«Ο αρχηγός που έπαιξε σε δύσκολες εποχές για την Ομόνοια»

Μια ηγετική μορφή που άφησε το στίγμα του στην ιστορία της ομάδας αναφέρεται στην ενότητα «Κορυφαίοι Ποδοσφαιριστές», η Ομόνοια. Πρόκειται για τον Κώστα Καϊάφα, ο οποίος είναι δεύτερος σε συμμετοχές στην ιστορία της Ομόνοιας, πίσω από τον Ανδρέα Κανάρη.

Υπήρξε έντονη ηγετική φυσιογνωμία στην ιστορία της ΟΜΟΝΟΙΑΣ. Ξεκίνησε το ποδόσφαιρο από την Ακαδημία του “τριφυλλιού” και προωθήθηκε στην πρώτη ομάδα το 1991, σε ηλικία 17 ετών. Μέτρησε 18 συναπτά χρόνια παρουσίας στην πρώτη ομάδα, καταγράφοντας 347 συμμετοχές και 68 γκολ. Πανηγύρισε 3 πρωταθλήματα, 3 κύπελλα και 4 ασπίδες. Μάλιστα, είναι ο δεύτερος σε συμμετοχές στην ιστορία της ΟΜΟΝΟΙΑΣ, πίσω από τον Ανδρέα Κανάρη.

Η μοίρα τον έφερε να παίζει ποδόσφαιρο σε δύσκολες εποχές για την ΟΜΟΝΟΙΑ. Η παρουσία του ξεκίνησε με την κατάκτηση του πρωταθλήματος το 1992-93 και του κυπέλλου της επόμενης χρονιάς, ωστόσο η συνέχεια ήταν γεμάτη δοκιμασίες και προκλήσεις. Το “τριφύλλι” πέρασε από πορεία αναδόμησης και ανασυγκρότησης, καθώς αστέρια της χρυσής δεκαετίας ολοκλήρωναν την καριέρα τους και θα έπρεπε να αναπληρωθούν. Μοιραία το βάρος έπεσε στους ώμους του, όντας και ο γιος του μεγάλου αρχισκόρερ της ΟΜΟΝΟΙΑΣ, Σωτήρη Καϊάφα. Αν και νεαρός σε ηλικία, έγινε μπροστάρης σε αυτήν την προσπάθεια. Δεν δείλιασε να αναλάβει ευθύνες, δεν λύγισε στις ατυχίες με τις άδικες απώλειες τίτλων την τριετία 1997-99. Στο τέλος δικαιώθηκε κατακτώντας τέσσερις τίτλους σε έξι χρόνια (2000-2005). Επιπλέον, από το 1997 μέχρι και το 2005 ήταν στις κλήσεις της Εθνικής Κύπρου με την οποία έπαιξε σε 23 παιχνίδια, σκοράροντας μία φορά.

Το πάθος και η ένταση που έβαζε στο παιχνίδι του, τον καθιστούσαν ένα από τους πιο δυναμικούς μέσους της εποχής. Η παρουσία του δέσποζε στο χώρο της μεσαίας γραμμής. Βοηθούσε ανασταλτικά και δημιουργικά. Διέθετε δυνατά πνευμόνια, άριστη τεχνική κατάρτιση, σπάνια αντίληψη του παιχνιδιού και ικανότητα να σκοράρει. Ξεχώριζε, επίσης και για τα κτυπήματα στις στατικές φάσεις, έχοντας σκοράρει κάποια εξαιρετικά γκολ. Όλα αυτά σε συνδυασμό με το αστείρευτο πάθος, τον χαρακτήρα νικητή, την αγάπη του για την ΟΜΟΝΟΙΑ και τον τσαμπουκά που έβγαζε στο γήπεδο, ήταν οι λόγοι που φορούσε για αρκετά χρόνια το περιβραχιόνιο του αρχηγού της ΟΜΟΝΟΙΑΣ. Μάλιστα, ο κόσμος της ομάδας, του έδωσε το προσωνύμιο: «αιώνιος αρχηγός».

Αγαπήθηκε όσο λίγοι από τον πράσινο λαό κάτι που μαρτυρά και το κατάμεστο ΓΣΠ, στην τιμητική του συνάντηση το 2009. Η προσφορά του στην ομάδα της καρδιάς του δεν σταμάτησε εκεί. Το 2014 επέστρεψε, αυτή τη φορά από το πόστο του προπονητή. Παρέμεινε σε αυτήν τη θέση για περίπου δύο χρόνια, έχοντας αρκετά θετικά αποτελέσματα σε περιόδους κατά τις οποίες η ΟΜΟΝΟΙΑ κατέβαλλε αγώνα οικονομικής επιβίωσης. Μάλιστα, θα μπορούσε να έμενε στην ιστορία ως ο πρώτος προπονητής που κέρδισε πρόκριση στους ομίλους του Europa League με τους “πράσινους”, εάν δεν ακολουθούσε η σφαγιαστική διαιτησία με τη Δυναμό Μόσχας.

Γεννήθηκε στις 22/09/1974 στη Λευκωσία.