Παγδατής: «Έχω ό,τι χρειάζομαι για να είμαι ευτυχισμένος»

Ο 34χρονος Κύπριος μάς μίλησε για το αποχαιρετιστήριο παιχνίδι του και εξήγησε πώς πήρε την απόφαση να εγκαταλείψει τους αγωνιστικούς χώρους.

Κάνει μια αναδρομή στη σπουδαία καριέρα του, ξεχωρίζει τις καλύτερες στιγμές και λέει κατηγορηματικά ότι δεν μετανιώνει για καμία απόφαση που πήρε κατά τη διάρκεια της διαδρομής του.

Δηλώνει πολύ χαρούμενος που θα μπορέσει να αφοσιωθεί στην οικογένειά του, αλλά δεν αποκλείει την περίπτωση να επανέλθει σύντομα στο tour από τη θέση του προπονητή. 

Και, φυσικά, δεν παραλείπει να εκφράσει την ευγνωμοσύνη του για όσα έχει και, κυρίως, για την αγάπη που πήρε από τους φιλάθλους σε όλο τον κόσμο.

Ένας πραγματικά υπέροχος άνθρωπος και δεν είναι τυχαίο ότι όλοι όσοι ρωτήθηκαν στο Λονδίνο για την απόφασή του να αποσυρθεί μίλησαν με τα καλύτερα λόγια για τον χαρακτήρα του...

- Ήταν το φινάλε που ήθελες;

«Σίγουρα ήταν πολύ ωραίο τέλος. Δεν το φανταζόμουν πριν, δεν το σκεφτόμουν καν. Ήταν κάτι ξεχωριστό για εμένα και για την ομάδα μου. Θα προτιμούσα να κερδίσω και να προχωρήσω, βέβαια. Αλλά, αν βγάλεις αυτό, ήταν πολύ ωραίο φινάλε».

- Θυμάσαι τι ένιωθες στο ματς πόιντ;

«Ήθελα να τον κερδίσω τον πόντο! Ήθελα να μείνω κι άλλο στο γήπεδο, να προσπαθήσω λίγο ακόμα. Ήταν η μέρα που απλά δεν ήθελα να φύγω από το γήπεδο. Πονούσα στο ισχίο, όμως, και δεν μπορούσα να σερβίρω. Αυτό ήταν το μοναδικό πράγμα που με στεναχώρησε λίγο. Επειδή δεν μπορούσα να παλέψω όπως θα ήθελα κανονικά, φουλ. Πάλεψα, δεν λέω ότι δεν πάλεψα!».

- Το είχες σκεφτεί από πριν να μοιράσεις έτσι όλα τα πράγματά σου;

«Όχι! Μου βγήκε αυθόρμητα, επειδή δεν σταμάτησε ο κόσμος να χειροκροτάει. Καθόμουν στην καρέκλα και αυτοί συνέχιζαν. Και τότε έπρεπε να σηκωθώ για να τους ευχαριστήσω ξανά. Έπρεπε κάτι να κάνω! Άρχισα με τις ρακέτες και μετά λέω ας τα δώσουμε όλα, αφού δεν είχε και παιχνίδι μετά για να βιαζόμαστε».

- Φεύγοντας ήσουν φορτισμένος;

«Ήμουν μια χαρά! Τέλος! Είμαι ευχαριστημένος άνθρωπος, είμαι γεμάτος. Έχω ό,τι θέλω αυτή τη στιγμή. Έχω οικογένεια, η γυναίκα μου και`τα παιδιά μου είναι τα πάντα για μένα. Έχω ό,τι χρειάζομαι για να είμαι ευτυχισμένος. Δεν είμαι άπληστος».

- Ξέρω ότι επεξεργαζόσουν στο μυαλό σου αρκετούς μήνες την απόσυρση. Πώς, όμως πήρες την οριστική απόφαση;

«Εδώ και έξι μήνες, έναν χρόνο το σκεφτόμουν. Είχαμε πει να συνεχίσω μέχρι τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Αυτός ήταν ο στόχος. Μετά, ωστόσο, η Καρολίνα έμεινε έγκυος, με έπιασε το ισχίο μου. Ήρθαν πολλά πράγματα το τελευταίο εξάμηνο, τα οποία δεν περιμέναμε. Και αποφασίσαμε να ζητήσουμε wild card στο Wimbledon και αν την πάρουμε να σταματήσω εκεί».

- Είναι ένα ιστορικό τουρνουά, που λατρεύεις. Και έχεις πει ότι από εδώ είναι η πρώτη σου ανάμνηση από το τένις. Βόλεψε, ωστόσο, και χρονικά. Αν είχες την επιλογή, θα προτιμούσες το Australian Open;

«Ωραία θα ήταν, είναι η αλήθεια. Δεν είναι ότι θα προτιμούσα το ένα ή το άλλο. Νομίζω απλά ότι αυτό που έγινε είναι το καλύτερο. Ήρθε μόνο του. Δεν πιέστηκα να πάρω απόφαση. Όλα ήρθαν για κάποιο λόγο. Αυτό σκέφτομαι. Αποσύρθηκα στις 4 Ιουλίου 2019, στην επέτειο από το Euro 2004. Δεν μπορεί να είναι τυχαίο. Δεν υπάρχει! Δεν το είχα σκεφτεί, το κατάλαβα τη μέρα του αγώνα. Γι' αυτό σου λέω, δεν θα μπορούσα να έχω καλύτερο τέλος. Όταν η Ελλάδα κέρδισε το Euro άλλαξαν τα πάντα για μένα, δεν μπορείς να φανταστείς. Και μετά ήταν οι Ολυμπιακοί, όπου κέρδισα το πρώτο παιχνίδι κόντρα σε παίκτη του Top 100, τον Καράζ, μετά πήγα στο US Open, πέρασα τα προκριματικά και έχασα από τον Φέντερερ στον δεύτερο γύρο. Μετά Australian, πέρασα τα προκριματικά και έχασα στον τέταρτο γύρο. Εκεί άρχισα πραγματικά να πιστεύω ότι μπορώ. Η ομάδα της Ελλάδας μού το έδωσε όλο αυτό. Και τελειώνω την καριέρα μου 4 Ιουλίου του 2019, δεν γίνεται! Είναι απίστευτο... Γι' αυτό λέω ότι δεν θα προτιμούσα τίποτα άλλο. Υπάρχει λόγος που ήρθαν έτσι τα πράγματα. Είναι σημάδι!».

- Ποια είναι τα συναισθήματά σου που αφήνεις, έστω και προς το παρόν τον χώρο; Έχεις απωθημένα;

«Όλοι οι άνθρωποι νομίζω ότι έχουν. Σίγουρα θα μπορούσα να πάω καλύτερα. Σίγουρα κάποιες αποφάσεις που πήρα θα μπορούσαν να πάνε καλύτερα. Όλες, όμως, τις αποφάσεις τις πήρα εγώ. Και για μένα αυτό είναι πολύ σημαντικό. Να νιώθει ένας άνθρωπος ότι δεν πήρε αποφάσεις με βάση όσα έλεγαν οι άλλοι. Και να πει μετά "έπρεπε να ακούσω παραπάνω τον εαυτό μου". Τα πάντα τα έκανα εγώ, με τις δικές μου γνώσεις. Και αυτές οι αποφάσεις με πήγαν στον τελικό της Αυστραλίας, με πήγαν στον ημιτελικό του Wimbledon, με πήγαν σε 16 τελικούς, στο Νο.8 του κόσμου».

- Σκέφτεσαι ότι οι τραυματισμοί σε κράτησαν πίσω;

«Σίγουρα, αυτό είναι το μόνο πράγμα που σκέφτομαι. Αν δούλευα αλλιώς, ότι ίσως θα μπορούσα να μην τραυματιστώ. Αυτά που έκανα, όμως, με πήγαν εκεί που έφτασα. Δεν μπορείς να μιλάς υποθετικά. Ναι, περνούν κάποιες σκέψεις από το μυαλό μου. Ίσως αν έκανα κάτι άλλο, να μη μου έβγαινε καθόλου όλο αυτό. Δεν ξέρεις... Είμαι γεμάτος, είμαι 34 ετών, έχω μια ζωή μπροστά μου. Έχω απίστευτη ευκαιρία να ζήσω μια πολύ ωραία ζωή».

- Τι θα σου λείψει περισσότερο;

«Ο κόσμος. Πήρα αφάνταστη αγάπη από τον κόσμο. Δεν μπορώ να στο εξηγήσω. Το είδες και στο τελευταίο ματς μου. Σε όλα τα παιχνίδια μου έτσι ήταν οι φίλαθλοι. Έχω μια ιδιαίτερη σχέση με τον κόσμο, δεν ξέρω γιατί».

- Έχεις κάνει φιλίες στον χώρο;

«Είμαι φίλος με όλους. Δεν είναι κολλητοί μου, αλλά έχω πολύ καλή σχέση με όλους. Και πιστεύω ότι θα κρατήσω επαφές με κάποιους».

- Ποιος ήταν ο πιο δύσκολος αντίπαλος για εσένα; Έχεις παίξει με όλους τους μεγάλους.

 «Θα πω τον Τζόκοβιτς, γιατί δεν έχω καταφέρει να τον νικήσω. Ήμουν πολύ κοντά κάποιες φορές, αλλά δεν μπόρεσα να πάρω νίκη».

- Πέρα από τις δεδομένες καλύτερες στιγμές σου, τον τελικό της Αυστραλίας και τα ημιτελικά του Wimbledon, ποιες άλλες είναι οι πιο δυνατές αναμνήσεις σου;

«Η νίκη επί του Φέντερερ στο Indian Wells, η νίκη επί του Ναδάλ στο Σινσινάτι και ο τίτλος στο Σίδνεϊ. Υπάρχουν, βέβαια, και πολλές άλλες πολύ όμορφες στιγμές. Από όλες, φυσικά, ξεχωρίζω τον τελικό της Μελβούρνης».

- Σε πρόσφατη συνέντευξη είπες ότι μετανιώνεις μόνο για εκείνες τις τέσσερις ρακέτες που έσπασες στην Αυστραλία, επειδή έδωσες κακό παράδειγμα. Αλλά δεν μετανιώνεις για τίποτα άλλο, ίσως για κάποια απόφαση που πήρες;

«Όχι, δεν μετανιώνω για τίποτα! Έκανα ό,τι μπορούσα. Κάθε απόφαση που πήρα την πήρα επειδή πίστευα ότι ήταν η καλύτερη απόφαση για εμένα, για το τένις μου, για την οικογένειά μου. Όταν δεν έβρισκα τη χαρά από το τένις, ξεκίνησα οικογένεια. Το πιο σημαντικό για μένα ήταν να είμαι ευχαριστημένος. Και αυτό έκανα σε όλη μου τη ζωή, έκανα αυτό που με άφηνε ευχαριστημένο. Τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι καλύτερα, αλλά θα μπορούσαν να ήταν και χειρότερα. Θα μπορούσα να γίνω Νο.1, το πιστεύω αυτό. Αλλά δεν θέλω να μιλάω υποθετικά, αν αυτό, αν το άλλο. Δεν θέλω να σκέφτομαι έτσι».

- Πάντως, ήσουν σχεδόν πάντα χαμογελαστός...

«Ήμουν ευτυχής. Όταν δεν ήμουν, αυτό φαινόταν. Και αυτό ίσως ήταν και το μεγαλύτερο μειονέκτημά μου ως παίκτης! Ήμουν ανοιχτό βιβλίο, μπορούσε ο άλλος να το δει. Αλλά έτσι είμαι... Έτσι μεγάλωσα. Έτσι θέλω να είμαι. Και για εμένα η ζωή δεν είναι μόνο το τένις. Υπάρχουν τόσα άλλα πράγματα. Αυτό έχω καταφέρει να κάνω ως Μάρκος. Πάντα ήθελα οικογένεια, από μικρός. Να έχω αγάπη γύρω μου. Τις Κυριακές να έχω πολύ κόσμο στο σπίτι μου. Η οικογένεια είναι το πιο σημαντικό πράγμα που υπάρχει. Και δεν τους έχω ζήσει, εννοώ από τα 14 μου που έφυγα από το σπίτι για να πάω στη Γαλλία. Άφησα τα πάντα πίσω. Και μπορεί να είναι και αυτός ο λόγος που πήγε κάτι στραβά εκεί. Στο μυαλό εννοώ. Και τώρα ψάχνω μόνο αυτό το πράγμα. Και είμαι γεμάτος, επαναλαμβάνω, από αυτά που έχω. Με τον κόσμο που έχω γύρω μου, με τις σχέσεις που έχω με τους φίλους μου, με την ομάδα μου».

- Και από εδώ και πέρα τι θα κάνεις;

«Δεν ξέρω. Θέλω να μείνω στον χώρο, απλώς δεν ξέρω με τι τρόπο».

- Προπονητής θα ήθελες να γίνεις;

«Γιατί όχι; Αν έρθουν οι κατάλληλες ευκαιρίες... Θα ξεκουραστώ λίγο, γιατί θέλω καθαρό μυαλό για να πάρω απόφαση για το επόμενο βήμα στη ζωή μου. Θέλω να κάνω κάτι που αγαπάω, κάτι που με κάνει ευτυχισμένο και να δουλέψω με ανθρώπους που είναι στο ίδιο μήκος κύματος με εμένα. Και να κάνουμε κάτι μεγάλο, όχι κάτι απλά για να το κάνουμε».

- Δηλαδή, θα επέστρεφες στο tour ως προπονητής; Θα ξαναταξίδευες; 

«Τώρα δεν μπορώ να σου απαντήσω. Μπορεί... Ανάλογα με την περίπτωση, με τους ανθρώπους, ανάλογα με το project».

- Θέλεις να πεις κάτι στους Έλληνες και Κύπριους φιλάθλους;

«Ευχαριστώ, το μόνο πράγμα που θέλω να πω. Ευχαριστώ, ευχαριστώ, ευχαριστώ... Θα μου λείψουν, αυτό είναι σίγουρο. Είμαι γεμάτος από αγάπη, μου τα έδωσαν όλα. Ήταν πάντα στο πλάι μου και ελπίζω να τους έδωσα τα μισά από αυτά που μου έδωσαν εκείνοι!».

- Τώρα που ζεις στην Κύπρο πώς σε αντιμετωπίζουν;

«Μου δείχνει μεγάλη αγάπη ο κόσμος. Όπου και αν πάω. Και δεν δείχνουν μόνο σε εμένα, αλλά και στα παιδάκια μου. Είναι απίθανοι. Και πιστεύω ότι όταν δίνεις αγάπη, παίρνεις αγάπη. Όταν δίνεις κάτι, παίρνεις... Αυτό το πήρα από την μητέρα μου, είμαι βέβαιος. Τέτοιος άνθρωπος είναι η μητέρα μου. Έχει δώσει πάρα πολλά και αυτό κρατάω, είναι τόσο σημαντικό στη ζωή».