Καλό ταξίδι Γιώργο, θα θυμόμαστε κι εσένα και τους αθλιογράφους

Ο Χρήστος Σταθόπουλος γράφει για τον Γιώργο Γεωργίου, τι ήταν και τι δεν ήταν, αλλά και για τους... αθλιογράφους που δεν σέβονται τίποτα.

Όλα περίμενα να τα ακούσω για τον Γιώργο Γεωργίου. Έτσι συμβαίνει άλλωστε με όσους έχουν κοινό, με όσους είναι... επώνυμοι. Άλλος ένας λόγος που περίμενα να γραφτούν στα social τα «άπαντα», είναι επειδή τον ήξερα. Καλά. Και από την καλή και από την ανάποδη, ως «παιδί του Φιλάθλου» στα πρώτα μου βήματα σε αυτή τη δουλειά.

Τον έχω δει και τον έχω ζήσει στις δόξες του τον Γιώργο, αλλά και στα μετέπειτα χρόνια, όταν μόλις πριν από λίγο καιρό μου 'λεγε ότι βούτηξε τ' αμάξι και οδήγησε ο ίδιος μέχρι το νοσοκομείο για να πει στους γιατρούς ότι παθαίνει έμφραγμα. «Το κατάλαβα γρήγορα ρε μ@@@κα και με το που πέρασα την πόρτα του νοσοκομείου, κατέρρευσα. Έτσι τη γλίτωσα...» σου διηγείτο με το μοναδικό Γεωργίου speaking.

Έλεγα ότι τον έχω ζήσει: ναι, τον έχω δει να κυκλοφορεί στην εφημερίδα γυμνός από τη μέση και πάνω γιατί ο Ταύρος ήταν το σπίτι του. Έβλεπες έναν 50ρη «φίρμα» στο χώρο για πρώτη φορά από κοντά και δε σε προσπέρναγε, σου 'λεγε «έλα ρε μάγκα» κι έπιανες κουβέντα μαζί του για τον Ολυμπιακό και τη Λίβερπουλ λες και το ξενυχτήσατε παρέα. Ναι, ήταν απόλυτος. Μπορεί να μη συμφωνούσες μαζί του για τα ποδοσφαιρικά, για τον Αλέφαντο, για τη λοάτκι κοινότητα, να περιφρονούσε τις σύγχρονες έννοιες του παιχνιδιού, να έβαζε τα γέλια και να σου 'λεγε «χου ρε» αν του μίλαγες για build up, για χίλια δυο πράγματα μπορεί να ήσουν απέναντί του. Και να είχες δίκιο, ειδικά για τις ακραίες απόψεις του περί ομοφυλοφίλων κλπ.

Σεβαστή είναι η κάθε άποψη και το ίδιο ακριβώς σεβόταν ο Γιώργος. Σε έβγαζε στο τηλέφωνο να πεις την κοτσάνα σου και ποτέ δε σε έκοβε. Ακόμα κι αν τον τρόλαρες για τα δόντια του ή για οποιαδήποτε... λαλακία σου κατέβαινε στο κεφάλι. Όλα αυτά, όμως, έχουν τεράστια απόσταση από όσα του καταλογίζουν οι σοφοί αυτού του μικρόκοσμου: μια γύρα στο twitter και στο facebook αρκεί για να δεις ότι του χρεώνουν την αργκό των '80s για την ομοφυλοφιλική κοινότητα, τη βία στα γήπεδα, μόνο τη χούντα των συνταγματαρχών δεν του απέδωσαν.

Δεν θα πω άλλα για το ποιος ήταν ή δεν ήταν, τι πέτυχε και τι όχι: όλα είναι γνωστά κι ο καθένας μας κρίνεται από την ιστορία του, μικρή η μεγάλη. Αυτό, βεβαίως, το αγνοούν επιδεικτικά οι κρίνοντες τους πάντες που έφτασαν στο χυδαίο και κατάπτυστο σημείο να του «λένε» (σ.σ. του νεκρού Γεωργίου) την ημέρα που πέθανε, ότι θα ζήσουν για να τον ξεχάσουν. Έπαθα σοκ από την έλλειψη στοιχειώδους ανθρωπιάς, παιδείας και ενσυναίσθησης, ανθρώπων που αδικαιολόγητα μοστράρουν ύφος εκατομμυρίων άμεμπτων καρδιναλίων.

Περιμένει κάποιος, δηλαδή, σα το κοράκι να πεθάνεις για να «σου πει» ότι αυτός θα ζήσει για να σε ξεχάσει. Η απόλυτη ύβρις στον νεκρό, η απόλυτη μικρότητα, ο ορισμός της απανθρωπιάς, στα όρια της αλητείας να μη σκεφτείς και να μη λογαριάσεις ότι μπορεί να διαβάσουν το... πόνημά σου οι οικείοι του νεκρού που ήδη πονούν και θρηνούν. Είναι η στιγμή που ο... σχολιογράφος γίνεται αθλιογράφος. Είναι η στιγμή που αυτός/αυτή/αυτοί οι πεφωτισμένοι εξαπολύουν πολύ μεγαλύτερες αθλιότητες από εκείνες που οι ίδιοι καταλογίζουν.

Αν τους διάβαζε ο Γεωργίου, όλοι ξέρουμε τι θα απαντούσε: «Ήμαρτον, ήηημαρτον ρε...».

Πηγή: sdna.gr