Ο Μπέλιγχαμ μπήκε στο κλειστό «κλαμπ» που εγκαινίασε ένας Σκωτσέζος το 1997 και… βλέπει πια και τη Χρυσή Μπάλα!

Και κάπου εδώ, φτάσαμε στο τέλος της ποδοσφαιρικής σεζόν, 2023-24. Έχουμε πλέον ολοκληρωμένη εικόνα για κάθε λογής τίτλο, με τον σημαντικότερο και σπουδαιότερο όλων, να πηγαίνει στη Ρεάλ Μαδρίτης.

Η «βασίλισσα» το έκανε ξανά. Πριν από το παιχνίδι με την Μπορούσια Ντόρτμουντ στο «Wembley», είχα αναφέρει πως σε έναν τελικό δεν υπάρχουν φαβορί. Πάντα το υποστηρίζω αυτό και αν κάποιος ρίξει μία ματιά στην ιστορία, εύκολα μπορεί να διαπιστώσει τον λόγο.

Το πίστευα και θεωρώ πως δικαιώθηκα για αυτό. Διότι οι Γερμανοί στο πρώτο ημίχρονο, ήταν ολότελα ανώτεροι της Ρεάλ Μαδρίτης. Πίεσαν, βρήκαν φάσεις, είχαν σημαντικές στιγμές με τον Αντεγιέμι και είχαν φυσικά και το δοκάρι, με τον Φίλκρουγκ.

Το πρώτο ημίχρονο ολοκληρώθηκε και η Ρεάλ, που δεν είχε τελική προσπάθεια, είχε μείνει στο 0-0 με την Ντόρτμουντ. Αυτομάτως, αντιλαμβάνεσαι πως αν στο κακό της ημίχρονο, δεν είναι πίσω στο σκορ, γίνεται το φαβορί.

Γιατί έχει κάνει συνήθειά της να μπορεί να φέρνει τελικούς στα μέτρα της. Όλοι οι υπόλοιποι μπαίνουν και παίζουν έναν τελικό, η Ρεάλ έχει μάθει να μπαίνει για να κερδίσει. Και αυτό ακριβώς συνέβη. Έχει άλλωστε στον πάγκο έναν προπονητή που γνωρίζει από τέτοιου είδους παιχνίδια και πλέον, μετρά και πέντε τρόπαια Champions League. Δεν μπήκε σε πανικό, δεν βιάστηκε να κάνει αλλαγές και απλώς, γύρισε την αμυντική του τετράδα, μερικά μέτρα πιο χαμηλά στο γήπεδο.

Η Ρεάλ ήλεγξε τον ρυθμό, διατήρησε καλύτερα την μπάλα στα πόδια της και ευτύχησε στο καλό της διάστημα να προηγηθεί. Ο Καρβαχάλ άνοιξε το σκορ, αν και μόλις 1.73 στο ύψος, παίρνοντας κεφαλιά από πολύ πιο ψηλούς αντίπαλους! Εκείνη τη στιγμή δε νομίζω ότι υπήρχε άνθρωπος μέσα στο γήπεδο και όλοι όσοι έβλεπαν από την τηλεόραση, που να πίστευε πως θα γυρίσει η κατάσταση! Έγινε και το λάθος αμέσως μετά του Μάατσεν, βγήκε η πάσα του Μπέλιγχαμ και ο Βινίσιους διαμόρφωσε το τελικό αποτέλεσμα πλασάροντας τέλεια!

Έτσι, οι Μαδριλένοι κατακτούν το Champions League, για 15η φορά στην ιστορία τους. Είναι εντυπωσιακό. Υπολογίστε πως το έχουν πάρει σε 27 χρόνια, εννέα φορές. Όσοι δηλαδή και οι τελικοί που έχουν παρευρεθεί, από το 1998 και έπειτα. Αντίθετα από το 1966 και την έκτη κατάκτηση του παλιού Κυπέλλου Πρωταθλητριών, που τους πήρε 32 χρόνια και έναν μόνο τελικό που έχασαν από τη Λίβερπουλ στο Παρίσι για να επιστρέψουν! Το έκαναν το 1998, στο Άμστερνταμ, απέναντι στην Γιουβέντους, που ήταν το φαβορί του τελικού, με το γκολ του Μιγιάτοβιτς, που στη σημερινή εποχή του VAR δεν θα μετρούσε!

Προφανώς λοιπόν και το επίτευγμά τους είναι εκπληκτικό, σε συνδυασμό φυσικά με το ότι η Ρεάλ έχει κατακτήσει έξι τρόπαια την τελευταία 10ετία. Προφανώς και αν υπάρχει ο όρος «ποδοσφαιρική κυριαρχία», αυτός μπορεί να ταυτιστεί με τη Ρεάλ Μαδρίτης και το Champions League.

Θέλω όμως να σταθώ και σε έναν συγκεκριμένο ποδοσφαιριστή. Αναφέρομαι στον Τζουντ Μπέλιγχαμ, καθώς για τα έξι Champions League του Μόντριτς, του Κρόος, του Νάτσο και του Καρβαχάλ, θα έχετε διαβάσει πολλές φορές. Έχει περάσει μία «ονειρική» σεζόν με τη Ρεάλ Μαδρίτης.

Και ναι, διαβάζω πως ήταν κακός στον τελικό ή τέλος πάντων, αρνητικός, που πράγματι ήταν, αλλά αυτό έγινε γιατί ο Αντσελότι τον θυσίασε στο βωμό για το γενικό καλό! Και ο Τζουντ, όχι μόνο το έκανε αλλά υπήρξε ευλαβικά υπηρέτης της γενικότερης ιδέας! Και αν σε έναν τελικό, στα 20 του χρόνια, είναι σημαντικός, έχοντας καταγράψει ασίστ και τη μεγαλύτερη ευκαιρία της ομάδας του, δεν ξέρω τι μπορεί να κάνει σε μία τετραετία από τώρα, έχοντας ωριμάσει και ποδοσφαιρικά.

Φέτος πάντως, ολοκλήρωσε τη χρονιά με 23 γκολ, 13 ασίστ και δύο σημαντικούς τίτλους. Έβαλε στην τροπαιοθήκη του τη La Liga, το ίδιο και το Champions League, και αποτέλεσε έναν από τους σταθερότερους παίκτες της Ρεάλ Μαδρίτης σε ολόκληρη τη χρονιά.

Γκολ στο τέλος αρκετών αναμετρήσεων, κομβικές πάσες, φοβερά άμεση προσαρμογή. Και επαναλαμβάνω, συζητάμε μόλις για ένα παιδί 20 ετών, που πριν από μερικούς μήνες αγωνιζόταν στην Ντόρτμουντ. Και φυσικά, μην ξεχνάτε πόσο όμορφη ποδοσφαιρική ιστορία βίωσε, από την στιγμή που κατέκτησε το Champions League στην χώρα του, κόντρα στην παλιά του ομάδα, με τους γονείς του να τον παρακολουθούν. Για αυτό και η συγκίνηση, στις δηλώσεις του, στο φινάλε της συνάντησης.

Δείτε και αυτό και υπολογίστε το. Ο Μπέλιγχαμ, είναι μόνο ο τέταρτος Βρετανός που έχει κερδίσει ευρωπαϊκό τρόπαιο, για ομάδα που δεν είναι αγγλική. Τα κατάφερε μετά τον Στιβ ΜακΜάναμαν με τη Ρεάλ, τον Πολ Λάμπερτ με την Ντόρτμουντ, τον Γκάρεθ Μπέιλ και τον Όουεν Χάργκριβς. Όπως αντιλαμβάνεστε, οι δύο από τους τέσσερις σήκωσαν το τρόπαιο με τη Ρεάλ Μαδρίτης, με τον τελευταίο να τα καταφέρνει με την Μπάγερν, και τον Σκωτσέζο Λάμπερτ να «εγκαινιάζει» την ιδιαίτερη αυτή, κατηγορία ποδοσφαιριστών.

Η αρχή έγινε το 1997, με την φανέλα της Μπορούσια Ντόρτμουντ και το «κλαμπ» των εν λόγω παικτών διευρύνεται ξανά εν έτει 2024, με τον Μπέλιγχαμ να κατακτά το πρώτο του Champions League, θέτοντας ως στόχο μακροπρόθεσμα, να… πλησιάσει έστω τον Γκάρεθ Μπέιλ, που είναι ο πιο επιτυχημένος Βρετανός, στην ιστορία του αθλήματος, από πλευράς κατακτήσεων με πέντε!

Αξίζει λοιπόν ο Μπέλιγχαμ την Χρυσή Μπάλα; Η κουβέντα θα είναι μεγάλη και ο Άγγλος θα ήθελε να γίνει ο πρώτος παίκτης της χώρας του, που την… φέρνει στο «σπίτι», μετά τον Μάικλ Όουεν, το 2001. Θα εξαρτηθούν πολλά και από το EURO και την πορεία του με την εθνική Αγγλίας. Θα είναι τεράστιο αν το καταφέρει. Θα είναι σπουδαίο για ολόκληρο το αγγλικό ποδόσφαιρο. Ίσως, σε έναν μήνα και κάτι από σήμερα, όταν το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ολοκληρώνεται, να μπορούμε να μιλήσουμε ασφαλέστερα. Αλλά όπως και να έχει, ο Τζουντ Μπέλιγχαμ έζησε πολλά φέτος. Δικαιώθηκε για τη μεταγραφή στη Ρεάλ Μαδρίτης, μπήκε σε ένα «κλειστό κλαμπ» Βρετανών και όλο το μέλλον είναι μπροστά του. Με Χρυσή Μπάλα ή… χωρίς, τη σεζόν 2023-24!

www.bnsports.gr