ΑΠΟΕΛ: Την ιστορία γράφουν (και) οι απόντες
23:26 - 21 Οκτωβρίου 2017
Η δεύτερη ήττα του ΑΠΟΕΛ στο τρέχον πρωτάθλημα είναι εδώ και λίγη ώρα γεγονός. Ήλθε και αυτή σε ντέρμπι. Μετά την Ανόρθωση οι πρωταθλητές έμειναν με άδεια χέρια και απέναντι στην ΑΕΚ. Πλέον ακόμη και με νίκες στα αναβληθέντα παιχνίδια των δύο πρώτων αγωνιστικών δεν είναι εφικτή η αναρρίχηση στην πρώτη θέση.
Αυτά είναι τα γεγονότα. Και σε αυτά συμπεριλαμβάνονται και οι μέχρι στιγμής μη πειστικές εμφανίσεις των «γαλαζοκιτρίνων» και στα έξι παιχνίδια τους εντός συνόρων. Ποια είναι τα προβλήματα;
Η έλλειψη φρεσκάδας ή αλλιώς κόπωση (νοητική και σωματική) δεν είναι η αιτία του κακού, αλλά η συνέπειά του. Η συνέπεια της διαρκούς χρησιμοποίησης ενός συγκεκριμένου αριθμού παικτών, ο οποίος για την ποσότητα και τη δυσκολία των υποχρεώσεων του ΑΠΟΕΛ κρίνεται υπερβολικά μικρός.
Το αξίωμα «ιστορία δεν γράφουν οι απόντες, αλλά οι παρόντες» είναι ευρέως διαδεδομένο και στο ποδόσφαιρο. Δεν σημαίνει ότι είναι και αληθινό. Διότι, αν ίσχυε, για κάθε ομάδα θα ήταν αρκετό κάθε φορά να στελεχώνει μια ενδεκάδα (ή μια αποστολή), για να φτάνει στην επίτευξη του στόχου της.
Επειδή όμως το «ουδείς αναντικατάστατος» είναι τόσο μύθος όσο και οι «δύο ισάξιες ενδεκάδες», η απόδοση μιας ομάδας αλλάζει αναλόγως της σύνθεσής της. Και σε βάθος χρόνου η αξία των πιο ποιοτικών (και συνήθως πιο ακριβοπληρωμένων) ποδοσφαιριστών είναι ανέφικτο είτε να αναπληρωθεί είτε να κρυφτεί κάτω από το χαλάκι.
Ακριβώς γι’ αυτό το λόγο ο ΑΠΟΕΛ πολύ δύσκολα θα μάθει να ζει με τη νυν κατάσταση του απουσιολογίου του. Η μόνη ρεαλιστική επιλογή του είναι να περιμένει την επιστροφή των τραυματιών του, διότι αυτοί -στη συντριπτική πλειονότητά τους (βλέπε Βάτερμαν, Καρλάο, Ιωάννου, Εφραίμ, ντε Καμάργκο) - είναι οι στυλοβάτες του και κάνουν τη διαφορά από τους ανταγωνιστές του.
Είναι τόσο απλό στην κατανόηση -και συνάμα τόσο δύσκολο στην αντιμετώπιση. Εκτός κι αν πιστεύετε ότι τα ρίσκα του Γιώργου Δώνη σε κάθε παιχνίδι είναι ίδιον του (προπονητικού) χαρακτήρα του και όχι συνέπεια των δεμένων χεριών του σε ό,τι αφορά την ύπαρξη ποιοτικών εναλλακτικών και υγιούς συναγωνισμού εντός της ομάδας…
Αυτά είναι τα γεγονότα. Και σε αυτά συμπεριλαμβάνονται και οι μέχρι στιγμής μη πειστικές εμφανίσεις των «γαλαζοκιτρίνων» και στα έξι παιχνίδια τους εντός συνόρων. Ποια είναι τα προβλήματα;
Η έλλειψη φρεσκάδας ή αλλιώς κόπωση (νοητική και σωματική) δεν είναι η αιτία του κακού, αλλά η συνέπειά του. Η συνέπεια της διαρκούς χρησιμοποίησης ενός συγκεκριμένου αριθμού παικτών, ο οποίος για την ποσότητα και τη δυσκολία των υποχρεώσεων του ΑΠΟΕΛ κρίνεται υπερβολικά μικρός.
Το αξίωμα «ιστορία δεν γράφουν οι απόντες, αλλά οι παρόντες» είναι ευρέως διαδεδομένο και στο ποδόσφαιρο. Δεν σημαίνει ότι είναι και αληθινό. Διότι, αν ίσχυε, για κάθε ομάδα θα ήταν αρκετό κάθε φορά να στελεχώνει μια ενδεκάδα (ή μια αποστολή), για να φτάνει στην επίτευξη του στόχου της.
Επειδή όμως το «ουδείς αναντικατάστατος» είναι τόσο μύθος όσο και οι «δύο ισάξιες ενδεκάδες», η απόδοση μιας ομάδας αλλάζει αναλόγως της σύνθεσής της. Και σε βάθος χρόνου η αξία των πιο ποιοτικών (και συνήθως πιο ακριβοπληρωμένων) ποδοσφαιριστών είναι ανέφικτο είτε να αναπληρωθεί είτε να κρυφτεί κάτω από το χαλάκι.
Ακριβώς γι’ αυτό το λόγο ο ΑΠΟΕΛ πολύ δύσκολα θα μάθει να ζει με τη νυν κατάσταση του απουσιολογίου του. Η μόνη ρεαλιστική επιλογή του είναι να περιμένει την επιστροφή των τραυματιών του, διότι αυτοί -στη συντριπτική πλειονότητά τους (βλέπε Βάτερμαν, Καρλάο, Ιωάννου, Εφραίμ, ντε Καμάργκο) - είναι οι στυλοβάτες του και κάνουν τη διαφορά από τους ανταγωνιστές του.
Είναι τόσο απλό στην κατανόηση -και συνάμα τόσο δύσκολο στην αντιμετώπιση. Εκτός κι αν πιστεύετε ότι τα ρίσκα του Γιώργου Δώνη σε κάθε παιχνίδι είναι ίδιον του (προπονητικού) χαρακτήρα του και όχι συνέπεια των δεμένων χεριών του σε ό,τι αφορά την ύπαρξη ποιοτικών εναλλακτικών και υγιούς συναγωνισμού εντός της ομάδας…
