Η υστεροφημία του φιλοσόφου
12:13 - 15 Απριλίου 2016
Ποια είναι η διαφορά ενός τεχνοκράτη κι ενός επιστήμονα-φιλοσόφου; Ο πρώτος εφαρμόζει ήδη γνωστές τεχνικές. Ο δεύτερος δεν δεσμεύεται από ουδεμία τεχνική παρά μόνον από την ανάγκη να λύσει ένα πρόβλημα με τον προσφορότερο για το κοινό καλό τρόπο. Αυτή η ανάγκη οδηγεί διαχρονικά σε εφευρέσεις, καινοτομίες -στην πρωτοπορία γενικότερα.
Αυτή ήταν, είναι και θα μείνει η κορυφαία διαφορά του Γιόχαν Κρόιφ από όλους τους υπόλοιπους αληθινά μεγάλους του ποδοσφαίρου. Πνεύμα ανήσυχο, διορατικό και δημιουργικό ο «ιπτάμενος Ολλανδός» υπήρξε μπροστά από την εποχή του και ως ποδοσφαιριστής και ως προπονητής και ως παράγοντας. Πόσοι στ’ αλήθεια μπορούν να καυχηθούν κάτι αντίστοιχο;
Γιατί ήταν έτσι ο Κρόιφ; Γιατί είχε εκτιμήσει, ακριβώς όπως είχαν φιλοσοφήσει οι αρχαίοι Έλληνες, την αξία της υστεροφημίας. «Είμαι πρώην παίκτης, πρώην τεχνικός διευθυντής, πρώην προπονητής, πρώην πρόεδρος επί τιμή. Μια ωραία λίστα που δείχνει ότι τα πάντα έχουν ένα τέλος», είχε πει κάποτε.
Ο Ολλανδός γνώριζε ότι κάποτε και η ζωή του θα έφτανε στο τέλος. Όλοι οι άνθρωποι είναι θνητοί. Η αθανασία είναι ίδιον των ιδεών και ο Κρόιφ έζησε μια ζωή επιχειρώντας να προσφέρει στο άθλημα ιδέες που θα διαρκούσαν για πάντα. Θα ήταν αξιέπαινος και μόνο για την προσπάθεια. Μετατράπηκε όμως σε σημείο αναφοράς, διότι η προσπάθειά του ευοδώθηκε.
Ο Κρόιφ νομιμοποιείται να υπερηφανεύεται πως δεν άλλαξε απλώς τον ρουν όσων συλλόγων υπηρέτησε (απ’ οποιοδήποτε πόστο), αλλά την ίδια την εξέλιξη του ποδοσφαίρου καθιερώνοντας μια φιλοσοφία και μια σχολή, η οποία τυγχάνει σχεδόν καθολικής αναγνώρισης.
Κι επειδή ο ίδιος υπήρξε ένας αυθεντικός επιστήμονας-φιλόσοφος του αθλήματος, είναι βέβαιο ότι επιδίωξή του δεν ήταν απλώς η αφομοίωση και εφαρμογή των ιδεών του, αλλά η περαιτέρω εξέλιξή τους από τους ποδοσφαιρικούς απογόνους του. Πρόκειται για μια πρόκληση τόσο μεγάλη όσο τεράστια είναι η κληρονομιά που αφήνει αυτός ο «Πυθαγόρας με ποδοσφαιρικά παπούτσια».
Αυτή ήταν, είναι και θα μείνει η κορυφαία διαφορά του Γιόχαν Κρόιφ από όλους τους υπόλοιπους αληθινά μεγάλους του ποδοσφαίρου. Πνεύμα ανήσυχο, διορατικό και δημιουργικό ο «ιπτάμενος Ολλανδός» υπήρξε μπροστά από την εποχή του και ως ποδοσφαιριστής και ως προπονητής και ως παράγοντας. Πόσοι στ’ αλήθεια μπορούν να καυχηθούν κάτι αντίστοιχο;
Γιατί ήταν έτσι ο Κρόιφ; Γιατί είχε εκτιμήσει, ακριβώς όπως είχαν φιλοσοφήσει οι αρχαίοι Έλληνες, την αξία της υστεροφημίας. «Είμαι πρώην παίκτης, πρώην τεχνικός διευθυντής, πρώην προπονητής, πρώην πρόεδρος επί τιμή. Μια ωραία λίστα που δείχνει ότι τα πάντα έχουν ένα τέλος», είχε πει κάποτε.
Ο Ολλανδός γνώριζε ότι κάποτε και η ζωή του θα έφτανε στο τέλος. Όλοι οι άνθρωποι είναι θνητοί. Η αθανασία είναι ίδιον των ιδεών και ο Κρόιφ έζησε μια ζωή επιχειρώντας να προσφέρει στο άθλημα ιδέες που θα διαρκούσαν για πάντα. Θα ήταν αξιέπαινος και μόνο για την προσπάθεια. Μετατράπηκε όμως σε σημείο αναφοράς, διότι η προσπάθειά του ευοδώθηκε.
Ο Κρόιφ νομιμοποιείται να υπερηφανεύεται πως δεν άλλαξε απλώς τον ρουν όσων συλλόγων υπηρέτησε (απ’ οποιοδήποτε πόστο), αλλά την ίδια την εξέλιξη του ποδοσφαίρου καθιερώνοντας μια φιλοσοφία και μια σχολή, η οποία τυγχάνει σχεδόν καθολικής αναγνώρισης.
Κι επειδή ο ίδιος υπήρξε ένας αυθεντικός επιστήμονας-φιλόσοφος του αθλήματος, είναι βέβαιο ότι επιδίωξή του δεν ήταν απλώς η αφομοίωση και εφαρμογή των ιδεών του, αλλά η περαιτέρω εξέλιξή τους από τους ποδοσφαιρικούς απογόνους του. Πρόκειται για μια πρόκληση τόσο μεγάλη όσο τεράστια είναι η κληρονομιά που αφήνει αυτός ο «Πυθαγόρας με ποδοσφαιρικά παπούτσια».
