Ο χειρότερος αντίπαλος στην Ευρώπη είναι ο ΑΠΟΕΛ
13:46 - 02 Νοεμβρίου 2017
«Πας να μας τρελάνεις». Υπό αυτό τον τίτλο είχα εμπνευστεί να περιγράψω το παιχνίδι του ΑΠΟΕΛ πριν εννιά χρόνια, στο Γκελζενκίρχεν, το οποίο απέχει μισή ώρα οδικώς από το Ντόρτμουντ. Θα μπορούσα να τον χρησιμοποιήσω και σήμερα.
Τότε οι γαλαζοκίτρινοι πήραν 1-1 στη Veltins Arena από τη Σάλκε, τη μισητή αντίπαλο της Μπορούσια, ενώ στο πρωτάθλημα αδυνατούσαν να κερδίσουν τον Εθνικό και την Πάφο. Πραγματικότητα όχι πολύ διαφορετική από τη σημερινή, αν και το ματς του 2008 ήταν στον προθάλαμο των Ομίλων του Κυπέλλου UEFA και αδιάφορο - οι «ανθρακωρύχοι» κέρδισαν 1-4 στο ΓΣΠ.
Πως γίνεται η ομάδα του Δώνη, που δεν κερδίζει ούτε με… αίτηση στο εγχώριο πρωτάθλημα, να κοιτάει στα ίσια σε δύο 90λεπτα τη Ντόρτμουντ; Και θα μπορούσε να την κερδίσει και τις δύο φορές – όπως μπορούσε να ηττηθεί, για να είμαστε δίκαιοι.
Δεν έχει τίποτα να χάσει
Αυτά τα 15 χρόνια απαιτητικής πορείας και βαθμιαίας προόδου στα Κύπελλα Ευρώπης, ο ΑΠΟΕΛ έμαθε να κάνει κάτι πάρα πολύ καλά: άμυνα! Κλείνει τους χώρους, έχει αλληλοκαλύψεις, είναι ψύχραιμος, κυκλοφορεί τη μπάλα με καθαρό μυαλό, βγαίνει στην κόντρα, πιστεύει στις δυνατότητές τους. Η πίστη είναι σπουδαίο πράμα τόσο στο ποδόσφαιρο όσο και στη ζωή.
Απέναντι σε αυτό τον τρόπο παιχνιδιού, τα βρήκαν σκούρα η Ντόρτμουντ και το περίφημο, άκρως επιθετικό 4-3-3 του Πέτερ Μποζ.
Ας μη γελιόμαστε, δεν θα βρει πολλές ομάδες στην Ευρώπη η Ντόρτμουντ που να παίζουν έτσι. Δεν ξέρουν να το κάνουν, δεν είναι στο DNA τους, δεν θέλουν. Οι πλείστες ομάδες θέλουν να παίξουν κανονικό ποδόσφαιρο (ορθόδοξο που λέμε), να κυκλοφορήσουν τη μπάλα, να βάλουν γκολ.
Συν τοις άλλοις, ο ΑΠΟΕΛ παίζει χωρίς το παραμικρό άγχος. Βλέπει σαν γιορτή, σαν ευλογία, σαν εμπειρία ζωής αυτά τα παιχνίδια. Οι φίλαθλοι του τραγουδούν ακόμα και όταν οι αντίπαλοι πανηγυρίζουν το γκολ τους.
Ο χειρότερος αντίπαλος, είναι αυτός που δεν έχει τίποτα να χάσει. Και στην Ευρώπη, αυτός είναι ο ΑΠΟΕΛ.
Θέμα στελέχωσης
Επίσης, ο ΑΠΟΕΛ είναι πολύ καλά στελεχωμένος από τους κόφτες και πίσω (ειδικά όταν παίζει κομπλέ), ενώ υστερεί στο δημιουργικό κομμάτι, τόσο στον επιτελικό, όσο στα πλάγια και στον φορ.
Οπότε, το παιχνίδι που του ταιριάζει απόλυτα είναι αυτό της μαζικής άμυνας και των αντεπιθέσεων. Την Τετάρτη (01/11) είχε 29% κατοχή μπάλας και μόλις 4 τελικές, έναντι 30 (δηλαδή οι Γερμανοί τέλειωναν μια επίθεση ανά τρία λεπτά).
Η κυπριακή πραγματικότητα
Στην Κύπρο, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Ο ΑΠΟΕΛ έρχεται στη θέση στης Ντόρτμουντ και η κάθε μικρομεσαία ομάδα ή ακόμα και μια μεγάλη (πχ Ανόρθωση ή ΑΕΚ) που θέλει να κάνει ζημιά, παίζει όπως ο ΑΠΟΕΛ της Ευρώπης. Την ώρα που οι γαλαζοκίτρινοι είναι φορτωμένοι άγχος, ο αντίπαλος παίζει απελευθερωμένα. Και εκεί που η ομάδα του Δώνη πρέπει να δημιουργήσει, δεν έχει ούτε την ποιότητα, ούτε τη ψυχραιμία, ούτε την υπομονή να το κάνει. Λυγίζει υπό το βάρος της ανάγκης του αποτελέσματος.
Διαλέγουν παιχνίδια!
Είναι η Νο1 κατηγορία που ακούν παίκτες και προπονητές. Ε ναι λοιπόν, διαλέγουν παιχνίδια! Όποιος φίλαθλος, παράγοντας ή δημοσιογράφος μπορεί να έχει το ίδιο πάθος, την ίδια διάθεση, την ίδια ψυχολογία, βρισκόμενος είτε στο Δασάκι Άχνας, είτε στο Signal Iduna Park, ας βγει να το πει – μάλλον ψέματα θα λέει.
Μήπως δεν διαλέγουν παιχνίδια οι φίλαθλοι; Οι μισοί απ’ όσους ταξίδεψαν στη Γερμανία, σίγουρα δεν πάνε σε όλα τα εκτός έδρας στην Κύπρο.
Μήπως δεν διαλέγουν οι ξένοι; Όμως εδώ, το πράμα πάει αντίστροφα. Για την Ντόρτμουντ είναι πολύ πιο σημαντικό το παιχνίδι με την Μπάγερν μεθαύριο, παρά με τον ΑΠΟΕΛ. Γι αυτό ο κόσμος της θα είναι περισσότερος στο γήπεδο και οι παίκτες θα μασάνε σίδερα.
Ισχύει για όλες τις ομάδες. Ακόμα και τη Ρεάλ, τη Μπαρτσελόνα, τη Μπάγερν. Δεν είναι όλα τα ματς τα ίδια, πώς να το κάνουμε δηλαδή;
Το επίπεδο των ποδοσφαιριστών
Η ποιότητα ενός ποδοσφαιριστή, δεν καθορίζεται μόνο από τις ικανότητες του μέσα στις τέσσερις γραμμές, αλλά και από μια σειρά άλλες παραμέτρους. Για παράδειγμα, η σταθερότητα και η διάρκεια στην απόδοσή, στο 90λεπτο αλλά και από παιχνίδι σε παιχνίδι. Πολλοί είναι οι καλοί παίκτες που θα κάνουν ένα εξαιρετικό παιχνίδι. Σπανίζουν όμως οι εξαιρετικοί παίκτες, αυτοί που μπορούν να κάνουν μια σειρά από σούπερ παιχνίδια.
Συγκέντρωση. Δεν είναι όλοι οι ποδοσφαιριστές ικανοί να συγκεντρώνονται το ίδιο καλά στο «Αμμόχωστος» και στο «Μπερναμπέου».
Ικανότητα να βρίσκουν κίνητρο. Δεν είναι καθόλου εύκολο ένα παιδί 21-22 χρόνων να εμπεδώσει πως ένα παιχνίδι με τη Ντόρτμουντ, είναι το ίδιο σημαντικό με ένα κόντρα στη Δόξα.
Κόπωση. Όταν έχεις ξεθεωθεί Τρίτη - Τετάρτη, για όλους τους λόγους που είπαμε πιο πάνω, συν του ενστίκτου της αυτοσυντήρησης που σε αναγκάζει να ξεθεωθείς για να μην διασυρθείς (σκεφτείτε να σας κυνηγάει ένας κακοποιός για να σας σφάξει. Θα τρέξετε, έτσι δεν είναι; Το ίδιο και οι ποδοσφαιριστές!), είναι δύσκολο να είσαι φρέσκος 3-4 μέρες μετά.
Ο ρόλος των προπονητών
Εδώ έρχεται και ο σημαντικός ρόλος του τεχνικού επιτελείου, που με τη στοχευμένη στελέχωση, το ροτέισον, τη διαχείριση, τη δουλειά στη ψυχολογία και στη συγκέντρωση, θα προετοιμάσουν σωστά την ομάδα για έναν αγώνα πρωταθλήματος, μετά από έναν του Champions League. Όσο πιο νεαρός και άπειρος είναι ο ποδοσφαιριστής, τόσο πιο δύσκολη είναι η δουλειά του προπονητή – δεν είναι το ίδιο να προσπαθείς να δουλέψεις πχ με το Σαλάι και τον Μαντούκα.
Και παρότι ο ΑΠΟΕΛ παλαιότερα είχε πιο έμπειρους και πιο ποιοτικούς ποδοσφαιριστές και έναν προπονητή όπως ο Γιοβάνοβιτς που ήταν μετρ στη διαχείριση των αποδυτηρίων και της ψυχολογίας, ας θυμηθούμε πως ούτε για εκείνους ήταν εύκολο. Τόσο τη σεζόν 2009-10 όσο και τη μεθεπόμενη (2011-12), στις δύο πρώτες συμμετοχές σε Όμιλο του Champions League, το πρωτάθλημα χάθηκε.
Υ.Γ. – Όποιος πιστεύει πως αυτό με τον ΑΠΟΕΛ δεν μοναδικό, ας δει τον Ολυμπιακό Πειραιώς. Μια προβληματική ομάδα στο πρωτάθλημα, που παίρνει «Χ» από τη Μπαρτσελόνα – την οποία ήθελε να κερδίσει κιόλας.
