Ο θάνατος του «Ιπτάμενου Σκωτσέζου», που επέλεξε τον Θεό αντί για το χρυσό μετάλλιο

Το όνομα του Έρικ Λίντελ ενδέχεται να μην σας λέει και πολλά. Ίσως μόνο σε κάποιους λάτρεις των Ολυμπιακών Αγώνων ή του κινηματογράφου, λόγω της ταινίας «Οι δρόμοι της φωτιάς» του 1981, που είχε βραβευτεί με τέσσερα Όσκαρ χάρη και στη μουσική του κορυφαίου Έλληνα συνθέτη, Βαγγέλη Παπαθανασίου.

Η ιστορία του Σκωτσέζου Ολυμπιονίκη που έφυγε από τη ζωή σαν σήμερα πριν από 76 χρόνια έχει αρκετές πτυχές. Δύο πράγματα όμως ξεχωρίζουν περισσότερο: Η αγάπη του για τον Θεό και οι αθλητικές του ικανότητες. Ας ρίξουμε μια πιο κοντινή ματιά, λοιπόν, στον βίο του «Ιπτάμενου Σκωτσέζου».

Ένας Βρετανός από την Κίνα

Γεννημένος στις 16 Ιανουαρίου του 1902 στην κινεζική Τιεντσίν, ο Λίντελ βρέθηκε τόσο μακριά από την πατρίδα του επειδή οι γονείς του ήταν ιεραπόστολοι από την Ιεραποστολική Κοινωνία του Λονδίνου. Στα έξι του χρόνια, βρέθηκε για πρώτη φορά σε βρετανικά εδάφη μαζί με τον 8χρονο αδερφό του και πήγε σχολείο στο Έλθαμ, την ώρα που οι γονείς του και η αδερφή του Τζένι έμειναν στην Κίνα. Κατά καιρούς μέσα στα επόμενα χρόνια, η οικογένεια έσμιγε ξανά, ζώντας συνήθως στο Εδιμβούργο.

Η κλίση του Λίντελ στον αθλητισμό άρχισε να γίνεται ορατή κατά την εφηβεία, όταν έγινε αρχηγός στην σχολική ομάδα του ράγκμπι αλλά και του κρίκετ. Παράλληλα ξεχώριζε για την τρομερή του ταχύτητα.

Το 1920, άρχισε να σπουδάζει στο Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου, ενώ μεταξύ 1922 και 1923, έπαιξε με την εθνική ομάδα ράγκμπι της Σκωτίας. Η καταξίωση όμως, θα ερχόταν στο τρέξιμο, όπου έκανε βρετανικό ρεκόρ με 9,7 δευτερόλεπτα στις 100 γιάρδες (91 μέτρα).

Ποτέ την Κυριακή...

Παιδί ιεραποστόλων, ο Λίντελ υπήρξε άνθρωπος αφοσιωμένος στη θρησκεία και τον Θεό. Κάπως έτσι τράβηξε τα βλέμματα στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1924, που διεξήχθησαν στο Παρίσι. Βέβαια για να είμαστε δίκαιοι πιθανότατα θα τα τραβούσε ούτως ή άλλως, χάρη στις επιδόσεις του.

Ο 21χρονας πλέον αθλητής κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στα 400 μέτρα και το χάλκινο στα 200, όμως δεν συμμετείχε στο αγώνισμα που θεωρούταν ως το καλύτερό του: Τα 100 μέτρα. Ο λόγος; Ο τελικός ήταν προγραμματισμένος να γίνει Κυριακή, με τον Σκωτσέζο να αρνείται να αγωνιστεί λόγω θρησκείας! Το πρόγραμμα των Αγώνων είχε γίνει γνωστό μήνες νωρίτερα, με τον Λίντελ να γνωρίζει ότι δεν υπάρχει περίπτωση να αγωνιστεί κι έτσι να προπονείται περισσότερο στις άλλες δύο αποστάσεις.

Στην αποστολή της Μεγάλης Βρετανίας βρισκόταν και ο εβραϊκής καταγωγής Χάρολντ Έιμπραχαμς, η ιστορία του οποίου (μαζί με του Λίντελ) ενέπνευσε τους Ντέιβιντ Πούτναμ, Κόλιν Γουέλαντ και Χιου Χάντσον να δημιουργήσουν το 1981 την ταινία «Οι δρόμοι της Φωτιάς».

Πίσω στην Κίνα

Λίγο μετά τους Αγώνες του Παρισιού, ο Λίντελ αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου με πτυχίο στις Φυσικές Επιστήμες και αποφάσισε να επιστρέψει στην Κίνα, προκειμένου να συνεχίσει το ιεραποστολικό έργο των γονιών του. Αρχικά εγκαταστάθηκε στην Τιανγίν και εν συνεχεία βρέθηκε στην Ξιαοζάνγκ, συμμετέχοντας αραιά και που σε αγώνες δρόμου.

Κατά τη διάρκεια της ζωής του στην Κίνα, επέστρεψε στην Σκωτία δύο φορές, το 1932 και το 1939, απαντώντας σε ερώτηση για το αν του λείπει η αίγλη του Ολυμπιονίκη πως «είναι φυσιολογικό να σκέφτεσαι το παρελθόν κάποιες φορές, όμως είμαι χαρούμενος με τη δουλειά που κάνω».

Στην Κίνα, ο Λίντελ εργάστηκε στην αρχή ως δάσκαλος σε Αγγλοκινεζικό Κολλέγιο για γόνους πλουσίων οικογενειών, θεωρώντας πως διδάσκοντάς τους, θα μεγάλωναν ως άνθρωποι με επιρροή που θα μιλούσαν για τις αξίες του χριστιανισμού.

Το 1934, παντρεύτηκε την Καναδή Φλόρενς Μακένζι, με την οποία απέκτησε τρεις κόρες. Δυστυχώς δεν κατάφερε να γνωρίσει την μικρότερη εξ αυτών. Το 1941, με τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο να εξαπλώνεται παγκοσμίως, η ιαπωνική επιθετικότητα είχε γίνει έκδηλη στην Κίνα. Η σύζυγός του, έγκυος στο τρίο τους παιδί, επέστρεψε στον Καναδά μαζί με τα δύο μεγαλύτερα κορίτσια, με τον Λίντελ να μεταφέρεται σε μια αγροτική περιοχή της Ξιαοζάνγκ, όπου υπηρετούσε ως γιατρός ο αδερφός του.

Η αρχή του τέλους ήρθε το 1943. Έχοντας επιστρέψει στην Τιανγίν, ο Σκωτσέζος βρέθηκε στο ιαπωνικό στρατόπεδο κράτησης της Γουεϊζιέν, όπου ηγήθηκε των κρατουμένων, υπό πολύ δύσκολες συνθήκες.

Εκεί άντεξε για δύο χρόνια. Η κακή διατροφή, οι άθλιες συνθήκες διαβίωσης και ένας όγκος στον εγκέφαλο έφεραν τον θάνατο του Λίντελ στις 21 Φεβρουαρίου του 1945, πέντε μήνες προτού απελευθερωθούν οι κρατούμενοι. Ήταν μόλις 43 ετών…

Πηγή: sport-fm.gr