Η επιθυμία ενός πατέρα για επιστροφή στο Βαρώσι που έγινε πραγματικότητα

Τα χρόνια περνούν, μα η Αμμόχωστος ακόμα περιμένει καρτερικά τον κόσμο της. Τους ανθρώπους που μεγάλωσαν στα στενά και στα σοκάκια της. Μπορεί οι Τούρκοι με τις ενέργειές τους να βεβηλώνουν ξανά την πόλη, αυτή τη φορά το περίκλειστο κομμάτι της, όμως δεν μπορούν να πάρουν τις μνήμες και τα βιώματα των Βαρωσιωτών που μεγάλωσαν σε εκείνους τους δρόμους.

Οι πλείστοι Βαρωσιώτες ανταποκρίνονται σε εκείνα τα καλέσματα της πόλης και περνούν την πρόχειρη πύλη που έφτιαξαν οι Τούρκοι, για να δουν αντικρίσουν ξανά, μετά από 48 χρόνια τις γειτονιές τους.

Ένας απ’ αυτούς, ο κ. Μιχάλης Περδίος, που σήμερα κατοικεί στη Λεμεσό. Η ιστορία της επίσκεψή του, γράφτηκε μέσα σε μια σελίδα της Αμμοχώστου, από φίλο του κ. Μιχάλη.

Ο κ. Περδίος, ζήτησε λοιπόν από τον γιο του, να τον πάρει στην Αμμόχωστο. Παρά τα πολλά προβλήματα υγείας που αντιμετωπίζει και παρότι βρίσκεται καθηλωμένος σε αναπηρικό τροχοκάθισμα, η επιθυμία του έγινε πραγματικότητα.

Πήγε στα μέρη που μεγάλωσε και πήρε δύναμη για να συνεχίσει τη μάχη που δίνει με τον καρκίνο.

Αυτούσια η ανάρτηση:                                                                                                

 - Θα σε πάρω, πατέρα. Θα τα κανονίσω να πάμε.

 Μέρες τώρα που ο Μιχάλης παρακαλεί τα παιδιά του να τον πάρουν να δει την πόλη του.

Μικρό παιδί τεσσάρων χρονών, ήλθε οικογενειακώς από τα Γαστριά, στο Βαρώσι. Για ένα καλύτερο μέλλον. Ζούσαν  στην οδόν Ικάρου. Κάπου στο τέρμα της. Μετά το Μαντζούρειο Δημοτικό, πήγε στην Τεχνική Σχολη. Μηχανικός. Το 74 ήταν στρατιώτης. Επέζησε. Δυσκολεύτηκε στη προσφυγιά. Συνταξιούχος τώρα θυμάται τα όμορφα χρόνια που έζησε στην πόλη του Ευαγόρα. Μιλάει  συχνά στα παιδιά και τα εγγόνια του. Τους λέει για τις ομορφιές της πόλης, τις πανέμορφες παραλίες της. Για τους γείτονες του, που κάποιοι έγιναν διάσημοι στα κυπριακά γήπεδα. Για τον Βάσο (Βασούιν) της Νέας Σαλαμίνας και τον Κωστάκη Κοκκινή της Ανόρθωσης. Για τους δύο ψωμάδες, τον Κυριλλή και τον Όμηρο, που είχαν το φούρνο τους κοντά στο σπίτι του. Ιστορίες πολλές. Ατέλειωτες. Σαν παραμύθια.

Μα τώρα τελευταία  που οι Τούρκοι κατακτητές άνοιξαν κάποιους δρόμους η επιθυμία του να ξαναδεί την αιχμάλωτη πόλη του είναι μεγάλη. Νιώθει, πως η κατάσταση της υγείας του χειροτερεύει.  Κουράστηκε. Φάρμακα κάθε μέρα. Μαρτύριο η ζωή του. Όμως δεν υπάρχει άλλη λύση. Πρέπει να το παλέψει. 

Καθισμένος πάνω στο αναπηρικό αμαξάκι του απολαμβάνει τη βόλτα του. Λύκειο Ελληνίδων. Δημοτικός κήπος και ο δρόμος προς το Φάληρο. Γέμισε τα χαλασμένα πνευμόνια του με καθαρό, θαλασσινό, Βαρωσιώτικον αέρα. Από την παραλία γυρίζουν πίσω. Λεωφόρος Δημοκρατίας με τα καφέ, τα ζαχαροπλαστεία της. Τα μαγαζιά, τα σινεμά της. Ο Άης Νικόλας. Και ξανά πίσω. Προς Ευαγόρου, Δημοτική Αγορά, ΣΥΤΑ και ένα σωρό καταστήματα. Στην άλλη πλευρά η Ανόρθωση. Η ομάδα της καρδιάς του.

Δύο  ώρες τριγυρνούσαν στη σκλαβωμένη πόλη. Όλα να τα εξηγήσει στον Κυριάκο του. Μα κυρίως να τα θυμίσει στον εαυτό του. Ο άνθρωπος σαν γεράσει ανατρέχει στις αναμνήσεις του. Ξαναενώνεται. Γύρισε στη Λεμεσό κουρασμένος, μα ήρεμος.  Την επομένη μπήκε στο Νοσοκομείο για την νέα σειρά θεραπείας. Ένιωθε πολύ πιο δυνατός.  Πιο έτοιμος να πολεμήσει τον καρκίνο.

 - Θα σε ξαναφέρω, πατέρα. Θα ξανάλθουμε !

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

• Συγκλονιστικές μαρτυρίες επιζώντων του ολέθρου στην Αμμόχωστο-«Φύγετε, έρχονται οι Τούρτσιοι»
• «Όσοι λένε εγκαταλείψαμε την Αμμόχωστο, δεν έζησαν πόλεμο...»