57 χρόνια γάμου, 57 χρόνια Ομόνοια-«Έβαλε γκολ ο Τζούριακ τζαι εφύρτηκα»

Βάδισαν μαζί στον ίδιο δρόμο κι όταν της χάρισε δύο φιλιά, πριν πενήντα επτά χρόνια, η αγάπη έγινε ιστορία…

Πρωταγωνιστές της ιστορίας μας, ο κ. Πολυδεύκης Κυπριανίδης και η σύζυγός του Καλομοίρα, οι οποίοι κατοικούν στην Αγλαντζιά. Δύο άνθρωποι που από τη μέρα που αποφάσισαν να ενώσουν τις ζωές τους, το 1965, μέχρι και σήμερα, είναι αγαπημένοι και αχώριστοι. Αχώριστοι στη ζωή, αχώριστοι και στο γήπεδο, αφού η μεγάλη τους αγάπη είναι η Ομόνοια, το τριφύλλι που έγινε αναπόσπαστο κομμάτι τους, σαν να είναι το δεύτερο παιδί τους, μετά την κόρη τους Μαίρη.

Αφορμή για τη συνάντησή μας, αποτέλεσε μια ανάρτηση της Ομόνοιας, η οποία θέλησε να ευχαριστήσει την κ. Καλομοίρα για την αφοσίωσή της στην ομάδα. «Η Ομόνοια, εν Ομόνοια για μας», επανέλαβε πέντε με έξι φορές στη διάρκεια της συζήτησής μας η κ. Καλομοίρα, ενώ ο κ. Πολυδεύκης, όταν ανακαλούσε στη μνήμη του τις καλύτερες και τις χειρότερες στιγμές που έζησε με το τριφύλλι, βούρκωνε.

Η κ. Καλομοίρα δεν ήταν από τα γεννοφάσκια της με την Ομόνοια, αφού η πρώτη της αγάπη ήταν ο Ολυμπιακός Λευκωσίας.

«Ήμασταν από τον Άγιο Κασσιανό και ο παπάς μου ήταν από τους ιδρυτές της ομάδας του Ολυμπιακού. Πηγαίναμε ποδόσφαιρο με τον πατέρα μου και βλέπαμε τον Ολυμπιακό.

Όταν μεγάλωσα και άρχισα δουλειά ως εκπαιδευτικός, μαζευόμασταν όλοι οι καθηγητές το μεγάλο διάλειμμα και σχολιάζαμε τους αγώνες. Μου έλεγαν καλά εσύ εν πάεις, πώς ασχολείσαι; Τους έλεγα ότι παρακολουθώ, ακούω και καταλαβαίνω.

Τελικά, μετά γνώρισα τον άντρα μου, τον Πολυδεύκη, που ήταν με την Ομόνοια. Έτσι έγιναν κι εγώ. Στην αρχή πήγαινε ο Πολυδεύκης στους αγώνες και πήγαινα κι εγώ στις φιλενάδες μου, να τις βλέπω».

Ο γάμος και το ταξίδι του μέλιτος για την Ομόνοια

Τελικά, στις 3 Οκτωβρίου 1965, η κ. Καλομοίρα και ο κ. Πολυδεύκης πήραν την απόφαση να ενώσουν τις ζωές τους και να κάνουν ταξίδι του μέλιτος για την… Ομόνοια.

Μια μέρα αργότερα, οι πράσινοι έπαιζαν στο στάδιο Γεώργιος Καραϊσκάκης με τον Ολυμπιακό Πειραιώς και ο κ. Πολυδεύκης δεν ήθελε με τίποτα να χάσει την αγαπημένη του ομάδα.

«Στις 4 Οκτωβρίου έπαιζε η Ομόνοια με τον Ολυμπιακό. Μου είπε ο Πολυδεύκης θα παντρευτούμε και θα πάμε Αθήνα. Εγώ ήμουν εκπαιδευτικός, δεν μου έδιναν άδεια από το σχολείο να λείψω στο εξωτερικό. Με χίλια ζόρια πήρα άδεια για μια εβδομάδα. Παντρευτήκαμε και πήγαμε απευθείας στο Καραϊσκάκη για να δούμε την Ομόνοια.

Από τότε που παντρευτήκαμε, όπου έπαιζε η Ομόνοια στο εξωτερικό πηγαίναμε. Ακόμα και στα Νησιά Φερόε. Σε εκείνο το ταξίδι πήγαν οι αθλητικογράφοι και εγώ με τον Πολυδεύκη και ακόμα ένα νεαρό. Όλοι οι υπόλοιποι ήταν η ομάδα και οι αθλητικογράφοι.  

Πηγαίναμε ακόμα και στην προετοιμασία στη Βουλγαρία όταν ακόμα η Ομόνοια πήγαινε σε εκείνη τη χώρα, γιατί ο Πολυδεύκης ακολουθούσε την ομάδα. Σε κάποια στιγμή τους είπα ότι θα πηγαίνω κι εγώ και θα πληρώνω τα έξοδά μου, δεν θα πήγαινα εις βάρος της ομάδας. Κι κάναμε τις καλοκαιρινές μας διακοπές στην προετοιμασία της Ομόνοιας».

«Από το 1974 δεν έχανα αγώνα»

Υπήρξαν κάποιες φορές, που ο κ. Πολυδεύκης δεν πήγαινε στα παιχνίδια του εξωτερικού, λόγω ειλημμένων υποχρεώσεων, αλλά η κ. Καλομοίρα ήταν πάντα εκεί. Δίπλα στην αγαπημένη της ομάδα.

«Ουσιαστικά από το 1974 δεν έχανα αγώνα. Όπου πηγαίναμε, πηγαίναμε μαζί. Μέχρι πριν από πέντε χρόνια, όταν άρχισα αιμοκάθαρση και κάπου εκεί σταμάτησα. Κάπου εκεί άρχισαν τα προβλήματα, αλλά πήγαινα με την καρέκλα μου, ερχόταν ο Φοίβος με έπαιρνε και με πήγαινε πάνω, καθόμουν, έβλεπα τον αγώνα. Σταμάτησα εντελώς να πηγαίνω τα τελευταία δύο χρόνια με τον κορωνοϊό».

Παρά τα προβλήματα υγείας που αντιμετωπίζει σήμερα η κ. Καλομοίρα, η οποία τρεις φορές την εβδομάδα κάνει αιμοκάθαρση και κινείται με τροχοκάθισμα, είναι έτοιμη όταν ανοίξουν τα γήπεδα να πάει στο ΓΣΠ, για να δει την αγαπημένη της ομάδα.

«Παρ' ολίγον να δέρω τον διαιτητή...»

Για την κ. Καλομοίρα και τον κ. Πολυδεύκη, η Ομόνοια δεν είναι όμως μόνο ποδόσφαιρο. Παρακολουθούν κάθε τμήμα της ομάδας, ωστόσο η μεγάλη τους αγάπη είναι το βόλεϊ.

Έχουν εξαιρετικές σχέσεις με όλους στην ομάδα, αφού ο κ. Πολυδεύκης ήταν για πολλά χρόνια στο συμβούλιο και δεν έχανε ούτε προπόνηση.

Εγώ, λέει η κ. Καλομοίρα, «δεν πήγαινα στις προπονήσεις, αλλά παιχνίδια δεν έχανα. Μια χρονιά πήγαμε δεύτερη κατηγορία και είχαμε αγώνα στη Λάρνακα. Όπως καθόμασταν εδώ του είπα δεν πάμε να δούμε το παιχνίδι; Λέει μου επέλλανες; Εν να κόψουμε να πάμε Λάρνακα να δούμε αγώνα δεύτερης κατηγορίας; Τελικά πήγαμε. Μόλις μπήκαμε μέσα και μας είδαν οι παίκτες άρχισαν χειροκροτήματα. Ερωτούσαν με τζαι τζίνοι αν επέλλανα. Είπα τους επέλλανα γιέ μου, ίνταμπου να σας κάμω. Εσείς να είσαστε καλά.

Ο άντρας μου, ο Πολυδεύκης, ήταν στην επιτροπή του βόλεϊ και γι’ αυτό ασχολούμασταν πολύ με αυτό το άθλημα. Μέχρι και Ιταλία πήγαμε, όταν έπαιξαν σε ένα τουρνουά. Στο τελευταίο παιχνίδι παρ’ ολίγον να δέρω τον διαιτητή. Αν δεν με κρατούσε ο προπονητής, ήταν να τον δέρω, γιατί τα σφυρούσε όλα εναντίον μας για να κερδίσει η ιταλική ομάδα και όχι η κυπριακή. Ήταν να φκάλω όνομα».

Οι καλύτερες και οι χειρότερες στιγμές

Στιγμές όπως αυτή που κράτησε η κ. Καλομοίρα, κράτησε και ο κ. Πολυδεύκης. Καλές και κακές.

Η χειρότερη στιγμή του, ήταν όταν η Ομόνοια έπαιζε την τελευταία αγωνιστική με την Ομόνοια Αραδίππου στη Λάρνακα και με νίκη κατακτούσε το πρωτάθλημα. Την  ίδια ώρα, ο ΑΠΟΕΛ έπαιζε στην Πάφο και για να στεφθεί πρωταθλητής, έπρεπε να κερδίσει και να χάσει βαθμούς η Ομόνοια.

Τελικά, οι πράσινοι έσπασαν τα δοκάρια και έμειναν στο 0-0, ενώ την ίδια ώρα ο ΑΠΟΕΛ κέρδισε με 3-0 στην Πάφο και κατέκτησε τον τίτλο.

«Μια άλλη άσχημη στιγμή που θυμάμαι ήταν όταν παίζαμε με τον Άρη κύπελλο στο Μακάρειο και χάσαμε με 2-1. Το 1992. Τότε συναισθάνθηκα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με την Ομόνοια. Τους είχα προειδοποιήσει να μην μπουν σε μια κούρσα να αγοράζουμε παίκτες με μεγάλα συμβόλαια και να πουλάμε φθηνά, γιατί εμείς δεν έχουμε πίσω μας ούτε τράπεζες, ούτε Αρχιεπισκοπή, ούτε άτομα που κρατούν λεφτά. Δεν έχουμε κανένα να μας σηκώσει. Τους είπα ότι εάν η Ομόνοια έπεφτε στον μαρασμό, κανείς δεν θα τους σήκωνε.

Είχαμε κάποιες περιόδους όταν οι επικεφαλής της Ομόνοιας ή κάποιες κακές επιλογές έφεραν την κατάσταση εκεί που την έφεραν.  Την τελευταία δεκαετία που έφθασε η Ομόνοια εκεί που έφθασε, καταλαβαίναμε ότι δεν μπορούσε να διακριθεί. Το αποδεχθήκαμε. Το μυστικό για να πηγαίνουν όλα καλά σε μια ομάδα, είναι το οικονομικό.

Από την άλλη, μια από τις καλύτερες στιγμές ήταν το φετινό πρωτάθλημα. Μόλις ετέλειωσε το παιχνίδι με την ΑΕΚ και πήραμε το πρωτάθλημα έτρεχα όπως τον πελλό πάνω κάτω μες το δρόμο.

Περάσαμε κακές στιγμές με την Ομόνοια, περάσαμε και καλές στιγμές. Ζήσαμε τα πάντα με αυτή την ομάδα. Πρωταθλήματα, κύπελλα, ασπίδες».

«Έκλαψα με τον Άγιαξ, λιποθύμησα στο γκολ του Τζούριακ»

Ακούγοντας τον κ. Πολυδεύκη, η κ. Καλομοία χαμογέλασε και ανέσυρε από τη μνήμη της, τις δικές τις καλύτερες στιγμές, δίπλα στην Ομόνοια. Παραδέχθηκε ότι έκλαψε και λιποθύμησε από τη χαρά της…

«Έκλαψα όταν βάλαμε τέσσερα γκολ στον Άγιαξ. Εκείνο ήταν το κάτι άλλο. Στο ημίχρονο αν άκουσε ο κόσμος ότι κερδίζαμε, ερχόταν στο γήπεδο. Βελόνι να έριχνες δεν θα έπεφτε κάτω. Να άκουγες τον κόσμο να κλαίει, να φωνάζει. Αν συνέχιζε ακόμα λίγο ο αγώνας θα βάλαμε ακόμα δύο. Θυμούμαι ότι όπως σηκώθηκα σε κάποια στιγμή χτύπησα και σταμάτησε το ρολόι μου.

Σε ένα άλλο παιχνίδι, παίζαμε κύπελλο με τον ΑΠΟΕΛ. Στο τελευταίο λεπτό έβαλε γκολ ο Τζούριακ και προκριθήκαμε. Όπως μπήκε το γκολ, εγώ λιποθύμησα, έμεινα πάνω στην καρέκλα. Ήταν δίπλα μου ο Κλείτος (παλαίμαχος ποδοσφαιριστής) και φώναζε του Πολυδεύκη να έρθει να με μαζέψει».

Η Ομόνοια δεν την ξεχνά

Όλα όσα έζησαν και συνεχίζουν να ζουν με την Ομόνοια, είναι στιγμές βαθιά χαραγμένες στο μυαλό τους. Λες και η Ομόνοια είναι το δεύτερο παιδί τους, μετά την κόρη τους Μαίρη, που υιοθέτησαν το 1985. Ούτε το ένα, αλλά ούτε το άλλο παιδί τους, δεν τους ξεχνά στα γενέθλιά τους.

Όπως είπε η κ. Καλομοίρα, «κάθε χρόνο η Ομόνοια είναι κοντά μου στα γενέθλιά μου. Εγώ τους λέω δεν χρειάζεται, αλλά κάθε χρόνο έρχεται μια πράσινη τούρτα και γίνεται του Κουτρούλη ο γάμος. Είναι πάντα εδώ.

Βοηθήσαμε πολλές φορές την Ομόνοια και δεν μας ξεχνούν ποτέ. Ο κόσμος, όταν η Ομόνοια έπεσε στο ναδίρ, έτρεχε να τη βοηθήσει. Έδωσε από το υστέρημά του. Ήταν συγκλονιστική η συνεισφορά του κόσμου.

Θέλω με την ευκαιρία που μου δίνεται όμως, να στείλω κι ένα μήνυμά στον κόσμο, στους φιλάθλους. Πρέπει να σέβονται ο ένας τον άλλο. Παλιά είμασταν φίλοι. Σήμερα, η κατάσταση όπως έχει εξελιχθεί με την έχθρα μεταξύ των οπαδών δεν μου αρέσει. Είχα ένα αδελφό που ντυνόταν στα ρούχα του ΑΠΟΕΛ και πήγαινε στην αιμοκάθαρση. Όταν πηγαίνω για αιμοκάθαρση με κοροϊδεύουν. Μου λένε ότι ο αδελφός μου ήταν με τον ΑΠΟΕΛ και τους λέω αφού δεν είχε μυαλό. Αστειεύομαι. Ο καθένας έχει τα πιστεύω του και ο καθένας στηρίζει την ομάδα του. Τα υπόλοιπα δεν χρειάζονται.

Ο κ. Πολυδεύκης συμπλήρωσε πως, «στον αθλητισμό δεν πρέπει να υπάρχουν έχθρες μεταξύ των αθλητών, των οπαδών και λοιπά. Ορισμένες φορές, μερικοί ανεγκέφαλοι δημιουργούν ένταση ανάμεσα στον κόσμο, απ’ όπου κι αν προέρχονται. Ο αθλητισμός είναι να στηρίξεις την ομάδα σου, να χάσεις ή να κερδίσεις και να συνεχίσεις».

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

• «Πάντα ήμουν άπιστος... Ήρτα επροσευχήθηκα τζιαι έγιανε η κόρη μου που καρκίνο»
• Ο Αλάσιας που έγινε πλανόδιος για να επιβιώσει-«Η μοτορού μου γίνεται… mall»
• «Έκαμα έντεκα μωρά, έχασα ένα… Ξέρεις ότι τες νύχτες κάθουμαι τζιαι μιλώ του;»