Η συγκλονιστική ιστορία ενός μονόχειρα τερματοφύλακα στην Ελλάδα-«Το ατύχημα με έκανε να δω τη ζωή με άλλο μάτι»

Ο Λάμπρος Ευθυμίου βρίσκεται στους δρόμους της Αθήνας. Οδηγεί το παπάκι του, όπως συνήθως. Είναι βράδυ. Ένα φορτηγό τον παρασύρει και τον ρίχνει πάνω στις μπάρες. Όταν ανοίγει τα μάτια του βλέπει μέσα στον θάλαμο τη γυναίκα του και τον αδελφικό του φίλο. Προσπαθεί να στρίψει το κορμί του αλλά καταλαβαίνει πως κάτι δεν πάει καλά. «Πείτε μου, έχασα το χέρι μου;» Τους ρωτάει. Εκείνοι δεν απαντούν. Έχει αντιληφθεί τι έχει συμβεί. Μόνο που ακόμη μέχρι σήμερα, δεν θυμάται τίποτα από τη στιγμή που έμελλε να του αλλάξει τη ζωή το 2010.

«Ήμουν πάνω στο παπάκι μου. Κάποιο φορτηγό πέρασε, με χτύπησε και εξαφανίστηκε. Δεν βρήκα ποτέ τον οδηγό που με εγκατέλειψε. Το χέρι κόπηκε επί τόπου αφότου έπεσα πάνω στη μπάρα. Από τον ώμο. Οι γιατροί δεν μπόρεσαν να το κολλήσουν. Και καλύτερα κιόλας, γιατί είχε σπάσει σε τρία σημεία. Όλο το υπόλοιπο κορμί μου έμεινε άθικτο» επισημαίνει ο ίδιος σήμερα.

Το ατύχημα, όμως, δεν το καταβάλει. «Το αποδέχτηκα από την πρώτη στιγμή. Αυτό ήταν το μεγαλύτερο κέρδος. Η αποδοχή. Καταλάβαινα πως θα μπορούσα να μη ζω σήμερα. Οπότε γύρισα και τους είπα από το κρεβάτι ότι και με ένα χέρι είναι εντάξει» προσθέτει.

Από αριστερό εξτρέμ, τερματοφύλακας

Γνωρίζει, όμως, ότι από εδώ και πέρα, η ζωή του αλλάζει αρκετά. Από τα πρώτα πράγματα που τον συμβουλεύουν οι γιατροί είναι να ξεκινήσει κάποιο άθλημα. Με αυτόν τον τρόπο θα παρέμενε σε φόρμα και θα δυνάμωνε ακόμη περισσότερο το αριστερό του χέρι, πάνω στο οποίο πια έπεφτε όλο το βάρος.

Μόνο που η επαφή του με τον αθλητισμό είχε σταματήσει εδώ και χρόνια. Πόσο μάλλον με το ποδόσφαιρο. «Με τη μπάλα είχα μεγάλη λόξα από πιτσιρικάς. Έπαιξα στα παιδικά και τα εφηβικά της Ηλιούπολης. Αριστερό εξτρέμ Κάποια στιγμή αγωνίστηκα και στην πρώτη ομάδα που εκείνη την περίοδο ήταν στην τρίτη κατηγορία».

«Μετά, όμως, έφυγα από την Αθήνα για να σπουδάσω στη Λάρισα. Άρχισαν τα τσιγάρα, τα ποτά, η καλή ζωή. Πού μυαλό για αθλητισμό. Ύστερα ξεκίνησα και να δουλεύω. Όλα πήγαν πίσω» επισημαίνει.

Το πρώτο άθλημα με το οποίο εξασκείται, μετά τον ακρωτηριασμό, είναι η κολύμβηση. Στην αρχή κάνοντας μερικές προπονήσεις τον μήνα και πια σχεδόν καθημερινά. Η πισίνα, όπως εξηγεί, είναι η ζωή του. Και δεν πρόκειται να την αφήσει ποτέ. Μόνο που το 2019 ανακάλυψε και μια νέα αγάπη. Ή καλύτερα, την ξαναβρήκε μετά από αρκετά χρόνια.

«Έκανα μια μέρα ζάπινγκ στην τηλεόραση και έπεσα πάνω σε μια συνέντευξη του προέδρου της Εθνικής Ελλάδος Ακρωτηριασμένων που μιλούσε για την ομάδα. Μέχρι τότε δεν γνώριζα τίποτα για την ομάδα. Πήρα ένα τηλέφωνο, πήγα στην προπόνηση της επόμενης ημέρας και από τότε κόλλησα» λέει γελώντας.

Η εθνική ομάδα και οι δυσκολίες ενός μη αρτιμελούς πολίτη που ζει στην Ελλάδα

Η μόνη θέση στην οποία έχει τη δυνατότητα να παίξει είναι αυτή του τερματοφύλακα. Σύμφωνα με τους κανονισμούς του αθλήματος, κάτω από τα γκολπόστ μπορεί να βρεθεί οποιοσδήποτε αθλητής έχει χάσει το χέρι του ή είναι παράλυτο. Στη δεύτερη περίπτωση, μάλιστα, είναι πάντα δεμένο με τον κορμό του σώματος, προκειμένου να διασφαλίζεται η ακεραιότητα του σπορ.

«Δεν είχα παίξει ποτέ τέρμα όσο ήμουν αρτιμελής και ασχολούμουν με το ποδόσφαιρο. Στην αρχή ήταν πραγματικά πρωτόγνωρο. Δεν μπορούμε να βγούμε εκτός της περιοχής, επειδή πλεονεκτούμε έναντι των άλλων ποδοσφαιριστών. Πρέπει να κάνουμε μπλονζόν με το ένα χέρι και να πέφτουμε κάτω. Δεν είναι απλό πράγμα» εξηγεί.

Το ίδιο συμβαίνει και με την καταπόνηση στο αριστερό του χέρι. Τον συναντάμε λίγο πριν την έναρξη της προπόνησης της εθνικής ομάδας, της οποίας αποτελεί μέλος εδώ και μερικά χρόνια. Το πρόγραμμα, όμως, σήμερα δεν πρόκειται να είναι πολύ βαρύ καθώς αντιμετωπίζει έναν τραυματισμό στον τένοντα του χεριού του, εξαιτίας της υπέρχρησης.

«Το ένα μου χέρι σαφώς καταπονείται πολύ περισσότερο από το κανονικό. Κάθε εβδομάδα, κάνω περίπου τέσσερις προπονήσεις τόσο στην πισίνα όσο και στο γήπεδο. Οπότε πρέπει να προσέχω» εξηγεί.

Παρά την καταπόνηση, όμως, δεν πρόκειται να αφήσει τα γήπεδα. Κυρίως, όμως, την παρέα που έχει χτίσει όλα αυτά τα χρόνια με τους συναθλητές του. «Το ποδόσφαιρο για μένα είναι τόσο σπουδαίο γιατί δεν έχει κανέναν περιορισμό. Από το να καθόμαστε μέσα στο σπίτι και να είμαστε μέσα στην κατάθλιψη, ερχόμαστε εδώ και παίζουμε την μπάλα μας».

Όπως εξηγεί, όμως, το μόνο που τον στεναχωρεί είναι ότι δεν έρχονται πολλά νέα παιδιά στην ομάδα. «Δεν ξέρω τι συμβαίνει. Φοβούνται; Διαλέγουν άλλα αθλήματα; Εγώ πιστεύω πως έχει να κάνει με την κοινωνία μας. Είμαστε μια χώρα που είμαστε πολύ πίσω όσον αφορά την προσβασιμότητα των μη αρτιμελών πολιτών στην πόλη. Γεννιόμαστε, μεγαλώνουμε, πεθαίνουμε και δεν αλλάζει τίποτα. Μόνο ό,τι κάνει ο καθένας ατομικά. Δεν υπάρχει κάποια στήριξη ή αλληλεγγύη από το κράτος» σημειώνει ο Λάμπρος Ευθυμίου, ο οποίος παράλληλα αγωνίζεται στον σύλλογο ΑΣ Καστελλάνοι.

Την ίδια ώρα, η Εθνική Ακρωτηριασμένων συμμετέχει κανονικά στα ευρωπαϊκά τουρνουά. Στο Euro 2021, μάλιστα, που πραγματοποιήθηκε στην Κρακοβία, της απονεμήθηκε το βραβείο Fair Play, καθώς κατάφερε να μη δεχτεί ούτε μία κάρτα καθ’ όλη τη διάρκεια των αγώνων. Την ίδια ώρα, η συμπεριφορά των ποδοσφαιριστών της ήταν τέτοια που την έκανε να ξεχωρίσει από όλες τις υπόλοιπες.

«Το ατύχημα με έκανε να δω τη ζωή με άλλο μάτι»

Στόχος του ίδιου, όσο και των υπόλοιπων μελών της, είναι να την δουν να εξελίσσεται μέσα στα χρόνια. Ακόμη κι αν αυτή η εξέλιξη δε φέρει κάποιο τρόπαιο. «Καλώ πραγματικά τα νέα παιδιά να έρθουν και να γνωρίσουν την ομάδα μας. Το ατύχημα με έκανε να αναθεωρήσω κάποιες καταστάσεις που βίωνα στο εργασιακό και το προσωπικό μου περιβάλλον. Άρχισα να βλέπω τη ζωή με διαφορετικό μάτι. Είδα πόση δύναμη είχα κρυμμένη μέσα μου» εξηγεί.

Πριν από τον ακρωτηριασμό, το καλό του χέρι ήταν το δεξί. Από την πρώτη κιόλας μέρα, χωρίς να το καταλάβει, μπορούσε να κάνει τα πάντα με το αριστερό. «Βγήκαν όλα αυτόματα, υποσυνείδητα. Μη σου πω ότι άρχισα να γράφω καλύτερα από πριν» καταλήγει γελώντας.

Τώρα το αριστερό του χέρι, όμως, δεν το έχει μόνο για να γράφει. Αλλά και για να αποκρούει τα σουτ των αντίπαλων ομάδων. Ανυπομονεί για τους επόμενους αγώνες, για τα επόμενα τουρνουά. Και κυρίως για τα επόμενα μπλονζόν.

Η συζήτησή μας τελειώνει, καθώς ο κόουτς τον καλεί στην προπόνηση. Εκείνος βάζει το γάντι του και στέκεται κάτω από το τέρμα. «Άντε, κάνε κανένα σουτ». Το αποκρούει. «Καλά θα πάει και η σημερινή προπόνηση» λέει γελώντας.

Πηγή: gazzetta