Η επικίνδυνη δεύτερη φύση της Ομόνοιας
06:49 - 07 Ιουλίου 2019
Δύο τερματοφύλακες, δύο στόπερ, ένας δεξιός μπακ, ένας κεντρικός μέσος, δύο μεσοεπιθετικοί έχουν αποκτηθεί ήδη. Άλλοι 4-5 (αριστερός μπακ, αριστερός εξτρέμ, «δεκάρι», αριστεροπόδαρος στόπερ, ίσως κι ένας επιθετικός, αν φύγει ο Κολοβός) αναζητούνται.
Για ακόμη ένα καλοκαίρι οι προσθήκες της Ομόνοιας θα φτάσουν σε διψήφιο αριθμό και στη συντριπτική πλειονότητά τους (θα) αφορούν παίκτες ενδεκάδας. Το extreme makeover έχει εξελιχθεί σε δεύτερη φύση των «πρασίνων». Όχι για καλό τους, όπως αποδεικνύουν τα αποτελέσματα.
Από την περίοδο 2015/16, την τελευταία που έδωσε ευρωπαϊκό εισιτήριο στο σύλλογο, το «τριφύλλι» εκκινεί -με καινούργιο προπονητή και σχεδόν ολοκαίνουργιο ρόστερ- από το μηδέν. Για να καταλήξει πάλι σε αυτό κάνοντας μια τρύπα στο νερό. Ένα πλασάρισμα στην πέμπτη θέση (2016/17) και δύο στην έκτη (2017/18 και 2018/19) μιλούν από μόνα τους.
Μοντέλα
Εδώ και μια τριετία η Ομόνοια δοκιμάζει μοντέλα: από το δίδυμο Νταμπίζα-Κάρβερ έφτασε μέσω των Χριστοδούλου και Πέτεφ στο δίδυμο Γκόμεθ-Ολίβα. Το αντίστοιχο των Λάρκου-Μπεργκ διαφοροποιείται σε μια παράμετρο: την εξοικείωση του τεχνικού διευθυντή με τα δεδομένα του κυπριακού ποδοσφαίρου.
Το αντίστροφο (προπονητής με άριστη γνώση της εγχώριας κατάστασης) απέτυχε και, αν αποτύχει και το νυν μοντέλο, τότε θα απομένει μόνον ο συνδυασμός τεχνικού διευθυντή και προπονητή με γνώση της κυπριακής πραγματικότητας, προκειμένου να έχουν δοκιμαστεί τα πάντα.
Η αιτία του κακού
Πού και γιατί απέτυχαν όλες οι προσπάθειες της περασμένης τριετίας; Η απουσία ενός κορμού ήταν σίγουρα ανασταλτικός παράγοντας, ο οποίος όμως ισχύει και για την επερχόμενη σεζόν. Η δεύτερη βασική αιτία ήταν το πενιχρό ποσοστό επιτυχίας στη στελέχωση της ομάδας, αφού οι πλείστοι νεοφερμένοι δεν έβγαζαν πάνω από μια σεζόν στο «Ηλίας Πούλλος».
Ακολουθεί, ως τεκμήριο, μια… παρέλαση ονομάτων:
-Κρέσιτς, Κότσαρης, Νασιμέντο, Σοϊλέδης, Παντελιάδης, Άρνασον, Κωνσταντινίδης, Κλέιτον, Χατζάρας, Τουρέ, Αζίζ, Μπρέιφελντ, Αγκάγεφ (περίοδος 2016/17)
-Φελτχάουζεν, Αλβμπόγκε, Μιχαΐλοφ, Φαμπρίσιο, Γ. Σοάρες, Αραούζο, Καντέ, Εκίθα, Κανού, Μαδούρο, Αντόνια, Γκονθάλεθ, Σόλομον, Λόπες, Μπεντέκε (περίοδος 2017/18)
-Μεχίας, Μότα, Λόρα, Γκαφούρ, Πρτσε, Μανρίκε, Λόπεθ, Ενρίκες, Αλμπίν, Εντρένα, Μόντες, Ζίβετς, Λοέ, Γκρίνιτζ (περίοδος 2018/19)
Πάνω από 40 ποδοσφαιριστές που «πέρασαν και δεν ακούμπησαν». Μ’ ένα ταπεινό ποσοστό επιτυχίας της τάξης του 30% η Ομόνοια θα είχε σήμερα έναν αξιοπρεπέστατο κορμό, στον οποίο θα έπρεπε απλώς να κάνει «ενέσεις» ποιότητας.
Δεν τον έχει και το κορυφαίο στοίχημά της είναι να τον αποκτήσει μέσα από τη μεταγραφική δραστηριότητα αυτού του καλοκαιριού. Γι’ αυτό και δεν αποτελεί υπερβολή ότι η επιτυχία των «πρασίνων» στη σεζόν θα κριθεί μέχρι τα τέλη Αυγούστου. Αν με σωστές προσθήκες μπουν γερά θεμέλια, όλα τα άλλα θα είναι θέμα διαχείρισης.
Αν όχι, τότε το πέμπτο κατά σειρά extreme makeover (το καλοκαίρι του 2020) θα είναι πρακτικά αναπόφευκτο…
Για ακόμη ένα καλοκαίρι οι προσθήκες της Ομόνοιας θα φτάσουν σε διψήφιο αριθμό και στη συντριπτική πλειονότητά τους (θα) αφορούν παίκτες ενδεκάδας. Το extreme makeover έχει εξελιχθεί σε δεύτερη φύση των «πρασίνων». Όχι για καλό τους, όπως αποδεικνύουν τα αποτελέσματα.
Από την περίοδο 2015/16, την τελευταία που έδωσε ευρωπαϊκό εισιτήριο στο σύλλογο, το «τριφύλλι» εκκινεί -με καινούργιο προπονητή και σχεδόν ολοκαίνουργιο ρόστερ- από το μηδέν. Για να καταλήξει πάλι σε αυτό κάνοντας μια τρύπα στο νερό. Ένα πλασάρισμα στην πέμπτη θέση (2016/17) και δύο στην έκτη (2017/18 και 2018/19) μιλούν από μόνα τους.
Μοντέλα
Εδώ και μια τριετία η Ομόνοια δοκιμάζει μοντέλα: από το δίδυμο Νταμπίζα-Κάρβερ έφτασε μέσω των Χριστοδούλου και Πέτεφ στο δίδυμο Γκόμεθ-Ολίβα. Το αντίστοιχο των Λάρκου-Μπεργκ διαφοροποιείται σε μια παράμετρο: την εξοικείωση του τεχνικού διευθυντή με τα δεδομένα του κυπριακού ποδοσφαίρου.
Το αντίστροφο (προπονητής με άριστη γνώση της εγχώριας κατάστασης) απέτυχε και, αν αποτύχει και το νυν μοντέλο, τότε θα απομένει μόνον ο συνδυασμός τεχνικού διευθυντή και προπονητή με γνώση της κυπριακής πραγματικότητας, προκειμένου να έχουν δοκιμαστεί τα πάντα.
Η αιτία του κακού
Πού και γιατί απέτυχαν όλες οι προσπάθειες της περασμένης τριετίας; Η απουσία ενός κορμού ήταν σίγουρα ανασταλτικός παράγοντας, ο οποίος όμως ισχύει και για την επερχόμενη σεζόν. Η δεύτερη βασική αιτία ήταν το πενιχρό ποσοστό επιτυχίας στη στελέχωση της ομάδας, αφού οι πλείστοι νεοφερμένοι δεν έβγαζαν πάνω από μια σεζόν στο «Ηλίας Πούλλος».
Ακολουθεί, ως τεκμήριο, μια… παρέλαση ονομάτων:
-Κρέσιτς, Κότσαρης, Νασιμέντο, Σοϊλέδης, Παντελιάδης, Άρνασον, Κωνσταντινίδης, Κλέιτον, Χατζάρας, Τουρέ, Αζίζ, Μπρέιφελντ, Αγκάγεφ (περίοδος 2016/17)
-Φελτχάουζεν, Αλβμπόγκε, Μιχαΐλοφ, Φαμπρίσιο, Γ. Σοάρες, Αραούζο, Καντέ, Εκίθα, Κανού, Μαδούρο, Αντόνια, Γκονθάλεθ, Σόλομον, Λόπες, Μπεντέκε (περίοδος 2017/18)
-Μεχίας, Μότα, Λόρα, Γκαφούρ, Πρτσε, Μανρίκε, Λόπεθ, Ενρίκες, Αλμπίν, Εντρένα, Μόντες, Ζίβετς, Λοέ, Γκρίνιτζ (περίοδος 2018/19)
Πάνω από 40 ποδοσφαιριστές που «πέρασαν και δεν ακούμπησαν». Μ’ ένα ταπεινό ποσοστό επιτυχίας της τάξης του 30% η Ομόνοια θα είχε σήμερα έναν αξιοπρεπέστατο κορμό, στον οποίο θα έπρεπε απλώς να κάνει «ενέσεις» ποιότητας.
Δεν τον έχει και το κορυφαίο στοίχημά της είναι να τον αποκτήσει μέσα από τη μεταγραφική δραστηριότητα αυτού του καλοκαιριού. Γι’ αυτό και δεν αποτελεί υπερβολή ότι η επιτυχία των «πρασίνων» στη σεζόν θα κριθεί μέχρι τα τέλη Αυγούστου. Αν με σωστές προσθήκες μπουν γερά θεμέλια, όλα τα άλλα θα είναι θέμα διαχείρισης.
Αν όχι, τότε το πέμπτο κατά σειρά extreme makeover (το καλοκαίρι του 2020) θα είναι πρακτικά αναπόφευκτο…
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
