Το σύμπαν συνωμοτεί για να σηκώσει το Euro η Πορτογαλία!

Ρε, τι κακό συνήθειο είναι αυτό να… ξεκατινιαζόμαστε οι Έλληνες ακόμη και για θέματα που δεν μας αφορούν; Βρήκαμε θέμα να τρώμε τις σάρκες μας ακόμη και σε ένα Euro που παρακολουθούμε ως απλοί τηλεθεατές. Από τη μία οι… Φερναντικοί και από την άλλη οι… αντί – Σαντικοί! Για τους μισούς ο ομοσπονδιακός τεχνικός της Πορτογαλίας αποτελεί «κράμα Μουρίνιο – Γκουαρδιόλα», για τους υπόλοιπους παραμένει ένας «καρπουζάς από το Εστορίλ».  

Προφανώς και δεν πρόκειται να συμμετέχω στη συγκεκριμένη συζήτηση. Ο Φερνάντο Σάντος δεν είναι χθεσινός. Έχει καταθέσει ουκ ολίγες φορές τα διαπιστευτήριά του. Με τα καλά του, με τα κακά του, με τις επιτυχίες του, με τις αποτυχίες του, είναι δεδομένα ένας εξαιρετικός και ιδιαίτερα μεθοδικός προπονητής. Θα συμπλήρωνα μάλιστα ότι ήταν ένας από τους λίγους ομοσπονδιακούς τεχνικούς που θα μπορούσε να αντέξει το βάρος της κληρονομιάς που άφησε πίσω του ο Ότο Ρεχάγκελ και υπό αυτό το πρίσμα θεωρώ έγκλημα της ΕΠΟ που έλυσε μαζί του τη συνεργασία της.

Δεν είναι, όμως, ο Σάντος το ζητούμενο του blog, αλλά ολόκληρη η εθνική Πορτογαλίας. Θα καταφέρει να φτάσει μέχρι το τέρμα της διαδρομής; Θα κατορθώσει επιτέλους ο Κριστιάνο να γράψει έναν επίλογο παρουσίας του σε μεγάλη διοργάνωση με την εθνική ομάδα πνιγμένος στην σαμπάνια και όχι στα δάκρυα;

Έχω την αίσθηση ότι το… σύμπαν συνωμοτεί για να τα καταφέρει! Έχουμε να κάνουμε με μία ομάδα που έχει εμφανίσει στη διοργάνωση κάθε λογής… αφερέγγυο αγωνιστικό πρόσωπο. Έχει παρουσιαστεί με άμυνα… σκόρπια διαδήλωση (στο 3-3 με την Ουγγαρία), την έχουμε δει να αδυνατεί να επιχειρήσει σουτ εντός αντίπαλης εστίας για ενενήντα ολόκληρα λεπτά (στο 1-0 με τους Κροάτες), κι όμως προχωράει ακάθεκτη για την κατάκτηση του τροπαίου.

Ναι, οφείλει πολλά στον Σάντος γιατί επέλεξε να μετατρέψει την «όσα πάνε κι όσα έρθουν» Πορτογαλία της πρώτης φάσης σε μια «κυνική» και απόλυτα «ρεαλιστική» Πορτογαλία όπως τη βλέπουμε στα νοκ άουτ. Φτάνει, όμως, αυτό για να κατακτήσεις ένα Euro; Όχι, βέβαια. Όταν είσαι μια εθνική μετρίων δυνατοτήτων, πρέπει να έχεις και άστρο. Όπως είχε η δική μας εθνική το 2004. Και οι Πορτογάλοι το διαθέτουν και με το παραπάνω. Σημειώστε:

Εξασφαλίζουν την πρόκριση στη δεύτερη φάση με τρεις ισοπαλίες, έχοντας παρουσιάσει σε όλα τα παιχνίδια μέτριο έως κακό πρόσωπο.

Μέχρι το 94ο λεπτό της αναμέτρησης με τους Ούγγρους τερματίζουν δεύτεροι στον όμιλο (σε ισοβαθμία με την Ισλανδία) και ξαφνικά ένας απίθανος… Τράουστασον χαρίζει τη νίκη στους Ισλανδούς επί των Αυστριακών και υποβιβάζει τους Πορτογάλους στην τρίτη θέση του ομίλου τους. Με αυτό τον τρόπο, όμως, τους οδηγεί και στο μέρος του ταμπλό που θα απέφευγαν στο δρόμο προς τον τελικό Γάλλους, Γερμανούς, Ιταλούς και Ισπανούς! (για ευνόητους λόγους δεν αναφέρω τους Άγγλους με τους οποίους θα μονομαχούσαν στους «16»)...

Στο παιχνίδι με τους Κροάτες (σε ένα από τα χειρότερα, αν όχι το χειρότερο) παιχνίδι που έχουμε δει ποτέ σε Euro), βλέπουν τον Κουαρέσμα να τους χαρίζει την πρόκριση στο 117’. Λίγα μόλις δευτερόλεπτα νωρίτερα, οι Πορτογάλοι είχαν δει τον χάρο με τα μάτια τους όταν η μπάλα σταμάτησε στο δοκάρι του Ρουί Πατρίτσιο σε προσπάθεια του Πέρισιτς.

Ποιος θεωρείται ο πιο δύσκολος αντίπαλος των Πορτογάλων στο δρόμο προς τον τελικό; Το Βέλγιο. Εντελώς ξαφνικά νοκ άουτ με σοβαρό τραυματισμό ένα από τα πλέον πολύτιμα αμυντικά γρανάζια του Βίλμοτς, ο Βερτόνγκεν.

Σαν πολλά τα… σημάδια που μαζεύονται, δεν νομίζετε; Προσωπικά, χωρίς να μπορώ να το εξηγήσω, πάντα πιστεύω στο άστρο μιας ομάδας. Όταν βλέπω ότι το σύμπαν συνωμοτεί για να πετύχει έναν στόχο, προτιμώ να μην την κοντράρω.

Το σίγουρο είναι ότι αν τελικά η Πορτογαλία φτάσει στον τελικό θα το οφείλει περισσότερο στον απίθανο… Τράουστασον και λιγότερο στον Σάντος ή τον Ρονάλντο. Γιατί κόντρα σε Γερμανούς, Ιταλούς, ακόμη και σε Γάλλους, δεν θα της έδινα την παραμικρή τύχη να προκριθεί. Τώρα, όμως, ο δρόμος του τελικού είναι ανοιχτός και τα σκυλιά… φαγώνονται μεταξύ τους στην απέναντι πλευρά του ταμπλό!