Για αυτούς που αφήνουν φαγητό στο πεζούλι και χαιρετούν από κλειστά παράθυρα
06:47 - 22 Μαρτίου 2020
Σε κάποιες περιοχές δεν κινείται φύλλο. Σε κάποια σπίτια οι ένοικοι είναι κλειδαμπαρωμένοι. Βγαίνουν μόνο στις αυλές τους. Κι αυτό για λίγο
Από τη μία ο φόβος και από την άλλη το καθήκον. Η ατομική ευθύνη στο απόγειό της… Ναι, υπάρχουν κι αυτά τα άτομα στην Κύπρο και δεν είναι λίγα.
Είναι αυτοί που έκλεισαν από την πρώτη στιγμή τις επιχειρήσεις τους, παρά το γεγονός ότι δεν ήταν αναγκασμένοι.
Είναι αυτοί που άλλαξαν ριζικά τη ζωή τους, από τη μια μέρα στην άλλη. Ήταν επώδυνο, αλλά το έκαναν.
Είναι αυτοί που βάζουν το φαΐ στο πεζούλι και περιμένουν τα παιδιά και τα εγγόνια τους να έρθουν να το πάρουν. Τους βλέπεις να ανοίγουν τις κουρτίνες και να χαιρετούν πίσω από το κλειστό παράθυρο.
Είναι αυτοί που φοβάσαι μην τους χάσεις, αλλά τελικά σου δίνουν κουράγιο θυμίζοντας σου πως έχουν περάσει πόλεμο, πως έμειναν στα τσιατίρκα, πως έκαναν μέρες να φάνε, πως έκαναν χρόνια να βρούνε τα πόδια τους. «Θα μείνουμε λίγο καιρό σπίτι.
Δόξα τω Θεώ, έχουμε να φάμε. Τα υπόλοιπα μετά. Εκάμαμεν το ξανά», λένε…
Είναι κι αυτοί που μένουν μόνοι τους, που δεν αντέχουν τη μοναξιά, αλλά πιο πολύ δεν αντέχουν στη σκέψη να χάσουν κάποιον δικό τους. Τους κάνει να αντέχουν, η προοπτική να σφίξουν ξανά στις αγκαλιές τους τα αγαπημένα τους πρόσωπα…
Γι’ αυτή την προοπτική πρέπει να αντέξουμε όλοι. Για να έχουμε όλοι δίπλα μας τα αγαπημένα μας πρόσωπα. Τους γονείς και τους παππούδες μας.
Υπέρτατο καθήκον όλων μας είναι να κάνουμε όσα η πολιτεία μας ζητά για να μην ζήσουμε στην Κύπρο εικόνες όπως στην Ιταλία. Τις ατέλειωτες δραματικές ιστορίες, όπου γονείς πεθαίνουν χωρίς τα παιδιά τους να μπορούν να τους αποχαιρετήσουν. Χωρίς μια τελευταία αγκαλιά, χωρίς λόγια παρηγοριάς. Τόσο άδικο… Τόσο σκληρό…
«Μια κατά τ’ άλλα πολύ λογική εικόνα μου έχει καρφωθεί στο μυαλό. Σε μια σύντομη βόλτα με τα πόδια σε έναν πεζόδρομο με κοσμηματοπωλεία, οι βιτρίνες ήταν άδειες, προφανώς για να μην κλαπούν τα κοσμήματα τις ημέρες αυτές που τα καταστήματα θα παραμείνουν κλειστά. Παράλληλα, μια πολύ αναπάντεχη απώλεια ενός αγαπημένου ανθρώπου αλλά και η γενικότερη κατάσταση την όποια συλλογικά βιώνουμε έκαναν τα εξαφανισμένα κοσμήματα να φαίνονται όχι απλά ως μια αχρείαστη πολυτέλεια, αλλά σχεδόν σαν προσβολή στις πραγματικές άξιες της ζωής. Αυτές τις μέρες, παρ’ ότι φαινομενικά ζούμε μια ανωμαλία τα πράγματα φαίνεται σαν να έχουν έρθει σε πιο πραγματικές διαστάσεις», έγραψε στο λογαριασμό του στο facebook ένας Ελλαδίτης σκηνοθέτης, ο Ανδρέας Λουκάκος. Πόσο δίκιο έχει!
Ο παγκόσμιος εφιάλτης μας άλλαξε τη ζωή και μας αναγκάζει να αναθεωρήσουμε τα πάντα, να δούμε τι είναι σημαντικό και τι όχι. Κι επειδή στην Κύπρο μας αρέσουν οι επενδύσεις, είναι η ώρα να επενδύσουμε στην πιο ανεκτίμητη αξία. Την ανθρώπινη ζωή… #Μένουμε Σπίτι
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
- Σε αυτά τα φορτηγά υπάρχουν πτώματα…. Τι δεν καταλαβαίνουμε;
- Αντί να δείχνουμε τον νου μας, ας τον βάλουμε να δουλέψει... Για το καλό όλων!
- Η Κύπρος της υπερβολής… Άλλοι στην Εντατική, άλλοι περίμεναν υπηρεσίες ξενοδοχείου
