Η εννιάχρονη εγκλωβισμένη αθλήτρια που ανέβασε την σημαία της Κύπρου ψηλά και να μας κάνει περήφανους

Είναι μόλις εννέα ετών κι όμως σήκωσε τη σημαία της Κύπρου ψηλά. Παρά το γεγονός ότι είναι παιδί εγκλωβισμένων, αυτό δεν την εμπόδισε από το να κυνηγάει τα όνειρά της και να ασχοληθεί με το Muay Thai. Από την ηλικία των τριών ετών άρχισε να ασχολείται με τις πολεμικές τέχνες και σήμερα έχει καταφέρει να κερδίσει ένα τίτλο σε μεσογειακούς αγώνες, αλλά και αρκετές εγχώριες νίκες.

Ο λόγος για την εννιάχρονη Ζαχαριανή Κυπριανού, η οποία είναι εγκλωβισμένο παιδί, από το Ριζοκάρπασο, ωστόσο τα τελευταία χρόνια διαμένει στις ελεύθερες περιοχές, όπου αναγκαστικά έπρεπε να έρθει, λόγω ενός προβλήματος υγείας. Η εννιάχρονη Ριάνα, όπως είναι γνωστή στους αγώνες, μέσα της έχει μόνο θέληση, η οποία την καθοδηγεί για να φτάσει όσο το περισσότερο ψηλότερα μπορεί, με στόχο της μία ημέρα να διδάσκει παιδιά που θέλουν να ασχολούνται με το Muay Thai.

Οι πολεμικές τέχνες μπήκαν στη ζωή της όταν ήταν τριών ετών, αφού όπως εξήγησε ο πατέρας της, Κύπρος Κυπριανού, ήταν ένας τρόπος να μπει στη ζωή της ο αθλητισμός. «Μου άρεσε να ασχολούνται με αθλήματα τα παιδιά και για να σπαταλούν ενέργεια και για να έχουν πειθαρχία. Δεν ασχολούμουν εγώ με πολεμικές τέχνες, απλά μου άρεσε να ασχολείται με κάτι, ως χόμπι. Στην αρχή ήταν δύσκολο να μετακινούμαστε από το Ριζοκάρπασο στη Λευκωσία, για να κάνει τις προπονήσεις της, όμως το ξεπεράσαμε. Εμείς αντιμετωπίζαμε τεχνικές δυσκολίες, όμως όσο υπάρχει η θέληση, εμείς βρίσκουμε τρόπους να κάνουμε πραγματικότητα αυτό που θέλει η Ριάνα. Μου αρέσει που κάνει αυτό το άθλημα και την ικανοποιεί. Εμείς θα είμαστε πάντα στο πλευρό της να την βοηθούμε».

«Θέλω να πάω στους Ολυμπιακούς»

Η Ζαχαριανή ξεκίνησε πρώτα με το Kung Fu και στη συνέχεια μπήκε στη ζωή της το Muay Thai. Παρά το ότι δεν θεωρείται ως κοριτσίστικο το εν λόγω άθλημα, αυτό δεν την σταμάτησε από το να θέλει να συνεχίσει και να θέτει στόχους για να γίνει καλύτερη και μία μέρα να είναι η ίδια δασκάλα σε μικρά παιδιά.

«Ασχολούμαι με το Muay Thai τα τελευταία τρία χρόνια. Μου φάνηκε ωραίο και σπουδαίο άθλημα. Στην αρχή έκανα Kung Fu και σταμάτησα λόγω της πανδημίας. Μετά ήθελα να δοκιμάσω κάτι άλλο και βρήκα το Muay Thai και όταν το δοκίμασα μου άρεσε παραπάνω και ήθελα να μείνω. Μου αρέσει πολύ και θέλω να ασχοληθώ με αυτό το άθλημα. Στόχος μου είναι να γίνω και εγώ δασκάλα του Muay Thai, για να διδάσκω κι εγώ κάποια παιδιά, που θα έρχονται και μπορούν να τους αρέσει το άθλημα.

Θα ήθελα πολύ να πάω στους Ολυμπιακούς, αν αυτό ήταν Ολυμπιακό άθλημα, επειδή μου αρέσει να πηγαίνω σε αγώνες που θα έχουν σημασία και θα τους θυμάμαι για πάντα, όπως ήταν στους Μεσογειακούς. Θα θυμούμαι ότι μπήκα στο αεροπλάνο και πήγα κάπου αλλού εκτός Κύπρου.

Άκουσα σχόλια από άλλους ότι δεν είναι κοριτσίστικο άθλημα το Muay Thai, αλλά δεν τα αφήνω να με επηρεάσουν, επειδή είναι καλό να ασχολούμαστε με αθλήματα και είμαστε όλοι ίσοι. Μου αρέσει να ασχολούμαι με αυτό και θα το κάνω. Εκτός από τα αρνητικά σχόλια, αντιμετώπισα κι άλλες δυσκολίες. Στο δεξί μου το χέρι έχω μικρά δακτυλάκια και μικρή παλάμη και ήταν δύσκολο για μένα να μάθω να φορώ και να στηρίζω τα γάντια. Ήταν μικρά και αγχώνομαι ότι θα μου πέφτουν όταν πρέπει να φορέσω μεγαλύτερα γάντια. Όμως, δεν θα σταματήσω».

Ο λόγος που ήρθε στις ελεύθερες περιοχές

Η Ριάνα γεννήθηκε με δυσμορφία στα δάκτυλα του ενός χεριού, με αποτέλεσμα να χρειάζονται αρκετές επισκέψεις σε γιατρούς, από αρκετά νεαρή ηλικία. Όταν στην εξίσωση μπήκαν και οι προπονήσεις της, οι γονείς της, όπως υπέδειξε η μητέρα της, Βάσια Χάρπα, πήραν την απόφαση να δώσουν προτεραιότητα στις ανάγκες της μικρής και να την γράψουν σε σχολείο στις ελεύθερες περιοχές.

«Είμαστε εγκλωβισμένοι και μένουμε στο Ριζοκάρπασο. Η Ριάνα πηγαίνει σχολείο στις ελεύθερες περιοχές, επειδή λόγω του χεριού της έπρεπε να πηγαίνει σε διάφορους ιατρούς. Ένας λόγος που κόπηκε το επίδομά της ως εγκλωβισμένη μαθήτρια ήταν ότι δεν φοιτούσε στο σχολείο στο Ριζοκάρπασο. Θεωρείται πλέον ως παιδί εγκλωβισμένων. Ένας λόγος που στην αρχή ήταν δύσκολο, όταν ξεκίνησε τις πολεμικές τέχνες, ήταν ότι πηγαίναμε και ερχόμασταν. Το ίδιο και για τους γιατρούς. Αν θα πήγαινε στο γιατρό Δευτέρα, αυτό σήμαινε ότι δεν θα πήγαινε σχολείο εκείνη την ημέρα και θα πήγαινε την Τρίτη. Αν είχε και την Τετάρτη ραντεβού, σήμαινε ότι πάλι θα έχανε το σχολείο. Για την μάθησή της αποφασίσαμε να την γράψουμε σε ένα Δημοτικό Σχολείο στις ελεύθερες περιοχές και πλέον πηγαινοερχόμαστε όποτε μπορούμε.

Η μεγαλύτερη δυσκολία που αντιμετωπίσαμε ήταν η ταλαιπωρία του δρόμου, που είχε ως αποτέλεσμα να ταλαιπωρείται το παιδί. Υπήρχε λόγος που το παιδί ήταν συνέχεια στις ελεύθερες περιοχές, για την υγεία της. Μετά ήταν τα αθλήματα, οι προπονήσεις της και μείναμε εδώ, επειδή στα κατεχόμενα δεν προσφέρονται. Έπρεπε ή να ταλαιπωρώ το μωρό και να πηγαινοερχόμαστε ή να παρέχω στο μωρό αυτά που χρειάζεται, χωρίς δυσκολίες. Επέλεξα το δεύτερο. Όμως, μπορεί να υπάρχουν εγκλωβισμένα παιδιά που να θέλουν να ασχοληθούν με τις πολεμικές τέχνες ή με άλλο άθλημα και να μην μπορούν να το κάνουν λόγω αντικειμενικών δυσκολιών. Είναι λες και περιορίζουν τα παιδιά να είναι εγκλωβισμένα. Πρέπει να βρεθεί τρόπος για να δοθούν οι δυνατότητες σε εκείνα τα παιδιά.

Λόγω του χεριού τους, εμείς θέλαμε να έχει τον αθλητισμό στη ζωή της, για να έχει αυτοπροστασία και αυτοπεποίθηση και να μην την ρίχνει κάτι. Από 4 ετών διερωτάτο για τα δακτυλάκια της. Μας είχαν πει οι ειδικοί ότι μπορούσε να κάνει προσθετικά μέλη. Για δύο μήνες πηγαινορχόμασταν Ριζοκάρπασο, Λευκωσία, Λεμεσό για να κάνουν τις διαδικασίες και όταν τα πιάσαμε, τα έβγαλε, μου τα έδωσε και μου είπε “δεν τα θέλω, αυτός που με αγαπά, θα με αγαπά γι’ αυτό που είμαι” και δεν τα ξαναέβαλε.

Δεν θέλαμε να της φερόμαστε διαφορετικά, επειδή είχε αυτή την ιδιαιτερότητα. Δεν θέλαμε να την κάνουμε να ξεχωρίζει. Για τα δακτυλάκια της ρωτούσαν διάφοροι και απαντούσε μόνη της. Όταν γράφτηκε στο καινούργιο της σχολείο, την ημέρα της διαφορετικότητας, σήκωσε το χέρι της και είπε “εγώ είμαι διαφορετική” και μίλησε για τα δακτυλάκια της και οι συμμαθητές της την αποδέχθηκαν».

Η παρέμβαση της Άννας Αριστοτέλους

Η Ριάνα, μέχρι στιγμής, κατάφερε να κερδίσει ένα χρυσό στους Μεσογειακούς Αγώνες. Όμως, για να μπορέσει να πραγματοποιήσει το ταξίδι έπρεπε να λάβει χορηγία από τον ΚΟΑ, καθώς οι γονείς της δεν είχαν την οικονομική δυνατότητα να την στείλουν στο εξωτερικό. Για να γίνει κατορθωτό να λάβει χορηγία, έπρεπε να παρέμβει η Επικεφαλής για Ανθρωπιστικά Θέματα Εγκλωβισμένων και Αγνοουμένων, Άννα Αριστοτέλους.

«Ευχαριστούμε πολύ την κα. Αριστοτέλους για την βοήθεια, επειδή αν δεν μεσολαβούσε με τον ΚΟΑ να μας επιχορηγήσει, δεν θα πήγαινε η Ριάνα στους Μεσογειακούς. Εμείς δεν έχουμε την οικονομική δυνατότητα να την στείλουμε στο εξωτερικό. Θα δυσκολευόμασταν πολύ οικονομικά για να το κάνουμε. Η κα. Αριστοτέλους μας βοήθησε πολύ. Ακόμη και αν δεν έβρισκε τρόπο μέσω ΚΟΑ για επιχορήγηση, θα έκανε τα πάντα να μας βοηθήσει με άλλο τρόπο. Αν δεν έκανε την παρέμβασή της η κα. Αριστοτέλους, πιστεύαμε ότι δεν θα δεχόταν χορηγία η Ριάνα, για να πάει στους Μεσογειακούς», είπε η κα. Χάρπα.

Από πλευράς της, η Ριάνα θέλησε να στείλει το δικό της ευχαριστώ στην κα. Αριστοτέλους. «Η κα. Άννα Αριστοτέλους είναι μία καλή γυναίκα και είναι καλός χαρακτήρας που θέλει να τους βοηθήσει όλους, χωρίς να σκεφτεί τον εαυτό της. Είμαι ευχαριστημένη που η κα. Άννα μας βοηθά με τους αγώνες».

Η συνάντηση της Ριάνας με την προπονήτριά της

Τα τελευταία σχεδόν δύο χρόνια, η Ριάνα προπονείται με την Θέκλα Ομπολάντζε, μία αθλήτρια του Muay Thai, που επίσης άρχισε τυχαία το άθλημα. Αν και η Θέκλα είναι στην Κύπρο εδώ και 20 χρόνια και κατάφερε να σηκώσει τη σημαία της Κύπρου ψηλά, ακόμη δεν έχει κυπριακή ταυτότητα και αναμένει από τις αρμόδιες υπηρεσίες του κράτους να εγκρίνουν το αίτημά της. Η ίδια ξεκίνησε να ασχολείται με το άθλημα όταν ήταν 18 ετών και ακόμη στο σχολείο.

«Ξεκίνησα εντελώς τυχαία το άθλημα, στα 18 και σήμερα είμαι 23. Είχα ξεκινήσει γυμναστήριο, για προσωπικούς λόγους και τυχαία είδα τον προπονητή μου, σε ένα δωματιάκι να κάνει αυτό το άθλημα και είπα να το δοκιμάσω. Ήμουν Λύκειο τότε και πήγαινα όποτε μπορούσα στο γυμναστήριο. Μόλις τελείωσα το σχολείο και επειδή δεν μπορούσα να πάω στο πανεπιστήμιο, λόγω της κατάστασης με την υπηκοότητά μου, άρχισα να ασχολούμαι περισσότερο με την γυμναστική. Μετά την πανδημία του κορωνοϊού, άρχισα λίγο πιο σοβαρές προπονήσεις, επειδή τότε είχα πάει και στους πανευρωπαϊκούς και είχα κερδίσει. Είδα ότι μου είχε αρέσει αρκετά και σκέφτηκα ότι θέλω να είναι το μέλλον μου αυτό το πράγμα και βρήκα το κίνητρο που έψαχνα για να ασχοληθώ με αυτό το θέμα. Μετά ήρθε και η Ριάνα και τελικά κατάφερα να βρω εκείνο που ήθελα.

Ξεκίνησα στα κρυφά τις προπονήσεις μου, οι γονείς μου ήξεραν ότι έδινα λεφτά στο γυμναστήριο. Μετά όταν έπρεπε να δίνω λεφτά στον προπονητή μου, τότε κατάλαβαν τι κάνω. Στον πρώτο μου αγώνα, η μητέρα μου έκλαιγε και πήγε ο γυμναστής μου να της μιλήσει για να της εξηγήσει τι κάνω. Μετρώ ένα πανευρωπαϊκό, τρεις πανελλήνιους και ένα μεσογειακό τίτλο».

Η συνάντηση της Θέκλας με τη Ριάνα ήταν εντελώς τυχαία, ωστόσο από την πρώτη στιγμή, το ταλέντο και η θέληση της εννιάχρονης είχε τραβήξει την προσοχή της αθλήτριας.

«Τη Ριάνα την γνώρισα όταν είχε έρθει στις αρχές στη γυμναστήριο που ήμουν. Την είδα τους γονείς της, όταν ήρθαν να μας δουν. Δεν ήμουν η προπονήτρια της στην αρχή, ήμουν απλά αθλήτρια και είχαμε τον ίδιο προπονητή. Σιγά-σιγά ήρθαμε πιο κοντά με τη Ριάνα, σε σημείο που ήμουν πιο κοντά με τη Ριάνα, από ό,τι με άλλο παιδί στο γυμναστήριο. Τότε άρχισα να της βάζω κάποιους στόχους, να της δίνω περισσότερη σημασία, επειδή φαινόταν ότι της άρεσε περισσότερο από τα άλλα παιδιά, μέχρι που ξεκίνησα να είμαι η προπονήτρια της. Αν θέλει μπορεί να πάει μπροστά, επειδή έχει ταλέντο και αυτό φαίνεται.

Στον πρώτο αγώνα της Ριάνας, ως προπονήτρια, αυτό που ήθελα να κάνω είναι να μπω μέσα στον χώρο που αγωνιζόταν. Το πιο δύσκολο πράγμα για έναν αθλητή, την ώρα του αγωνίσματος, είναι να συγκεντρωθεί στο παιχνίδι του και την ίδια ώρα να ακούει και τη γωνιά που του φωνάζει και τι του λέει και να προσπαθήσει να κάνει αυτό που λέει ο προπονητής. Αυτό το αποκτάς με την εμπειρία, δεν είναι ένα εύκολο πράγμα να γίνει. Επίσης, πρέπει να μένει ήρεμη η αθλήτρια. Ήταν λίγο δύσκολο, αλλά τα κατάφερε.

Στην πρώτη νίκη της Ριάνας ήταν λίγο περίεργο, επειδή υπάρχει κάτι παράδοξο στην Κύπρο. Παίζουμε φιλικά παιχνίδια σε αγώνες και νικούν και οι δύο αγωνιζόμενοι. Την πρώτη νίκη την χαρήκαμε, επειδή ήταν ειδική περίπτωση. Είχε παίξει δύο παιχνίδια εκείνη την ημέρα η Ριάνα, το ένα της το πήραν και το δεύτερο της το έδωσαν, όμως και τα δύο παιχνίδια ήταν δικά της. Όμως, έχει αδικηθεί τόσες φορές, που πλέον δεν την επηρεάζει αυτό, έμαθε. Όταν δεν ανακοινωθεί το όνομά της ως νικήτρια, όμως η ίδια ξέρει ότι ήταν καλή, κατεβαίνει με το κεφάλι ψηλά, χωρίς να την επηρεάζει».

Οι σημαντικοί Μεσογειακοί που χάρισαν τη πρώτη νίκη της Ριάνας

«Θα πήγαινα εγώ στους Μεσογειακούς και αποφασίσαμε να πάρουμε και την Ριάνα. Ήταν μεγάλο άγχος για μένα που θα την παίρναμε μαζί μας, επειδή είχα να προσέχω τον εαυτό μου και έπρεπε να προσέχω και τη Ριάνα. Εκτός αυτού, ήμασταν τέσσερις αθλητές μαζί με τη Ριάνα και υπήρχε η πιθανότητα να παίζουμε την ίδια ώρα. Σκεφτόμουν αν παίζω την ίδια ώρα με τη Ριάνα τι θα γίνει; Είναι τέσσερα ρινγκ και δεν απασχολεί κάποιο αν παίζουν δύο αθλητές από την ίδια χώρα την ίδια ώρα. Ευτυχώς δεν έτυχε να αγωνιζόμαστε την ίδια ώρα.

Ο λόγος που την πήραμε μαζί μας στους Μεσογειακούς ήταν επειδή στην Κύπρο δεν μπορούσε να έχει εμπειρία. Η ανέλιξη στην Κύπρο είναι ως ένα σημείο και μετά είναι επανάληψη των ίδιων πραγμάτων. Έτσι, έδωσα κι εγώ την ιδέα στον προπονητή μου να την πάρουμε. Της άρεσε αρκετά, αγχώθηκε, όμως κατάφερε να κερδίσει. Ήταν μία ξεχωριστή εμπειρία για όλους, ήταν πολύ ωραίο».

Δύσκολη η ανέλιξη ενός αθλητή Muay Thai στην Κύπρο

«Το Muay Thai, ως άθλημα, είναι αρκετά πίσω στην Κύπρο. Γενικά υπάρχουν αθλήματα, όπως το Taekwondo, που επιχορηγούνται, αλλά το Muay Thai δεν αναγνωρίζεται στην Κύπρο αυτή τη στιγμή. Αρκετά λίγοι αθλητές έχουν αναγνωριστεί μέσα από το άθλημα αυτό. Μετά τον τίτλο, δεν επικοινώνησε κανένας μαζί μας μετά τον τίτλο στους Μεσογειακούς. Μόνο ο ΚΟΑ, αλλά δεν είχε να κάνει με τους αγώνες και το άθλημα, είχε παρέμβει η κα. Αριστοτέλους, επειδή είναι εγκλωβισμένη και γι’ αυτό έδωσαν χορηγία. Στην Κύπρο, δεν είναι τόσο αναγνωρισμένο το άθλημα και θα είναι καλό να έρχονται παιδιά στην ηλικία της Ριάνας ή ακόμη και πιο μικρά. Όταν πήγα στο εξωτερικό για αγώνες, μόλις μπήκα στο στάδιο και είδα τόσα μικρά παιδιά και τόσες κοπέλες, έμεινα έκπληκτη. Σε άλλη περίπτωση, πήγαμε με τον προπονητή μου στην Κωνσταντινούπολη, για μια εβδομάδα αθλητισμού και είδαμε ότι τα παιδιά εντυπωσιάστηκαν τόσο πολύ, που έφευγαν και ξαναέρχονταν και δεν μας άφηναν να φύγουμε. Ήθελαν να δουν τις αθλητικές μας επιδόσεις συνεχώς. Ήμασταν οι μόνοι που ακόμη και μετά το τέλος της ημέρας, δεν μας άφησαν να ξεστήσουμε. Ήταν ένα ωραίο συναίσθημα, επειδή είδαμε ότι αρέσει στα παιδιά το άθλημα.

Λόγω της κατάστασης που επικρατεί στην Κύπρο με το άθλημα, είναι δύσκολο να βρει ένας αθλητής γυμναστή που να ξέρει να κάνει σωστές ασκήσεις ενδυνάμωσης ή άτομα που να βοηθήσουν με τη διατροφή ενός αθλητή. Υπάρχουν, αλλά είναι αρκετά λίγοι. Επίσης, πολύ σημαντικοί είναι και οι ψυχολόγοι, επειδή είναι δύσκολο να διαχειρίζεται κάποιος το άγχος που υπάρχει. Προσωπικά αγχώνομαι πολύ. Αν δεν έχεις άτομα να σε στηρίξουν στη διατροφή, στην ενδυνάμωση και στο να πετύχεις κάποιους στόχους, δεν μπορείς να το κάνεις. Από τη διατροφή ξεκινούν όλα, δηλαδή οι τραυματισμοί, η δύναμη και η ενέργεια που μπορεί να έχει κάποιος για να πετύχει τους στόχους του. Έχουμε πολλούς διατροφολόγους, όμως δεν ξέρουν όλοι τι πρέπει να κάνει ένας αθλητής του Muai Thai.

Στην Κύπρο είναι όλα δύσκολα, δεν υπάρχουν ούτε πολλές δυνατότητες. Στην Ελλάδα, έχουν την ομοσπονδία που τους παρέχει περισσότερες ευκαιρίες και ζητούν αθλητές. Η Κύπρος είναι λίγο χαμένη, αν κάνεις κάτι εδώ, δεν έχεις υποστήριξη. Πρέπει να αλλάξουν αρκετά πράγματα, για να υπάρχει μέλλον για το άθλημα στην Κύπρο».

Τα μελλοντικά σχέδια για τη Ριάνα

«Για την Ριάνα μπορεί να περάσει λίγο χρονικό διάστημα για να παίξει ένα αγώνα, επειδή μπορεί να μην υπάρχουν αντίπαλοι, όμως εγώ σκοπεύω τον Μάρτη να συμμετέχω σε πανελλήνιους αγώνες και υπάρχει σκέψη να πάρουμε τη Ριάνα μαζί μας ξανά. Εκεί θα έχει την ευκαιρία να παίξει πάνω από ένα παιχνίδι. Αυτή τη στιγμή είμαστε στην ενδυνάμωση και στην προπόνηση και σιγά-σιγά θα αρχίσει να πηγαίνει μπροστά, κάτι που τώρα δεν μπορεί να το κάνει. Οι εμπειρίες που αποκτά τώρα της δίνουν την ευκαιρία να εξοικειωθεί με την ήττα, την αδικία, τη νίκη. Οι εμπειρίες της Ριάνας είναι καλύτερες από εκείνες που έχω εγώ, επειδή προσωπικά δεν έτυχε να αδικηθώ, να χάσω και όταν γίνει αυτό, ίσως να με επηρεάσει διαφορετικά και πιο έντονα. Εκείνο που της λέω είναι ότι για κάποιο λόγο γίνονται όλα και θα είναι πιο εύκολο στο μέλλον, όταν μεγαλώσει και γίνει πιο σοβαρό το άθλημα και αδικηθεί, ότι είναι εντάξει. Την ίδια ώρα, χαίρομαι που είναι μαζί μου και με βλέπει να τραυματίζομαι και να σηκώνομαι και να πηγαίνω για προπονήσεις, χωρίς να τα παρατάω και ελπίζω να το πάρει ως παράδειγμα».