Λουίς Ενρίκε-Ιντσάγκι: Δυο σκακιστές στον ρόλο των... αουτσάιντερ

Ξεχάστε τους υπέρλαμπρους αστέρες, τα βαρβάτα ονόματα, τους… κουβαλητές. Το πρώτο ανανεωμένο Champions League τα έφερε έτσι ώστε οι δύο φιναλίστ να φτάσουν στον τελικό του Μονάχου δείχνοντας πως είναι ομάδες σπουδαιότερες από το άθροισμα των μερών τους. Άλλωστε και η Παρί Σεν Ζερμέν και η Ίντερ, από την αρχή μέχρι και τον τελικό, προέταξαν το σύνολο έναντι της ατομικότητας και φυσικά δικαιώθηκαν.

Τα εύσημα δεν θα μπορούσαν να πάνε αλλού πέρα από τους αρχιτέκτονές τους, τους τύπους στην άκρη των πάγκων που έχτισαν ομαδάρες στη σκιά, μακριά από τα φώτα. Και με αυτές τις ομαδάρες αψήφησαν τα προγνωστικά και έκλεισαν τα ραντεβού στο μεγαλύτερο ματς της χρονιάς, βλέποντας όλη τους τη δουλειά να ανταμείβεται. Και, ό,τι κι αν γίνει στο Μόναχο, αυτή η δουλειά, όσα έχουν φτιάξει ο Λουίς Ενρίκε και ο Σιμόνε Ιντσαγκι θα παραμείνουν σπουδαία.

Η κλάση είναι μόνιμη

Περιπλανήθηκε, έμεινε ανενεργός, σχεδόν χλευάστηκε όταν επέλεξε περήφανα να κλείσει τα αυτιά του στις Σειρήνες της Premier League και να αναλάβει την Παρί Σεν Ζερμέν. Μόνο που ο Λουίς Ενρίκε δεν νοιαζόταν ποτέ για τις αντιδράσεις, το μόνο που πάντα ήθελε ήταν να υπηρετεί το ποδόσφαιρό του. Άλλωστε, αυτό έμεινε και μένει αναλλοίωτο στον χρόνο. Δέκα χρόνια μετά την απόλυτη κορυφή του, τη σεζόν του τρεμπλ με την Μπαρτσελόνα, ο Ισπανός μαέστρος είναι ξανά εδώ, μια ανάσα πριν φορέσει ξανά ένα τριπλό στέμμα.

Η κλάση είναι μόνιμη, λένε, και ο Λουίς Ενρίκε σκάει ένα μειδίαμα, γιατί ξέρει πως αποτελεί τρανή επιβεβαίωση αυτού. Η κλάση του παιχνιδιού του ήταν και είναι εδώ. Αναλλοίωτη. Το τέλειο πάντρεμα, ένα πανίσχυρο κράμα ανάμεσα στο «Γκουαρδιολικό» positional play και τη high pressing ένταση που είναι απαραίτητη σήμερα. Το ίδιο στη δική του ιστορική Μπαρτσελονα, το ίδιο στην εξαιρετική Ισπανία που έφτιαξε, το ίδιο και σε αυτή, την πιο συναρπαστική Παρί. Αν κάτι του έλειπε όλο αυτόν τον καιρό ήταν η διάκριση, ένα πετράδι που θα έλαμπε αρκετά, ώστε να πείσει οριστικά τον ποδοσφαιρικό πλανήτη πως «ναι, αυτός ο τύπος δεν αστειεύεται, το έχει».

Και βρήκε την πλατφόρμα έκφρασής του, την πρόκληση, σε ένα περιβάλλον που επίσης διψάει για την ίδια διάκριση, για την ίδια παραδοχή. Ο Ενρίκε πήρε την Παρί των αστέρων και την έκανε προέκταση του εαυτού του. Πειθαρχημένη, γενναία, όμορφη. Ό,τι δεν ήταν ποτέ. Κανείς δεν θα του στερήσει όσα έχει καταφέρει. Αλλά αυτό το ματς, αυτός ο τελικός, είναι η ευκαιρία του να πάρει ένα ακόμη Champions League και να βροντοφωνάξει πως η κλάση του είναι μόνιμη. Πως ήταν και είναι ένας από τους καλύτερους εκεί έξω.

Το Βόρειο Αστέρι του Λουίς Ενρίκε

Πίσω από σύννεφα και μπόρες, πίσω από αστραπές και κεραυνούς. Ο Λουίς Ενρίκε δεν το βλέπει, αλλά ξέρει πως το Βόρειο Αστέρι του είναι εκεί, πανταχού παρόν στη ζωή του. Πυξίδα, οδηγός, κινητήρια δύναμη. Πριν δέκα χρόνια, ένας άλλος τελικός Champions League τον βρήκε μετά τα τρία σφυρίγματα εκεί, αγκαλιά με το αστέρι του του. Στο κέντρο του γηπέδου, ανάμεσα σε πολύχρωμα κονφετί, με πλατιά χαμόγελα και μια σημαία που εκείνο κάρφωσε στο χορτάρι, για να πανηγυρίσει την επιτυχία του μπαμπά της.

Η μικρή του Σάνα ήταν τότε 5 ετών, πανευτυχής και πανέμορφη, βυθισμένη στα χέρια του. Θα έφευγε από αυτά, τέσσερα χρόνια μετά, μόλις στα 9 της. Για πάντα. Οριστικά. Με τον πιο σκληρό τρόπο. Ο καρκίνος στα οστά της έκοψε τις αγκαλιές, τα χαμόγελα, τα γλυκά παιχνίδια. Και έριξε ένα απέραντο, αδιαπέραστο πέπλο θλίψης πάνω από τη «ζωή μετά» του Λουίς Ενρίκε και της οικογένειάς του. Ένα πένθος, παράλληλο με τη ζωή, που θα είναι εκεί αέναα. Αν τα δύσκολα, είναι όντως για τους δυνατούς, τότε ο Λουίς Ενρίκε απέδειξε πως είναι ο πιο δυνατός.

Γιατί μπόρεσε να αγκαλιάσει το πένθος του, να το αποδεχθεί, και να μετατρέψει τον αδόκητο χαμό της κόρης του, της αγαπημένης του Σάνα, σε κάτι διαφορετικό. «Δεν υπάρχει γκρι. Υπάρχει λευκό και μαύρο. Αυτή είναι μια αποδοχή. Δεν γίνεται να κινηθούμε προς το πουθενά. Τα πάντα πρέπει να έχουν προορισμό. Η ευθύνη προς το δώρο της ζωής που μας έχει δοθεί είναι να ακολουθούμε πάντα το φως, όσο και αν προσπαθεί διαρκώς το σκοτάδι να μας καταβάλει». Το σκοτάδι βρήκε τον Ενρίκε, όμως εκείνος επέλεξε το φως, το φως της Σάνα, που από το 2019 μέχρι το άπειρο τον ακολουθεί.

«Θα είσαι παντοτινά το αστέρι που θα καθοδηγεί την οικογένειά μας. Θα μας λείπεις κάθε μέρα και θα σε σκεφτόμαστε ασταμάτητα για το υπόλοιπο της ζωής μας, που θα ζήσουμε με την ελπίδα ότι θα συναντηθούμε και πάλι όλοι μαζί», είπε κάποτε για εκείνη. Σε αυτόν τον τελικό του Champions League, η Σάνα δεν θα είναι στην κερκίδα, δεν θα τρέξει χαρούμενη προς τον μπαμπά της στο σφύριγμα της λήξης. Δίχως αμφιβολία όμως, θα είναι «εκεί».

Ερέρα, Μουρίνιο, Ιντζάγκι;

Στην αντίπερα όχθη στέκεται ένας προπονητής, που δεν κουβαλάει την «αστερόσκονη», αλλά ούτε την κληρονομιά του Λουίς Ενρίκε. Ο Σιμόνε Ιντζάγκι άλλωστε δεν προπόνησε ποτέ του τη Μπαρτσελόνα των Μέσι, Νεϊμάρ, Σουάρες, ούτε την εθνική Ισπανίας των αστέρων. Το δικά του αστέρια φέγγουν όλα στο Μιλάνο. Με εκείνα έφτασε ένα βήμα πριν από το Champions League το 2023, με εκείνα κατέκτησε το πρωτάθλημα έναν χρόνο αργότερα.

Από το 2021, όταν υπέγραψε το συμβόλαιό του με τους Νερατζούρι, ο Ιντζάγκι σε κάθε σεζόν έχει χτίσει ένα ανταγωνιστικό σύνολο, όμως φέτος ίσως κατάφερε επιτέλους να τελειοποιήσει τη φόρμουλα. Το παράδοξο εδώ είναι βέβαια ότι ενώ η φετινή Ίντερ μοιάζει πιο καλοκουρδισμένη από τις υπόλοιπες εκδοχές της, στο τέλος κινδυνεύει να μείνει χωρίς «διαπιστευτήριο» ώστε να το αποδείξει.

Πρωτάθλημα, Κύπελλο, Super Cup Ιταλίας, ούτε... ένα στο πορτοφόλιο του Ιταλού, ο οποίος απέναντι στην Παρί Ζεν Ζερμέν κινδυνεύει να δει την ίσως κορυφαία του ομάδα να χάνεται στη λήθη της ιστορίας. Από την άλλη ωστόσο, έχει μπροστά του ξανά μια ευκαιρία να προσθέσει το όνομά του δίπλα σε εκείνα των θρύλων των Νερατζούρι. Το 2023 μπορεί να μην το κατάφερε κόντρα στη Σίτι, όμως δύο χρόνια αργότερα ο Ιντζάγκι φλερτάρει ξανά με ένα πολύ ιδιαίτερο κλαμπ.

Με τον «πατέρα» του κατενάτσιο, Ελένιο Ερέρα, και με έναν... άξιο μαθητή: τον Ζοσέ Μουρίνιο του ιστορικού τρεμπλ του 2010. Οι δυο τους είναι οι μοναδικοί προπονητές στην ιστορία της Ίντερ που έχουν καταφέρει να την οδηγήσουν στο τρόπαιο με τα μεγάλα αυτιά. Το μπαλάκι πλέον ανήκει στον Ιντζάγκι. Η δεύτερη φορά, θα είναι άραγε και η τυχερή του;

Η Σαουδική Αραβία και το δίλημμα που ακολουθεί

Ίσως από αυτή την απάντηση να εξαρτάται και το μέλλον του στο Μιλάνο. Εδώ και καιρό άλλωστε στην Ιταλία... βουίζουν τα σενάρια περί εξωπραγματικής πρότασης από τη Σαουδική Αραβία που έχει καταφτάσει στα χέρια του Ιταλού προπονητή της Ίντερ, ο οποίος θα αξιολογήσει τις επιλογές του μετά τον τελικό του Champions League.

Το δίλημμα είναι απλό: Συνεχίζει στην Ευρώπη ως επικεφαλής του πρότζεκτ της Ίντερ ή ενδίδει στα εκατομμύρια που τού προσφέρουν οι Σαουδάραβες. Μοιάζει μάλλον δεδομένο πως το Champions League θα κρίνει την απάντηση, αλλά η προσέγγιση και η λογική πορεία που θα ακολουθήσει προς εκείνη είναι αμφιλεγόμενη. Με τον τίτλο του Champions League στα χέρια του άλλωστε, ο Ιντζάγκι μπορεί να νιώσει ένα τέλμα.

Μια αίσθηση ολοκλήρωσης και μια ευκαιρία να αλλάξει πολιτείες με λιγότερες απαιτήσεις. Από την άλλη μπορεί να προκαλέσει το ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα και να του προσφέρει ακόμα μεγαλύτερη δίψα για μεγαλεία, σαν το πρώτο βήμα πριν από το στήσιμο της δικής του δυναστείας.

Σε περίπτωση πάντως που καταφέρει να στείλει πίσω στο Μιλάνο το ιερό δισκοπότηρο του ευρωπαϊκού ποδόσφαιρο, στο «Τζουζέπε Μεάτσα» μάλλον θα κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να επαναληφθεί το έργο επί... Μουρίνιο.

Πηγή: gazzetta