Οι μεγάλοι παίκτες κρίνουν τα μεγάλα ματς και κρίνονται σε αυτά

Οι δύο πρώτοι ημιτελικοί του Champions League έγιναν για να μας θυμίσουν πόσο απλό είναι το ποδόσφαιρο. Ένα ισορροπημένο παιχνίδι στη Βαρκελώνη έληξε 3-0 διότι η μια ομάδα μπορούσε να κάνει γκολ ακόμα και χωρίς ευκαιρία (πχ με απευθείας φάουλ από τα 30 μέτρα), η άλλη σπατάλησε ένα τσουβάλι επιθέσεις, χάνοντας γκολ ακόμα και χωρίς τον αντίπαλο τερματοφύλακα στο τέρμα.

Στο ποδόσφαιρο κερδίζει αυτός που μπορεί να στείλει την μπάλα στα δίχτυα. Όλα τ’ άλλα είναι για να ‘χουμε να λέμε.

Οι μεγάλοι παίκτες, επίσης, κρίνουν τα μεγάλα ματς και κρίνονται σε αυτά. Διότι μπορεί ο Σαλάχ με το Μανέ και το Φιρμίνο να έχουν βάλει πάνω από 50 γκολ φέτος, αλλά άμα στον κρισιμότερο αγώνα της χρονιάς δεν μπορούν να σκοράρουν μια φορά, τι να το κάνεις;

Αντιθέτως, για τον Σουάρες ήταν το πρώτο φετινό γκολ  στο Champions League και μπήκε εκεί που πραγματικά είχε αξία.

Στο Λονδίνο, η Τότεναμ τελείωσε 12 επιθέσεις, αλλά μόνο η μια ήταν στον στόχο. Η απουσία του πιο αξιόπιστου επιθετικού της, του Χάρι Κέιν, ήρθε στη χειρότερη χρονικά στιγμή και πολύ πιθανόν να στερήσει από τους «πετεινούς» μια χρυσή ευκαιρία να βρεθούν για πρώτη φορά στην ιστορία τους στον τελικό, εκεί που το σύμπαν έδειχνε να συνωμοτεί υπέρ της – πρόκριση στην εκπνοή με την Σίτι και ημιτελικός με τα (τρομερά μεν, αλλά) «μωρά» του Άγιαξ.

Στο βιβλίο της ιστορίας του ποδοσφαίρου υπάρχουν πολλά παραδείγματα ομάδων όπου ο χώρος που καταλαμβάνουν είναι δυσανάλογος με την ποιότητα της μπάλας που έπαιζαν, διότι δεν είχαν αυτό το κάτι που θα τους έδινε τους τίτλους που δικαιούνταν βάσει της εικόνας τους στο γήπεδο. Πιο πρόσφατα παραδείγματα η Άρσεναλ του Βενγκέρ, μπορεί και η Ατλέτικο του Σιμεόνε. Εάν ο Κλοπ δεν βρει τρόπο να μετουσιώσει σε κούπες το εξαιρετικό ποδόσφαιρο που αποδίδει η Λίβερπουλ, ίσως γίνει το επόμενο παράδειγμα προς αποφυγή.