Ανάμεσα στα αστέρια, λάμπουν τα θραύσματα του Σίνισα…

«Στη γη και ανάμεσα στα αστέρια, σήμερα ναι, λάμπουν τα θραύσματα του Σίνισα. Ευγενής και ταπεινός», αναφέρουν οι Σέρβοι για τον δικό τους Μιχαΐλοβιτς. Να είσαι ταπεινός γιατί είσαι φτιαγμένος από γη, να είσαι ευγενής γιατί είσαι φτιαγμένος από αστέρια σε απλή μετάφραση.

Η κληρονομιά του Σίνισα Μιχαΐλοβιτς είναι μεγάλη και περιγράφεται από τα παραπάνω λόγια. Χρειαζόμαστε πάντα αυτή την προσωπικότητα που διέθετε, αυτή τη δύναμη που είχε, αυτή την αύρα ενέπνεε. Ο Τιάγκο Μότα δεν πρόδωσε ποτέ αυτή την κληρονομιά, αλλά αντιθέτως την εξύψωσε.

Ο Σίνισα άφησε πολλά στην Μπολόνια, συμπεριλαμβανομένου αυτού του ανοδικού βλέμματος που σήμερα καθοδηγεί την ομάδα προς τα σπουδαία αποτελέσματα που ίσως ενέπνευσε, πιθανώς προκάλεσε, σίγουρα ήλπιζε πως θα προκαλέσει ο Μιχαΐλοβιτς. Η επιθυμία να βελτιωθεί, η αλλεργία στην εγκατάλειψη ήταν τα στοιχεία που τον χαρακτήριζαν. Εκείνο το αγόρι με τα πόδια του πάντα σφιχτά στο γρασίδι και τα μάτια του στραμμένα προς τον ουρανό…

Ένας χρόνος πέρασε από τότε που ο σπουδαίος Σίνισα Μιχαΐλοβιτς «έφυγε» από τη ζωή. Ένας χρόνος χωρίς εκείνον και άλλους που τον ακολούθησαν και αναρωτιέσαι πόσο φτωχότερο μπορεί να γίνει το ποδόσφαιρο…

Ως ποδοσφαιριστής ο Σίνισα ήταν άγριος, αλλά και πιστός στην εκάστοτε ομάδα που αγωνιζόταν. Ως προπονητής σκληρός και σαρκαστικός, ο πρώτος αντίπαλος του εφησυχασμού. Επαγγελματίας όσο δεν πάει. Όταν έπαιζε ποδόσφαιρο είχε έναν σοβαρό τραυματισμό και αντί να ακολουθήσει το πρόγραμμα της αποθεραπείας που του είχε δοθεί από τον γιατρό, γυμναζόταν κάθε ημέρα ολοένα και πιο εντατικά για να επανέλθει όσο πιο γρήγορα γίνεται στο γήπεδο.

Ο γιος του ο Ντούσαν σε μια συνέντευξή του είχε περιγράψει καλύτερα από τον καθένα τον Σέρβο.

«Για μένα δεν ήταν απλά ένας πατέρας, ήταν ένας ήρωας, ένα είδωλο. Τον κοιτούσα με αγάπη και θαυμασμό. Αυτή ήταν μια σκατά χρονιά, δεν μπορώ να βρω άλλο τρόπο να εκφραστώ. Αλλά προσπαθώ να προχωρήσω, σκέφτομαι τι θα έλεγε εκείνος και τι θα έκανε.

Στην οικογένεια ήμασταν ήδη ενωμένοι και τώρα ακόμα πιο πολύ. Και όταν μου λένε ότι του μοιάζω, ότι κάνω τις δικές του χειρονομίες, γεμίζει η καρδιά μου. Αυτό ισχύει για όλα τα παιδιά. Είναι όμορφο να ακούς τη φωνή του, να βλέπεις τις εικόνες. Στο δωμάτιό μου ο μπαμπάς είναι παντού: στους τοίχους, στο κομοδίνο, παντού. Αν μια μέρα κάνω γιο, θα τον λένε Σίνισα».

Πήγε στη Βοϊβοντίνα και έγινε γρήγορα το αστέρι της ομάδας. Δεν άργησε να πάρει μεταγραφή στον Ερυθρό για ένα αστρονομικό ποσό εκείνη την εποχή, όπου έγινε το βασικό κομμάτι για την κατάκτηση του Ευρωπαϊκού και του παγκόσμιου τίτλου.

Όταν η οικογένειά του απειλήθηκε κατά τη διάρκεια του πολέμου, δεν μάσησε. Έφυγε μετέπειτα και γνώρισε τη Ρώμη, αλλά και άλλες ιταλικές πόλεις, με κάθε σύλλογο που αγωνίστηκε να μπορεί να περηφανεύεται πως είχε τον σπουδαίο Σίνισα για λίγο ή και για πολύ χρόνο. Όταν τελείωνε την καριέρα του, ήξερε πως θα είναι δύσκολο αλλά ούτε εκεί λύγισε. Όταν ως προπονητής πέρασε δυσκολίες, ιδιαίτερα στο ξεκίνημα, ήταν έτοιμος να το αντέξει και αυτό.

Δεν ήταν εύκολη η διαδρομή του από την μικρή πόλη που καταγόταν ως την... κορυφή της Ιταλίας. Ίσως γι' αυτό είπε κάποτε ότι δεν φαίνεται 50 αλλά 150 χρονών, αν σκεφτεί κανείς τι έχει κάνει. Ίσως γι' αυτό η αποχώρησή του, αν και πρόωρη, είναι λογική αν αναλογιστεί κανείς όσα έδωσε από τον εαυτό του στη διάρκεια της ζωής του. Ίσως το ρολόι στο παρεκκλήσι όπου εκτέθηκε το φέρετρό του να δείχνει πραγματικά πόσο χρονών και πόσων χρονών ήταν το αγόρι από το Βούκοβαρ, τόσο ερωτευμένο με το παιχνίδι που λατρεύει όλος ο κόσμος.

«Τον τελευταίο μήνα, οι γιατροί μου είπαν ότι επρόκειτο να πεθάνει. Δεν ήξερα αν πρέπει να του το πω. Ήμουν αντιμέτωπη και με τα πέντε παιδιά. Μόνο με αυτούς, δεν το είπα σε κανέναν άλλο, ούτε καν στη μητέρα μου. Μαζί, αποφασίσαμε να μην του το πούμε, για να μην αφαιρέσουμε αυτό το μικρό φως ελπίδας», αναφέρει η σύζυγός του, Αριάνα, έναν χρόνο μετά τον θάνατό του σε συνέντευξή της.

«Μόλις αυτόν τον τελευταίο μήνα συνειδητοποιώ ότι ο σύζυγός μου δεν είναι πια εκεί –εξήγησε-. Τους πρώτους μήνες, δεν καταλάβαινα πια τίποτα, ήμουν στη Ρώμη, όπου είχα εγκατασταθεί όταν τα παιδιά μου ξεκίνησαν το γυμνάσιο και είχα την αίσθηση ότι ο Σίνι ήταν ακόμα ζωντανός και βρισκόταν στη Μπολόνια προπονώντας την ομάδα.

Ο σύζυγός μου είχε λευχαιμία, αλλά δεν πίστευα ότι θα μπορούσε να πεθάνει. Ο Σίνι δεν διάβασε τις εκθέσεις, δεν έψαξε στο διαδίκτυο, απλώς ήθελε να μάθει τι φροντίδα να κάνει. Ήλπιζε μέχρι το τελευταίο να γιατρευτεί. Πάλεψε σαν λιοντάρι, έκανε δύο μεταμοσχεύσεις, μια σκληρή πειραματική θεραπεία... Ήμουν δίπλα του στα νοσοκομεία για τέσσερα χρόνια. Πιστεύω ότι η συγκλονισμένη μου κατάσταση εξαρτάται και από τα βάσανα που βιώσαμε μαζί. Θυμάμαι ακόμα τα τρομαγμένα μάτια του όταν μας είπαν ότι είχε υποτροπή. Θυμάμαι τις εξετάσεις που πήγαιναν άσχημα. Θυμάμαι την ιεροτελεστία, κάθε πρωί –για μια περίοδο– να κάνω την ανάλυση και να περιμένω τις αναφορές και, κάθε φορά, τα λευκά αιμοσφαίρια που ήταν ανώμαλα.

Λίγες μέρες πριν, ξύπνησε με αρχή αιμορραγίας. Του έδωσα την πρώτη φροντίδα όπως με είχαν μάθει, κάλεσα το ασθενοφόρο, αλλά μπήκε σε αυτό. Ήθελε να πάει εκεί μόνος του, ήθελε να πάει στο νοσοκομείο με τα πόδια του. Για μέρες μείναμε με τα παιδιά μου με τη σειρά και το συγκινητικό είναι ότι το τελευταίο βράδυ ήμασταν όλοι εκεί. Τα παιδιά ήταν στο διπλανό δωμάτιο, εγώ ήμουν εκεί, η μητέρα του, ο αδερφός του με τη γυναίκα του, ο καλύτερος του φίλος, η μητέρα μου. Όταν κατάλαβα ότι η ανάσα του άλλαξε και ότι ήταν σύντομη, τηλεφώνησα στα αγόρια. Ήμασταν όλοι σιωπηλοί γύρω του. Του κράτησα το χέρι, τον είδα να... τσακώνεται με την αναπνοή του η οποία ήταν πιο βαριά. Πήγα να του πω: πήγαινε, μην ανησυχείς, θα φροντίσω τα παιδιά. Μόνο τότε πέθανε».

Ακόμα και όταν διαγνώσθηκε με λευχαιμία ο Σέρβος συνέχιζε να προπονεί την Μπολόνια, δεν τον ένοιαζε κάτι, ήθελε απλά να πολεμήσει αυτό που έχει και να συνεχίσει να κάνει αυτό που αγαπάει. Να βρίσκεται εκεί που θέλει περισσότερο, στο ποδόσφαιρο.

Όταν ο Σίνισα Μιχαΐλοβιτς βρισκόταν στο νοσοκομείο για να ακολουθήσει την θεραπεία του, οι παίκτες της Μπολόνια του είχαν κάνει μια ιδιαίτερη έκπληξη. Σε μια νίκη λοιπόν της ομάδας κόντρα στην Ίντερ, όλοι οι ποδοσφαιριστές πήγαν στο «Sant'Orsola» για να πανηγυρίσουν μαζί με τον προπονητή τους. Τον αποθέωσαν για να του δώσουν δύναμη, με τον ίδιο να λυγίζει και να βάζει τα κλάματα, βλέποντας τα παιδιά του να τον κάνουν υπερήφανο.

Μια άλλη στιγμή, όπου ο Σίνισα έκανε ένα «διάλειμμα» ξανά είχε μιλήσει στους παίκτες μέσω βιντεοκλήσης, μια ομιλία που δεν άφησε κανέναν ασυγκίνητο.

«Δεν θα είμαι μαζί σας ως φυσική παρουσία αλλά με το μυαλό μου θα είμαι πάντα μαζί σας. Θα βλέπω όλα τα ματς στο δωμάτιό μου, είμαι σε διαρκή επικοινωνία με το επιτελείο μου.

Δυστυχώς, το κάναμε αυτό και πριν από μερικά χρόνια, είμαι όμως σίγουρος ότι μέσα από το δωμάτιο του ξενοδοχείου θα παλεύω μαζί σας, όπως είμαι σίγουρος πως και εσείς θα παλεύετε για μένα.

Νικήσαμε αυτή την αρρώστια ήδη μία φορά, οπότε μπορούμε να το πετύχουμε ξανά, δεν έχω αμφιβολίες. Η ζωή δεν κυλάει χωρίς προβλήματα αλλά μαζί με τα προβλήματα.

Η ζωή δεν είναι ευθεία γραμμή, υπάρχουν καμπύλες, πάνω και κάτω, ακόμα και ξαφνικές λακκούβες στις οποίες πέφτεις, αλλά πρέπει να σηκωθείς ξανά και να συνεχίσεις το ταξίδι.

Στις δύσκολες στιγμές, βλέπεις το θάρρος και την αντίδραση των ανθρώπων. Υπάρχουν δύο δρόμοι που μπορείτε να ακολουθήσετε, ο ένας είναι καταστροφικός, να παραπονεθείτε και να χάσετε την πίστη σας. Ο άλλος είναι εποικοδομητικός, αναζητώντας τη θετική πλευρά των πραγμάτων. Μείνετε προσκολλημένοι σε αυτόν.

Μένω σε ένα δωμάτιο που είναι περίπου τρία μέτρα τετραγωνικά. Είναι μια προσωρινή κατάσταση, θα νικήσω αυτή την ασθένεια, έχω πίστη στους γιατρούς, οπότε θέλω ενθουσιασμό και όχι ανήσυχα πρόσωπα. Ξέρω ότι θα κερδίσω.

Μαζί πρέπει να είμαστε ενωμένοι, αν χρειαστείτε κάτι, είμαι στη διάθεσή σας. Ξέρω ότι η κατάστασή μας είναι δύσκολη με τα αποτελέσματα, αλλά όχι με τις εμφανίσεις.

Το ταξίδι στο Μιλάνο για το ματς με την Μίλαν δεν θα είναι το ευκολότερο, θα έχει 60.000 οπαδούς τους στις εξέδρες, αλλά δεν θα είναι εύκολο ούτε για αυτούς».

Τα ποδοσφαιρικά του επιτεύγματα και οι στιγμές που σημάδεψαν την καριέρα του δεν χρειάζεται να τονιστούν. Άπαντες γνωρίζουν τα κατορθώματά του, όλοι θυμούνται το φαρμακερό αριστερό του πόδι. Παρότι έχει σταματήσει από το 2006, παραμένει ο πρώτος σκόρερ στην ιστορία της Serie A σε γκολ με εκτελέσεις φάουλ. Εδώ έχει καταφέρει να πετύχει χατ-τρικ με φάουλ! Τι να του πει κανείς;

«Δεν μου άρεσε τόσο το ποδόσφαιρο, αλλά οι εκτελέσεις φάουλ ήταν υπέροχες. Για μένα οι εκτελέσεις φάουλ σημαίνουν ποδόσφαιρο. Αν δεν ήταν αυτά, μάλλον δεν θα είχα παίξει ποδόσφαιρο», είχε τονίσει με δόση υπερβολής για να δείξει προς όλους πόσο αγαπούσε αυτό που έκανε καλύτερα από κάθε άλλον.

Στο αντίο του ράγισαν καρδιές. Όλος ο ποδοσφαιρικός κόσμος ενώθηκε για να αποχαιρετήσει τον σπουδαίο αυτόν άνθρωπο. Ανάμεσά τους και εξέχουσες προσωπικότητες του ποδοσφαίρου της χώρας, όπως οι Ρομπέρτο Μαντσίνι και Φραντσέσκο Τότι, όπως και σύσσωμες οι ομάδες που τίμησε στη διάρκεια της καριέρας του.

Μαντσίνι, Στάνκοβιτς μεταξύ άλλων κράτησαν το φέρετρο του Σίνισα, κάτι που δεν θα το είχαν φανταστεί ποτέ ακόμα και οι ίδιοι.

Όλοι τους με βουβό πόνο, με την ανατριχιαστική σιγά να σπάει μόνο όταν εμφανίστηκε το φέρετρο με το άψυχο σώμα του 53χρονου θρύλου του ποδοσφαίρου. Τότε ένα παρατεταμένο χειροκρότημα δόνησε την ατμόσφαιρα.

Ένας χρόνος χωρίς τον Σίνισα, τον ποδοσφαιρικό γίγαντα, που δεν το έβαλε κάτω στιγμή, κοίταξε κατάματα την αρρώστια του και της χαμογελούσε μέχρι το τέλος, μέσα στις τέσσερις γραμμές ενός γηπέδου.