αργότερα ο μεγάλος Βασίλης Σκουντής, μόνο ο αθλητισμός μπορεί να προσφέρει.
Κι αν ρωτήσεις σήμερα εκατό, διακόσιους, χίλιους Aνορθωσιάτες, για την μέρα που θα ήθελαν να ξαναζήσουν, ίσως κανείς να μην προτιμούσε την ημέρα της πρόκρισης στους ομίλους του Τσάμπιονς Λίγκ, αλλά αυτήν! Την 26 Ιουλίου 2005...
Κι αν τους έλεγες να σηκώσουν ένα πρωτάθλημα μετά από τόσα χρόνια ή αν θα προτιμούσαν να ξαναζήσουν το έπος επί της Τραπεζούντα, πάλι το δεύτερο θα διάλεγαν...
