«Ο Ζαγοράκης κρατά την ελληνική σημαία, σηκώνει το τρόπαιο ψηλά στον ουρανό. Είναι 4 Ιουλίου 2004...»

Το... δεξί πόδι του Γιώργου Καραγκούνη χάλασε το πάρτι των διοργανωτών Πορτογάλων στην πρεμιέρα , πήραμε βαθμό κόντρα στους πανίσχυρους Ισπανούς, μείναμε ζωντανοί παρά την ήττα από τους Ρώσους, διαλύσαμε τη Γαλλία του Ζιντάν, του Τρεζεγκέ, του Ανρί, ο «Κολοσσός» Δέλλας έστειλε στο σπίτι τους τους Τσέχους και φτάσαμε στον τελικό.

Οι χοροί κρατούσαν... Καραβάνια Ελλήνων αναχώρησαν για την Πορτογαλία, για να είναι δίπλα στον Ότο Ρεχάγκελ και στους Έλληνες εκείνο το βράδυ της 4ης Ιουλίου. Ο Κριστιάνο Ρονάλντο και η παρέα του μας ήθελαν στον τελικό για να πάρουν... εκδίκηση για την ήττα της πρεμιέρας. Και να 'μαστε...

Όλες τις προηγούμενες ημέρες, ένα σύνθημα ένωνε τους Έλληνες. «Σήκωσε το, το γ@@@@@@ο, δεν μπορώ, δεν μπορώ να περιμένω». Οι... ειδήμονες έχουν σηκώσει τα χέρια ψηλά με την περίπτωσή μας. Ήρθαμε από το πουθενά, εντάξει μπαλάρα δεν παίζουμε, αλλά υπήρχε κάποιος καλύτερος; Γαλλία, Γερμανία, Ισπανία, Ιταλία και Αγγλία ήταν ήδη διακοπές.

Πάμε στο «Ντα Λουζ» της Λισαβόνας. Έντεκα έναντίον έντεκα μέσα στον αγωνιστικό χώρο, 30.000 Πορτογάλοι εναντίον 15.000 Ελλήνων στις κερκίδες. Νικοπολίδης, Σεϊταρίδης, Καψής, Δέλλας, Φύσσας, Γιαννακόπουλος, Μπασινάς, Ζαγοράκης, Κατσουράνης, Χαριστέας, Βρύζας, η ελληνική ενδεκάδα. Όλοι έτοιμοι για τη σέντρα.

Ο Μάρκους Μερκ σφυρίζει, το παιχνίδι αρχίζει. Ο Μιγκέλ κάνει το πρώτο καλό σουτ για τους Πορτογάλους, ο Χαριστέας απαντά, αλλά ο Ρικάρντο προλαβαίνει να διώξει τη μπάλα άουτ. Ο Παουλέτα προσπαθεί να ανοίξει το σκορ, ο Νικοπολίδης θα πει «όχι». Ο Λουίς Φελίπε Σκολάρι προσπαθεί να διασπάσει την ελληνική άμυνα. Αναγκαστική αλλαγή για τους Πορτογάλους στο 43΄με τον Πάολο Φερέιρα να αντικαθιστά τον Μιγκέλ. Η ώρα περνάει, η αγωνία μεγαλώνει, οι καρδιές σας ήταν στη θέση τους; Πέρασε το ημίχρονο, πάμε στα αποδυτήρια με το 0-0.

Είμαστε στο 56ο λεπτό, η Ελλάδα κερδίζει το κόρνερ μετά την προσπάθεια του Σεϊταρίδη. Ο Μπασινάς θα αναλάβει να το εκτελέσει. Η μπάλα στα πόδια ενός... Άγγελου... Εκτελεί, λοιπόν, ο Ρικάρντο κάνει άστοχη έξοδο, ο Χαριστέας, άλλος ένας... Άγγελος, θα πάρει την κεφαλιά και θα... καρφώσει τη μπάλα στα δίχτυα των Πορτογάλων. Είναι γκολ. Είναι το 1-0.

Φωνές, κραυγές σε κάθε γειτονιά, σε κάθε πόλη σε κάθε χωριό. Είναι γκολ. Οι Πορτογάλοι τα έχουν χάσει πια... Ο Φίγκο, ο Κριστιάνο Ρονάλντο, ο Ντέκο θέλουν να αντιδράσουν. Δεν μπορούν. Στο 86ο λεπτό εισβάλλει στο γήπεδο ο Τζίμι Τζαμπ, κατευθύνεται προς τον Λουίς Φίγκο και του πετά τη σημαία της Μπαρτσελόνα. Ο άσος της Ρεάλ, έξαλλος μετά τη μικρή διακοπή, κάνει την απέλπιδα προσπάθεια για να στείλει το παιχνίδι στην παράταση. Στις καθυστερήσεις το σουτ του θα περάσει... ξυστά από το δοκάρι και θα καταλήξει άουτ.

Μετράμε πια αντίστροφα για να πατήσουμε την κορυφή της Ευρώπης. Ο Μερκ σφυρίζει τρεις φορές. Έληξε. Ένα κουβάρι. Όλοι. Μαζί. Αγκαλιασμένοι, μονιασμένοι, πανηγυρίζουμε, τραγουδάμε, γιορτάζουμε. Η πορεία προς τον θρίαμβο είχε ολοκληρωθεί. Το θαύμα είχε γίνει...

Λιγότερες από 24 ώρες μετά, οι Έλληνες ήταν ακόμα στους δρόμους. Οι θριαμβευτές επιστρέφουν στην Αθήνα. Λαοθάλασσα. Παραλήρημα, κλάμα, αποθέωση. Μποτιλιάρισμα στην Αττική Οδό. Το πούλμαν που μεταφέρει τους παίκτες από το «Ελευθέριος Βενιζέλος» στο «Παναθηναϊκό στάδιο» πηγαίνει σχεδόν σημειωτόν. Χρειάστηκαν τρεις ώρες για να καλύψει αυτή τη διαδρομή των λίγων χιλιομέτρων.

Ο Φάνης Κατεργιαννάκης, ο Αντώνης Νικοπολίδης, ο Κώστας Χαλκιάς, ο Στέλιος Βενετίδης, ο Γιάννης Γκούμας, ο Τραϊανός Δέλλας, ο Μιχάλης Καψής, ο Νίκος Νταμπίζας, ο Γιούρκας Σεϊταρίδης, ο Τάκης Φύσσας, ο Γιώργος Γεωργιάδης, ο Στέλιος Γιαννακόπουλος, ο Θοδωρής Ζαγοράκης, ο Γιώργος Καραγκούνης, ο Κώστας Κατσουράνης, ο Παντελής Καφές, ο Βασίλης Λάκης, ο Άγγελος Μπασινάς, ο Βασίλης Τσιάρτας, ο Ζήσης Βρύζας, ο Ντέμης Νικολαϊδης, ο Δημήτρης Παπαδόπουλος, ο Άγγελος Χαριστέας και ο Ότο Ρεχάγκελ παρέδωσαν το Κύπελλο στους Έλληνες.

Τα πρωτοσέλιδα του θριάμβου

Την 5η Ιουλίου 2004, όλες οι εφημερίδες, αθλητικές και πολιτικές, ήταν γαλανόλευκες. Καμία άλλη απόχρωση, κανένα άλλο θέμα. Και πως θα μπορούσε να είναι διαφορετικά. Η Ελλάδα ήταν πρωταθλήτρια Ευρώπης. Η χώρα του πολιτισμού και του αθλητισμού, η μικρή χώρα των δέκα εκατομμυρίων κατοίκων κατάφερε να δείξει σε όλο τον κόσμο τη δύναμη και το πάθος. Ήταν μια επιτυχία που ανάλογή της δεν υπήρχε μέχρι τότε, αλλά ούτε μέχρι σήμερα έχει ξεπεραστεί. Ήταν ένας άθλος... Το αναγνώρισε ο κόσμος όλος.

«Η Ελλάδα είναι πραγματικά η πιο δυνατή. Πέρασαν την Πορτογαλία δύο φορές, τη Γαλλία και την Τσεχία, απέκλεισαν και την Ισπανία. Είναι οι βασιλιάδες του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου και διαφήμισαν με τον καλύτερο τρόπο τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας» έγραψε η «L'Equipe».

«Η Ελλάδα είναι μύθος της Ευρώπης. Η εθνική του Ρεχάγκελ ανέβηκε στο θρόνο της Ευρώπης τη χρονιά των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας» ήταν ο τίτλος της «Gazzetta dello Sport». «Έφθασε η στιγμή που το πάρτι δίνει τη θέση του στη θλίψη, σε ένα απρόσμενο αποτέλεσμα, όπου πολύ λίγοι θα στοιχημάτιζαν τα χρήματά τους» έγραψε η πορτογαλική «Record». «Ο Χαριστέας ανέβασε την ελληνική ομάδα στον Όλυμπο των νικητών και γκρέμισε τις προσδοκίες των Πορτογάλων» ανέφερε η, επίσης, πορτογαλική «A bola».