Συγκινημένη η ʼντρεα για Μερκή-«Περάσαμε δύσκολα με πολύ περίεργες συνθήκες»

Για την απόφαση να κρεμάσει τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια ο σύζυγός της Γιώργος Μερκής, μίλησε η Άντρεα Κυριάκου στον Active. 

«Είναι τόσα πολλά που αν με αφήσεις να μιλάω μπορεί να τελειώσω σε ένα μήνα», ανέφερε αρχικά η Άντρεα.

Εντός αγωνιστικού χώρου είναι λίγο σκληρός και αυστηρός, ισχύει το ίδιο και εκτός γηπέδου; Συνήθως είναι το αντίθετο… «Όσο αφορά την οικογένεια είναι πάρα πολύ δοτικός, αν και εγώ θεωρώ είναι το ίδιο δοτικός και όσο αφορά την ομάδα. Συναισθηματικά δένεται πάρα πολύ και εννοείται είναι πολύ πειθαρχημένος. Συναισθηματικά μπορεί να μην το βλέπει ο κόσμος, αλλά είναι ο άνθρωπος που θα κουβαλήσει, αν και κακώς, στο σπίτι το πρόβλημα της ομάδας. Δεν είναι ο επαγγελματίας που θα φύγει από το γήπεδο και θα αφήσει πίσω τα προβλήματα. Είναι μεν επαγγελματίας όσο αφορά τις αποδόσεις του, αλλά το είχε πάντα αυτό, έμαθα να ζω με αυτό και εγώ τον θαυμάζω γι’ αυτό το λόγο διότι δεν το κάνουν πολλοί ποδοσφαιριστές. Οι περισσότεροι διαχωρίζουν τη ζωή τους από τον επαγγελματικό χώρο. Ο Γιώργος είναι ένας άνθρωπος που πάντα δενόταν και με το σωματείο και με την ομάδα».

Επηρεάζεται ψυχολογικά από τα αποτελέσματα και στο σπίτι; «Είναι ο άνθρωπος που θα επιστρέψει σπίτι και θα το φέρει στο σπίτι, και την ήττα και τον προβληματισμό και τα λάθη τα δικά του, αλλά και της ομάδας. Είναι ένας άνθρωπος που θα καθίσει να δει λεπτό προς λεπτό το παιχνίδι, να αναλύσει όχι μόνο τις δικές του κινήσεις, να δει τι θα μπορούσε να σώσει από όλο το παιχνίδι πάρα πολλές ώρες».

Δηλαδή φέτος πρέπει να πέρασες δύσκολα…: «Περάσαμε δύσκολα, νομίζω γενικότερα ήταν ο χώρος του αθλητισμού με πολύ περίεργες συνθήκες, ειδικά του ποδοσφαίρου, ο κόσμος και ο παλμός είναι πολύ διαφορετικός. Ο ΑΠΟΕΛ πέρασε τις τελευταίες δύο χρονιές πάρα πολύ δύσκολα, αυτό όμως δεν αναιρεί το γεγονός πως ο ΑΠΟΕΛ είναι ΑΠΟΕΛ».

Εσύ είχες σχέση με τον αθλητισμό; «Εγώ δεν ασχολήθηκα ποτέ επαγγελματικά, στο σχολείο μόνο έτρεχα μαραθώνιο και εκεί δεν ήμουν ποτέ ταλέντο, αλλά έμαθα πως λειτουργεί ένας επαγγελματίας αθλητής. Μέσα από τον Γιώργο πήρα τη νοοτροπία και τον τρόπο ζωής και σίγουρα δεν εύκολο. Ειδικά όταν και ο χαρακτήρας του αθλητή είναι όπως του Γιώργου, που είναι τόσο προσηλωμένος στο στόχο του. Εμείς προγραμματίζαμε τα πάντα γύρω από το ποδόσφαιρο, ακόμα και το γάμο, πότε θα μπορούσε ο Γιώργος να παντρευτούμε. Γέννησα και την επόμενη μέρα έφυγε με την Εθνική για δέκα μέρες. Πραγματικά όμως το κάναμε και οι δύο με πάρα πολλή αγάπη, δεν παραπονέθηκα ποτέ. Μας έδωσε τόσα πολλά το ποδόσφαιρο και γενικότερα ο αθλητισμός, γιατί και εγώ πήρα μαθήματα ζωής. Έμαθα να πειθαρχώ τον εαυτό μου και εγώ λόγω του ποδοσφαίρου».

Στο γάμο πρόλαβε να έρθει στην εκκλησία; «Ήταν 3 Ιουνίου, είμαστε κοντά στην επέτειο μας, στα τέσσερα χρόνια. Ολοκληρώσαμε, πήραμε πρωτάθλημα και παντρευτήκαμε πάρα πολύ χαρούμενοι».

Ούτε οπαδός ήσουν; «Πήγα σε κάποιος αγώνες με τον πατέρα μου πριν να είμαι με τον Γιώργο, αλλά δεν ήμουν ποτέ οπαδός, δεν ήμουν φανατική του ποδοσφαίρου».

Ήσουν, όμως, με την άλλη ομάδα της Λεμεσού…: «Ο πατέρας μου ναι, είναι ΑΕΛίστας. Φυσικά όλη η οικογένεια όταν παίζει ο Γιώργος, ακόμη και όταν έπαιζε ΑΕΛ – ΑΠΟΕΛ ο πατέρας μου ήταν διχασμένος. Δηλαδή, αν είχε καλή στιγμή ο Γιώργος πανηγύριζε ο πατέρας μου. Το είχαμε συζητήσει ξανά και μου είχε πει πως ένιωθε λίγο “σχιζοφρενής”. Δηλαδή, αν σκόραρε ο Γιώργος εναντίον της ΑΕΛ ο πατέρας μου το χαιρότανε λες και έβαζε γκολ η ΑΕΛ. Είναι τέτοιες οι συνθήκες που δεν μπορείς… Η οικογένεια είναι οικογένεια».

Είστε προετοιμασμένοι για τη ζωή μετά το ποδόσφαιρο; «Το έχουμε συζητήσει, είναι σίγουρα μια δύσκολη περίοδος. Είκοσι χρόνια είναι είκοσι χρόνια, και αν μιλήσουμε από όταν άρχισε να παίζει μπάλα, από τα έξι του, είναι ολόκληρη η ζωή του. Μπορώ να το αντιληφθώ, δεν μπορώ να φανταστώ πόσο δύσκολο είναι να αλλάξεις συνήθειες, ρουτίνα, νοοτροπία, τρόπο σκέψης και να μπεις σε νέα δεδομένα αλλά με αγάπη θα βρούμε τους ρυθμούς μας».

Μια ιστορία χαρούμενη και μια δυσάρεστη που πέρασες μαζί του στο ποδόσφαιρο…: «Χαρούμενες στιγμές με τον ΑΠΟΕΛ περάσαμε πάρα πολλές, και λέω με τον ΑΠΟΕΛ γιατί δεν πρόλαβα, ενώ ήμασταν μαζί και όταν ήταν στον Απόλλωνα, ήταν τραυματίας τη μεγαλύτερη περίοδο. Έζησα μεγάλες χαρές με τον ΑΠΟΕΛ, το έχω πει μέσω ανάρτησης μου πως οι στιγμές περηφάνιας που έζησα δίπλα στον Γιώργο και το εννοώ, θα έκανα δέκα ζωές να τις ζήσω μακριά του. Στην κυριολεξία ένιωσα να ξεχειλίζω από περηφάνια, θυμάμαι τον εαυτό μου πολλές φορές να κλαίω στο γήπεδο. Σίγουρα υπήρξαν και πολλές στιγμές στενοχώριας, όταν φύγαμε από τον Απόλλωνα ήταν δύσκολη στιγμή για τον ίδιο. Και στην πορεία τα τελευταία δύο χρόνια με τον ΑΠΟΕΛ είχε στιγμές που έπρεπε να του σταθώ γιατί πονά την ομάδα και τον κόσμο. Ο Γιώργος είναι ένας άνθρωπος που θα τον πετύχεις στον δρόμο και θα σου μιλήσει, να ακούσει τον προβληματισμό σου, που χρειάζεται αρκετή υπομονή, αλλά θα το κάνει. Μπορεί να πάμε για καφέ και να μην πιούμε τον καφέ μας, θα τον σταματήσουν δέκα άτομα και θα μιλήσει με όλους και ας στερηθεί την οικογένεια του εκείνη την ώρα. Αυτός είναι ο Γιώργος, θα νοιαστεί να ακούσει τον δικό σου προβληματισμό».

Ο μικρός Μερκής θα ακολουθήσει το δρόμο του ποδοσφαίρου; «Δεν είναι κάτι που προγραμματίζεται, δεν ξέρουμε καν αν το μωρό έχει το ταλέντο. Αν το έχει εννοείται θα χαρούμε και θα το στηρίξουμε να πετύχει ότι στόχο θέσει. Δεν ξέρουμε αν θα θέλει να ακολουθήσει τον αθλητισμό, εμείς ως γονείς θα είμαστε δίπλα του ότι και αν επιλέξει, όπως ήταν και οι γονείς του Γιώργου δίπλα του από την αρχή».

Είναι ζηλιάρης ο Γιώργος; «Είναι πολύ δοτικός και πολύ συγκεκριμένος στα θέλω του. Δεν θα έλεγα ότι είναι ζηλιάρης με την αρνητική έννοια. Ζηλεύει τόσο όσο, για να υπάρχει το ενδιαφέρον μέσα στη σχέση και απαιτεί το σεβασμό της συντρόφου του που εννοείται ότι με τα χαρακτηριστικά που έχει ο Γιώργος δύσκολα μπορείς να σταθείς αντάξια δίπλα του».

Ποιά θα είναι η σκέψη σου σήμερα τη στιγμή που θα τον βραβεύουν; «Θα έρχονται στιγμές στο μυαλό μου από τους αγώνες που θυμάμαι τον Γιώργο να σκοράρει στα τελευταία λεπτά και παίρναμε  προκρίσεις, που μας κοβόταν η ανάσα γιατί λέγαμε μεταξύ μας στο τέλος πως δεν το βλέπαμε να συμβαίνει και όμως το έκανε να συμβεί. Αυτά θα σκέφτομαι με περηφάνια».