Περί ανταγωνισμού
12:27 - 25 Μαΐου 2016
Το τελευταίο δεκαπενθήμερο παρατηρείται μια εντυπωσιακή αύξηση όσων αξιολογούν πως η επιστροφή στο μοντέλο των 14 ομάδων στην α’ κατηγορία ήταν εν τέλει μια ορθή απόφαση. Με ποιο κριτήριο; Ότι ο φόβος για μειωμένο ανταγωνισμό διαψεύστηκε, αφού η μάχη για τον τίτλο κρίθηκε δύο αγωνιστικές πριν το τέλος και η κούρσα για την παραμονή κράτησε μέχρι το φινάλε.
Ακόμη κι αν -εντελώς καλοπροαίρετα και για χάρη της συζήτησης- προσπεράσει κάποιος την πραγματικότητα πως για ακόμη μια περίοδο ο δείκτης ποιότητας υποχώρησε (αδιάψευστος μάρτυρας η διαρκής υποχώρηση της χώρας στη βαθμολογία της UEFA), η υποστήριξη της άποψης για υψηλό επίπεδο ανταγωνισμού στην τρέχουσα περίοδο προϋποθέτει τάσεις… εθελοτυφλίας.
Γιατί, στ’ αλήθεια, πόσο ανταγωνιστικό μπορεί να λογίζεται ένα πρωτάθλημα, στο οποίο…
…ο πρωτοπόρος έχει καμιά 15αριά(!) βαθμούς παραπάνω από τον τρίτο, σχεδόν 30(!!) από τον πέμπτο και 50(!!!) από τον έκτο;
…τέσσερις ομάδες (Ανόρθωση, ΑΠΟΕΛ, Απόλλων, ΑΕΚ) «έτρεξαν» σερί άνευ ήττας διάρκειας από 11 έως και 19 αγωνιστικές;
…τέσσερις ομάδες (Εθνικός Άχνας, Πάφος FC, Νέα Σαλαμίνα, Αγία Νάπα) έμειναν άνευ νίκης από 12 έως και 26 αγωνιστικές;
…η έκτη ομάδα έχει μόλις μια νίκη μέσα στο 2016, δεν έχει κερδίσει ούτε το ένα τέταρτο των αγώνων της και 70 γκολ παθητικό;
…το δίδυμο των πρωτοπόρων έφτασαν μια ανάσα από το να βγάλουν αήττητοι εκτός έδρας τη σεζόν;
…τόσο ο τίτλος όσο και η παραμονή κρίθηκαν μεταξύ των ομάδων που άπαντες προέβλεπαν ότι θα μονομαχήσουν γι’ αυτά (κοινώς ουδεμία έκπληξη ή ανατροπή);
Τέτοιου επιπέδου ανταγωνισμό οραματίζονται διοργανωτές και μετέχοντες για το κυπριακό ποδόσφαιρο; Δυσκολεύομαι να το πιστέψω. Είμαι πεπεισμένος ότι η συντριπτική πλειονότητα των ποδοσφαιρόφιλων «διψά» για ένα πολύ πιο αμφίρροπο πρωτάθλημα. Και αυτό, για μια χώρα όπως η Κύπρος, περνά αποδεδειγμένα μόνο μέσα από τη μείωση των ομάδων. Αυτή είναι η αλήθεια. Όλα τα υπόλοιπα; Φληναφήματα και προφάσεις εν αμαρτίαις.
Ακόμη κι αν -εντελώς καλοπροαίρετα και για χάρη της συζήτησης- προσπεράσει κάποιος την πραγματικότητα πως για ακόμη μια περίοδο ο δείκτης ποιότητας υποχώρησε (αδιάψευστος μάρτυρας η διαρκής υποχώρηση της χώρας στη βαθμολογία της UEFA), η υποστήριξη της άποψης για υψηλό επίπεδο ανταγωνισμού στην τρέχουσα περίοδο προϋποθέτει τάσεις… εθελοτυφλίας.
Γιατί, στ’ αλήθεια, πόσο ανταγωνιστικό μπορεί να λογίζεται ένα πρωτάθλημα, στο οποίο…
…ο πρωτοπόρος έχει καμιά 15αριά(!) βαθμούς παραπάνω από τον τρίτο, σχεδόν 30(!!) από τον πέμπτο και 50(!!!) από τον έκτο;
…τέσσερις ομάδες (Ανόρθωση, ΑΠΟΕΛ, Απόλλων, ΑΕΚ) «έτρεξαν» σερί άνευ ήττας διάρκειας από 11 έως και 19 αγωνιστικές;
…τέσσερις ομάδες (Εθνικός Άχνας, Πάφος FC, Νέα Σαλαμίνα, Αγία Νάπα) έμειναν άνευ νίκης από 12 έως και 26 αγωνιστικές;
…η έκτη ομάδα έχει μόλις μια νίκη μέσα στο 2016, δεν έχει κερδίσει ούτε το ένα τέταρτο των αγώνων της και 70 γκολ παθητικό;
…το δίδυμο των πρωτοπόρων έφτασαν μια ανάσα από το να βγάλουν αήττητοι εκτός έδρας τη σεζόν;
…τόσο ο τίτλος όσο και η παραμονή κρίθηκαν μεταξύ των ομάδων που άπαντες προέβλεπαν ότι θα μονομαχήσουν γι’ αυτά (κοινώς ουδεμία έκπληξη ή ανατροπή);
Τέτοιου επιπέδου ανταγωνισμό οραματίζονται διοργανωτές και μετέχοντες για το κυπριακό ποδόσφαιρο; Δυσκολεύομαι να το πιστέψω. Είμαι πεπεισμένος ότι η συντριπτική πλειονότητα των ποδοσφαιρόφιλων «διψά» για ένα πολύ πιο αμφίρροπο πρωτάθλημα. Και αυτό, για μια χώρα όπως η Κύπρος, περνά αποδεδειγμένα μόνο μέσα από τη μείωση των ομάδων. Αυτή είναι η αλήθεια. Όλα τα υπόλοιπα; Φληναφήματα και προφάσεις εν αμαρτίαις.
