Το καθεστώς Φράνκο, η διαμάχη Μπαρτσελόνα-Ρεάλ και μια αντιπαλότητα γεμάτη ιστορία και σκιές

El Clásico. Μια φράση που αντηχεί στα ποδοσφαιρικά στέκια και πυροδοτεί πάθη σε εκατομμύρια ανθρώπους. Όμως, η ιστορική σύγκρουση ανάμεσα στους δύο γίγαντες του ισπανικού ποδοσφαίρου, τη Ρεάλ Μαδρίτης και την Μπαρτσελόνα, δεν είναι απλώς ένα αθλητικό γεγονός. Είναι μια βαθιά ριζωμένη αντιπαλότητα, σφυρηλατημένη στις συμπλοκές της ιστορίας και της πολιτικής, μια «μάχη που γεννήθηκε στην κόλαση», όπως εύστοχα περιγράφεται.

Πέρα από τον αθλητικό ανταγωνισμό, η σύγκρουση αυτή φέρει βαθιά πολιτισμικά, κοινωνικά και πολιτικά φορτία, που συνδέονται με την ιστορία της Ισπανίας. Ένας από τους παράγοντες που διαμόρφωσαν αυτή την αντιπαλότητα ήταν το καθεστώς του Φρανσίσκο Φράνκο (1939-1975), το οποίο επηρέασε τις δύο ομάδες με διαφορετικούς τρόπους, ενισχύοντας την έχθρα τους.

H Μπαρτσελόνα κερδίζει 1-0 τη Ρεάλ στον τελικό του Κυπέλλου Ισπανίας του 1968 στο Μπερναμπέου και ο Φράνκο παραδίδει την κούπα στον αρχηγό της Μπάρτσα.

«Η Καταλονία δεν είναι Ισπανία»: Αυτό το πανό, συχνά υψωμένο από τους φίλους της Μπαρτσελόνα, συνοψίζει μια ιστορική πραγματικότητα. Η Καταλονία, μια επαρχία στη βορειοανατολική Ισπανία, διατηρεί μια ξεχωριστή ταυτότητα, διεκδικώντας ένα αίσθημα εθνικής αυτονομίας. Η Βαρκελώνη, η ζωντανή της πρωτεύουσα, φιλοξενεί την Μπαρτσελόνα, ενώ η Μαδρίτη, η καρδιά της Ισπανίας, είναι η έδρα της Ρεάλ Μαδρίτης.

Από την ίδρυσή τους, και οι δύο σύλλογοι έχουν αναδειχθεί σε πανίσχυρες δυνάμεις, αντιπροσωπεύοντας και προωθώντας το δικό τους αίσθημα εθνικισμού και αυτοπροσδιορισμού. Αν η Μπαρτσελόνα είναι περήφανη καταλανική, η Μαδρίτη είναι εξίσου περήφανη ισπανική. Αυτό το ιστορικό υπόβαθρο αποτέλεσε τη θεμελιώδη προϋπόθεση για τη δημιουργία μιας τόσο έντονης αντιπαλότητας. Γιατί, όπως τονίζεται χαρακτηριστικά, η Ισπανία ποτέ δεν συμπάθησε την Καταλονία, και αντίστροφα.

Ο Ισπανικός εμφύλιος και ο Φράνκο

Η περίοδος πριν τον εμφύλιο, με τον δικτάτορα Πρίμο Ντε Ριβέρα να κυβερνά την Ισπανία (1923-1930) και να προκαλεί την οργή των Καταλανών με την καταστολή των αυτονομιστικών τους αιτημάτων, δεν ήταν αρκετή για να σπείρει τους σπόρους της επικής διαμάχης. Παρόλο που ο Ριβέρα αναγνώριζε την Μπαρτσελόνα ως σύμβολο της καταλανικής υπερηφάνειας, δεν επενέβη ουσιαστικά για να την βλάψει ή να προωθήσει τη Ρεάλ. Το ποδόσφαιρο, δεν ήταν το κύριο εργαλείο του, σε αντίθεση με τον διάδοχό του.

Τα εγκαίνια του Καμπ Νου στα χρόνια του Φράνκο

Οι πραγματικοί σπόροι της αντιπαλότητας έπεσαν με την έναρξη του Ισπανικού εμφυλίου πολέμου και την άνοδο του στρατηγού Φρανσίσκο Φράνκο. Ο κατακλυσμός του πολέμου και η επακόλουθη δικτατορία έφεραν χάος στην Καταλονία.

Ενώ άλλοι σύλλογοι αντιμετώπισαν δυσκολίες λόγω της διακοπής του ποδοσφαίρου και της στρατολόγησης παικτών κατά τη διάρκεια του πολέμου, η Μπαρτσελόνα βρέθηκε στο έλεος των πιο σκληρών ενεργειών του Φράνκο. Διότι ο Φράνκο, αντιλήφθηκε την τεράστια δύναμη που μπορούσε να ασκήσει το ποδόσφαιρο και τη χρησιμοποίησε στο έπακρο, προωθώντας στρατηγικά τη Μαδρίτη και υποβαθμίζοντας σκόπιμα την Μπαρτσελόνα.

Η πρώτη μεγάλη πληγή ήρθε τις ζεστές νύχτες της 6ης Αυγούστου 1936. Οι υποστηρικτές του Φράνκο στόχευσαν απευθείας τον Ζοζέπ Σουνιόλ, τον πρόεδρο της Μπαρτσελόνα, ο οποίος ήταν επίσης εκπρόσωπος ενός πολιτικού κόμματος υπέρ της ανεξαρτησίας. Η εν ψυχρώ δολοφονία του, έγινε καθοριστική στιγμή στην ιστορία της Μπαρτσελόνα και της καταλανικής ταυτότητας. Ο Φράνκο επιδίωξε επίσης να καταστείλει κάθε σημάδι καταλανικής υπερηφάνειας, εξαλείφοντας τη γλώσσα, τη σημαία και τους ύμνους τους – τον πυρήνα της κουλτούρας τους.

Μέσα στα ιερά τείχη του γηπέδου της Μπαρτσελόνα, το καταλανικό πνεύμα αναζήτησε καταφύγιο, αλλά ακόμη και σε αυτό το άσυλο, ο σύλλογος αντιμετώπισε την αμείλικτη δύναμη της σιδηράς πυγμής του Φράνκο. Η Μπαρτσελόνα αναγκάστηκε να αλλάξει το ίδιο της το όνομα (σε Club de Fútbol Barcelona) και της αφαιρέθηκε η αγαπημένη καταλανική σημαία από το έμβλημά της, υπομένοντας ένα καταπιεστικό καθεστώς αποφασισμένο να διαγράψει την ταυτότητα και την ύπαρξή της.

Η επιθυμία του Κάστρο να καταρρακώσει το ηθικό των καταλανών παρέμεινε αμείωτη και βρήκε μια ακόμη ιδιαίτερη ευκαιρία, στον ημιτελικό του Κυπέλλου του 1943.

11-1: Η μέρα που η Ρεάλ έπαιξε με φαντάσματα

Ο αγώνας έλαβε χώρα στο απόγειο της εξουσίας του Φράνκο, ο οποίος είχε προσωπικά μετονομάσει το τουρνουά σε «Copa Del Generalissimo». Ωστόσο, αυτό δεν μπόρεσε να σταματήσει την Μπαρτσελόνα, η οποία εξασφάλισε μια άνετη νίκη με 3-0 επί της Μαδρίτης στον πρώτο αγώνα. Όλα ήταν έτοιμα για το ταξίδι στην αντίπαλη έδρα, το Στάδιο Τσαμαρτίν, με την αυτοπεποίθηση της πρόκρισης στον τελικό.

Όμως, το σκηνικό που διαμορφώθηκε στο δεύτερο αγώνα οδήγησε σε εικόνα από αυτή που όλοι περίμεναν, λέει ο Ζοάν Μπαράου, ιστορικός που ειδικεύεται στην ιστορία της Μπαρτσελόνα. Σύμφωνα με τον ίδιο, τα φιλομαδριλένικα μέσα ενημέρωσης άρχισαν να διαδίδουν μια σειρά από προσβλητικές και απειλητικές ιστορίες εναντίον της Μπαρτσελόνα, με αποτέλεσμα οι οπαδοί της να διστάσουν να ταξιδέψουν και να παρακολουθήσουν τον αγώνα στην έδρα της Μαδρίτης.

Όχι μόνο αυτό, αλλά «αυτές οι ‘προειδοποιήσεις’ έκαναν κάποιους από τους παίκτες της Μπαρτσελόνα να αναρωτηθούν αν άξιζε τον κόπο να προβάλουν οποιαδήποτε αντίσταση», λέει ο Μπαράου, «και, τελικά, δεν το έκαναν».

Ενώ τα μέσα ενημέρωσης εκτελούσαν καλά τα εξωαγωνιστικά τους καθήκοντα, έφτασε η ώρα για την εντός γηπέδου αποστολή, με τη βοήθεια του Ισπανού διευθυντή κρατικής ασφάλειας. Σύμφωνα με την αφήγηση, η ισπανική αστυνομία, με την υποστήριξη και τις συμβουλές του Φράνκο, απείλησε τους παίκτες της Μπαρτσελόνα να αφήσουν τον αγώνα. Και το αποτέλεσμα; Η Ρεάλ κέρδισε 11-1.

«Είναι προφανές ότι για να σκοράρεις 11 γκολ, πρέπει να παίξεις εναντίον ενός αντιπάλου που απουσιάζει, γιατί δεν είναι κάτι φυσιολογικό».

«Μνημονεύεται ως ο αγώνας της ντροπής», εξηγεί ο Μπαράου. «Ένα αποτέλεσμα για το οποίο η Ρεάλ Μαδρίτης δεν έχει καυχηθεί ποτέ, γιατί κρύβει ένα από τα χειρότερα φαντάσματα από τις σκοτεινότερες μέρες της Ισπανίας». Εκείνη τη νύχτα της 13ης Ιουνίου 1943, οι φλόγες της αντιπαλότητας φούντωσαν για πάντα, σηματοδοτώντας τη διαβόητη γέννηση του El Clásico.

Σαντιάγο Μπερναμπέου και Ντι Στέφανο

Ο Σαντιάγο Μπερναμπέου, ο «μεγαλύτερος» πρόεδρος της Μαδρίτης για 35 χρόνια, από τις 11 Σεπτεμβρίου 1943 μέχρι τον θάνατό του το 1978, έχει μια ιστορία που πολύ λίγοι γνωρίζουν, συμπεριλαμβανομένων των Μαδριλένων. Πριν από τον Εμφύλιο Πόλεμο, έπαιξε ως επιθετικός για τη Ρεάλ Μαδρίτης. Κατά τη διάρκεια του Πολέμου, υπηρέτησε στον εθνικιστικό στρατό του Φράνκο και μετά τον πόλεμο, έγινε πρόεδρος του συλλόγου δείχνοντας την ικανότητα να διαμορφώσει το ποδόσφαιρο ώστε να ταιριάζει στην ατζέντα του Φράνκο.

Ο ίδιος ο Μπερναμπέου, το 1968 είχε δηλώσει ότι «το ποδόσφαιρο προσέφερε τις υπηρεσίες του στην πατρίδα», μία φράση που για αρκετό καιρό αποδιδόταν στον δικτάτορα, υπονοώντας ότι η παραμονή του καθεστώτος στην εξουσία για τόσα χρόνια (από το 1939 μέχρι τον θάνατο του Φράνκο, το 1975) κατέστη εφικτή χάρη στην υποβολή του φρονήματος των Ισπανών από την ποδοσφαιρική ανάπτυξη και τις επιτυχίες που αρκετές φορές αφορούσαν το διεθνές επίπεδο.

Μια από τις πιο αμφιλεγόμενες μεταγραφές στην ιστορία του ισπανικού ποδοσφαίρου, αυτή του Αλφρέντο Ντι Στέφανο στη Ρεάλ Μαδρίτης το 1953 αντί της Μπαρτσελόνα, αποτέλεσε καταλυτικό παράγοντα στην όξυνση της ήδη υπάρχουσας αντιπαλότητας μεταξύ των δύο «αιωνίων» αντιπάλων.

Στη δεκαετία του 1950, οι δύο σύλλογοι βρέθηκαν σε μια σκληρή μάχη για την υπογραφή του Αργεντινού επιθετικού. Ο Ντι Στέφανο είχε εντυπωσιάσει τόσο την Μπαρτσελόνα όσο και τη Ρεάλ Μαδρίτης κατά τη διάρκεια της παρουσίας του στους Λος Μιγιονάριος στην Μπογκοτά της Κολομβίας, σε μια περίοδο απεργίας των ποδοσφαιριστών στην πατρίδα του, την Αργεντινή.

Λίγο μετά την επιστροφή των Μιγιονάριος στην Κολομβία, διοικούντες της Μπαρτσελόνα επισκέφθηκαν το Μπουένος Άιρες και συμφώνησαν με τη Ρίβερ Πλέιτ, την τελευταία ομάδα που ήταν συνδεδεμένη με τη FIFA και κατείχε τα δικαιώματα του Ντι Στέφανο, για τη μεταγραφή του το 1954 έναντι του ποσού που αντιστοιχούσε σε 150 εκατομμύρια ιταλικές λίρες (200.000 δολάρια σύμφωνα με άλλες πηγές). Αυτό αποτέλεσε την έναρξη μιας έντονης διαμάχης μεταξύ των δύο ισπανικών αντιπάλων για την απόκτησή του.

Η FIFA όρισε τον Αρμάντο Μουνιόθ Καλέρο, πρώην πρόεδρο της Ισπανικής Ομοσπονδίας Ποδοσφαίρου, ως μεσολαβητή. Ο Καλέρο αποφάσισε να επιτρέψει στον Ντι Στέφανο να αγωνιστεί τις σεζόν 1953-54 και 1955-56 στη Μαδρίτη, και τις σεζόν 1954-55 και 1956-57 στη Βαρκελώνη. Η συμφωνία εγκρίθηκε από την Ομοσπονδία Ποδοσφαίρου και τους αντίστοιχους συλλόγους.

Παρόλο που οι Καταλανοί συμφώνησαν αρχικά, η απόφαση προκάλεσε έντονη δυσαρέσκεια μεταξύ των μελών της Μπαρτσελόνα, με αποτέλεσμα ο πρόεδρος του συλλόγου να αναγκαστεί να παραιτηθεί τον Σεπτέμβριο του 1953. Η Μπαρτσελόνα πούλησε το μισό της μερίδιο στη Ρεάλ Μαδρίτης, και ο Ντι Στέφανο μετακόμισε στους «Λος Μπλάνκος», υπογράφοντας συμβόλαιο τετραετούς διάρκειας.

Η Ρεάλ πλήρωσε 5,5 εκατομμύρια ισπανικές πεσέτες για τη μεταγραφή, συν ένα μπόνους 1,3 εκατομμυρίων για την αγορά, μια ετήσια αμοιβή που θα καταβαλλόταν στους Μιγιονάριος, και έναν ετήσιο μισθό 16.000 πεσετών για τον Ντι Στέφανο με ένα μπόνους διπλάσιο από αυτό των συμπαικτών του, που αντιστοιχούσε συνολικά στο 40% των ετήσιων εσόδων του συλλόγου της Μαδρίτης.

Ο Ντι Στέφανο κατέστη αναπόσπαστο κομμάτι της μετέπειτα επιτυχίας της Ρεάλ Μαδρίτης, σκοράροντας δύο φορές στο πρώτο του παιχνίδι εναντίον της Μπαρτσελόνα. Με αυτόν στην ομάδα, η Ρεάλ κατέκτησε τις πέντε πρώτες διοργανώσεις του Κυπέλλου Πρωταθλητριών Ευρώπης.

Η δεκαετία του 1960 είδε την αντιπαλότητα να μεταφέρεται στην ευρωπαϊκή σκηνή, όταν η Ρεάλ Μαδρίτης και η Μπαρτσελόνα συναντήθηκαν δύο φορές στο Κύπελλο Πρωταθλητριών. Η Μαδρίτη θριάμβευσε στην πορεία προς την κατάκτηση του πέμπτου συνεχόμενου τίτλου της τη σεζόν 1959-60, ενώ η Μπαρτσελόνα επικράτησε στην πορεία προς τον χαμένο τελικό της σεζόν 1960-61.

Η μεταγραφή του Αλφρέντο Ντι Στέφανο όχι μόνο ενίσχυσε σημαντικά τη Ρεάλ Μαδρίτης, αλλά άφησε και μια πικρή γεύση στην Μπαρτσελόνα, τροφοδοτώντας για πολλά χρόνια την έντονη αντιπαλότητα μεταξύ των δύο κορυφαίων συλλόγων της Ισπανίας. Η ιστορία αυτή παραμένει ένα από τα πιο πολυσυζητημένα κεφάλαια στην ιστορία του El Clasico.

Διαμάχη μεγάλη ανάμεσα στους δύο ξέσπασε και για την περίπτωση του Μαγυάρου Λάζλο Κουμπάλα ο οποίος άρεσε πολύ στη Ρεάλ, τον είδε όμως και τον πήρε το 1950 η Μπαρτσελόνα. Ο Κουμπάλα άλλαξε την ιστορία του συλλόγου και είναι άγαλμα έξω από το Καμπ Νου.

Πάντως στα χρόνια του Φράνκο τόσο η Ρεάλ όσο και η Μπαρτσελόνα εγκαινίασαν τα γήπεδα τους. Η Ρεάλ το 1947 και η Μπαρτσελόνα το 1957.

Οι τίτλοι που κατέκτησε κάθε ομάδα από το 1939 έως το 1975

Για να γίνει η καταμέτρηση των τροπαίων που κάθε ομάδα πρόσθεσε στις τροπαιοθήκες της κατά τη διάρκεια των 36 ετών που ο Φράνκο κυβέρνησε την Ισπανία, είναι χρήσιμο να θυμηθούμε πρώτα ότι το παλμαρέ της «βασίλισσας» πριν από το ξέσπασμα του Εμφυλίου Πολέμου περιοριζόταν σε δύο πρωταθλήματα (1931/1932 και 1932/1933), που κατακτήθηκαν κατά τη Δεύτερη Ισπανική Δημοκρατία (1931-1939), και σε επτά Κύπελλα Ισπανίας (μεταξύ 1905 και 1936), ενώ η Μπαρτσελόνα είχε ένα πρωτάθλημα (1928/1929) και οκτώ Κύπελλα Ισπανίας (μεταξύ 1910 και 1928).

Με την άνοδο του Φράνκο στην εξουσία μετά τη νίκη της εθνικιστικής παράταξης, επέστρεψε το πρωτάθλημα - δεν διεξήχθη από το 1936 έως το 1939. Η Ρεάλ Μαδρίτης χρειάστηκε 14 χρόνια για να κατακτήσει ξανά τον τίτλο του πρωταθλήματος, καθώς το πέτυχε το 1954, κερδίζοντας συνολικά 14 μέχρι το θάνατο του δικτάτορα το 1975. Κατά τη διάρκεια αυτών των τριών δεκαετιών του φρανκιστικού καθεστώτος, η ομάδα της Μαδρίτης κατέκτησε άλλα έξι κύπελλα και δημιούργησε τον ευρωπαϊκό της μύθο κερδίζοντας έξι Κύπελλα Πρωταθλητριών, με τα πέντε πρώτα να είναι συνεχόμενα.

Από την πλευρά της, η Μπαρτσελόνα κατέκτησε το πρώτο της πρωτάθλημα της δικτατορίας τη σεζόν 1944/1945 και άλλα επτά πριν από το θάνατο του Φράνκο, ενώ κυριάρχησε στο Κύπελλο κερδίζοντας τη διοργάνωση εννέα φορές. Συνολικά, από το 1939 έως το 1975, η Ρεάλ Μαδρίτης πανηγύρισε συνολικά 20 εθνικούς τίτλους έναντι 17 της Μπαρτσελόνα.

Με την πτώση του καθεστώτος Φράνκο το 1975 και την αποκατάσταση της δημοκρατίας στην Ισπανία, η Μπαρτσελόνα ανέκτησε την καταλανική της ταυτότητα, επαναφέροντας τα αρχικά "F.C.B." και ενισχύοντας τον ρόλο της ως συμβόλου του καταλανισμού. Η Ρεάλ Μαδρίτης, από την άλλη, συνέχισε να κυριαρχεί στο ισπανικό και ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο, διατηρώντας την εικόνα της ως παγκόσμιας δύναμης.

Παρά τη μετάβαση στη δημοκρατία, η αντιπαλότητα παρέμεινε έντονη, τροφοδοτούμενη από την ιστορική μνήμη και τις συνεχιζόμενες πολιτικές εντάσεις. Οι αγώνες El Clasico εξακολουθούν να αποτελούν πεδίο έκφρασης πολιτικών μηνυμάτων, όπως οι διαδηλώσεις υπέρ της καταλανικής ανεξαρτησίας στο Καμπ Νου.

Στη σύγχρονη εποχή, η αντιπαλότητα παραμένει έντονη, με τις δύο ομάδες να πρωταγωνιστούν στη La Liga και στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο. Η Ρεάλ Μαδρίτης κατέχει 105 επίσημους τίτλους, ενώ η Μπαρτσελόνα 100, αντικατοπτρίζοντας τον έντονο ανταγωνισμό τους. Η παρουσία παγκόσμιων αστέρων, όπως ο Λιονέλ Μέσι για τη Μπαρτσελόνα και ο Κριστιάνο Ρονάλντο για τη Ρεάλ Μαδρίτης κατά τη δεκαετία του 2000-2010, ανέβασε το El Clasico σε νέα επίπεδα παγκόσμιας δημοτικότητας, διατηρώντας παράλληλα την ιστορική του σημασία.

H κόντρα των δυο ομάδων με φόντο τον ιστορικό ρόλο του Φράνκο, φούντωσε το 2023. Η δήλωση του προέδρου της Μπαρτσελόνα, Ζοάν Λαπόρτα, που χαρακτήρισε τη Ρεάλ Μαδρίτης «ομάδα του καθεστώτος», πυροδότησε σφοδρές αντιδράσεις στην πρωτεύουσα, με τους «Μερένχες» να απαντούν άμεσα και αιχμηρά μέσω ενός βίντεο διάρκειας πέντε λεπτών. Στο οπτικοακουστικό υλικό, η Ρεάλ επιχειρεί να ανατρέψει τη ρητορική του Λαπόρτα, παρουσιάζοντας ιστορικά ντοκουμέντα που -κατά την άποψή της- αποδεικνύουν πως η Μπαρτσελόνα ήταν αυτή που απολάμβανε προνομιακή μεταχείριση από τη δικτατορία του Φράνκο.

Δημοσίευμα ισπανικής εφημερίδας που αναφέρει ότι ο Φράνκο χάρισε τα χρέη στη Μπαρτσελόνα

Το βίντεο ξεκινά με το ερώτημα: «Ποια ήταν η καθεστωτική ομάδα;», και παραθέτει σειρά περιστατικών που -σύμφωνα με τη Ρεάλ- αποδεικνύουν στενή σχέση της Μπάρτσα με το καθεστώς. Γίνεται αναφορά στα εγκαίνια του Καμπ Νόου από τον Χοσέ Σολίς Ρουίθ, στενό συνεργάτη του δικτάτορα, όπως και σε τρεις περιπτώσεις που ο καταλανικός σύλλογος σώθηκε οικονομικά με κρατική παρέμβαση. Επιπλέον, προβάλλεται το γεγονός ότι ο ίδιος ο Φράνκο είχε ανακηρυχθεί επίτιμο μέλος της Μπαρτσελόνα το 1965, ενώ του αποδόθηκαν τιμές σε τρεις διαφορετικές περιστάσεις.

Η Ρεάλ τόνισε ότι την περίοδο της δικτατορίας υπέστη διώξεις, πως δεν κατέκτησε κανένα πρωτάθλημα για 15 χρόνια, ενώ αντίθετα η Μπάρτσα πανηγύρισε οκτώ πρωταθλήματα και εννέα Κύπελλα. «Τα γραφεία μας καταστράφηκαν, τα τρόπαια κλάπηκαν και οι παίκτες μας είτε δολοφονήθηκαν είτε εξορίστηκαν», αναφέρεται χαρακτηριστικά στο βίντεο.

Αφορμή για την έκρηξη της Ρεάλ αποτέλεσαν οι δηλώσεις του Λαπόρτα στη διάρκεια συνέντευξης Τύπου για την υπόθεση Νεγκρέιρα, όπου ο πρόεδρος των «μπλαουγκράνα» προσπάθησε να υπερασπιστεί τον σύλλογο. Μίλησε για στοχοποίηση της Μπαρτσελόνα, έκανε λόγο για «εκστρατεία συκοφαντίας» και υποστήριξε ότι η ομάδα του αποτελεί πρότυπο ηθικής και αθλητικής ακεραιότητας.

Αναφερόμενος στη δικαστική έρευνα για τις πληρωμές περίπου 7 εκατ. ευρώ στον πρώην διαιτητή Ενρίκες Νεγκρέιρα, τόνισε ότι τα χρήματα δόθηκαν για συμβουλευτικό ρόλο και όχι για χειραγώγηση αγώνων. «Η φορολογική υπηρεσία δεν μπόρεσε να αποδείξει καμία επίδραση στα αποτελέσματα. Δεν υπήρξε ποτέ πρόθεση για αλλοίωση. Ζητώ να αφήσουμε τη δικαιοσύνη να κάνει τη δουλειά της. Η Μπαρτσελόνα δέχθηκε ένα δημόσιο λιντσάρισμα», είπε μεταξύ άλλων.

Και έκλεισε με μια ξεκάθαρη βολή κατά της Ρεάλ: «Όλοι γνωρίζουν ότι η Ρεάλ ευνοήθηκε ιστορικά από τη διαιτησία. Επί επτά δεκαετίες, οι πρόεδροι των διαιτητών ήταν πρώην παίκτες ή διευθυντές της. Αυτοί όριζαν τους διαιτητές που υποτίθεται θα απέδιδαν δικαιοσύνη».

Πηγή: Πρώτο Θέμα