Αζάρ – Τσεχ: «Αντίο» από «αντίο», διαφέρει!

Ο ένας (Εντέν Αζάρ) αποχαιρετά την Τσέλσι για να κάνει πραγματικότητα το παιδικό του όνειρο: Να φορέσει την φανέλα της Ρεάλ Μαδρίτης. Ο άλλος (Πετρ Τσεχ) αποχαιρετά την αγωνιστική δράση για να επιστρέψει στην ομάδα που έμελλε να τον πληγώσει στο τελευταίο του ματς, προτού ενσωματωθεί στο οργανόγραμμά της, πιθανόν ως αθλητικός διευθυντής.

«Αντίο» από «αντίο», αναμφίβολα, διαφέρει. Ο Βέλγος επιβεβαίωσε ότι το ταλέντο του είναι για μεγαλύτερα πράγματα (συγνώμη Τσέλσι...) και επέβαλλε πλήρως τον ποδοσφαιρικό του νόμο. Όποτε η μπάλα περνούσε από τα πόδια του, κάτι γίνονταν. Και, συνήθως, ήταν κάτι πολύ όμορφο.

Δύο γκολ, μια ασίστ πάρε βάλε στον Πέδρο, αλλά πάνω απ' όλα μια διαρκής αίσθηση κινδύνου, απέναντι στην οποία δεν μπόρεσε να κάνει τίποτα η άμυνα της Άρσεναλ και ο Τσεχ, παρ' ότι το προσπάθησε.

Ο παλαίμαχος πλέον τερματοφύλακας – θρύλος νικήθηκε τέσσερις φορές μέσα σε 23 λεπτά, χωρίς επί της ουσίας να ευθύνεται σε κανένα γκολ. Αυτό, βεβαίως, δεν συνιστά καμία παρηγοριά για έναν γεννημένο νικητή όπως ο Τσέχος.

Όπως γεννημένος νικητής αποδείχθηκε ο επιθετικός που το περασμένο καλοκαίρι αναδείχθηκε παγκόσμιος πρωταθλητής, παρ' ότι σε όλη την διάρκεια της διοργάνωσης δεν έκανε ούτε ένα σουτ προς την εστία.

Ο Ολιβιέ Ζιρού λοιδορήθηκε γι' αυτό, αλλά δεν πτοήθηκε. Έδωσε τις δικές του απαντήσεις στο Europa League, όπου αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ (με έντεκα γκολ) και ήταν, με την άδεια του Αζάρ, ο έτερος μεγάλος πρωταγωνιστής των «Μπλε», με ένα γκολ, μια ασίστ και ένα κερδισμένο πέναλτι στον τελικό. Τι άλλο να κάνει;

Το θέαμα στο πρώτο 45λεπτο ήταν όπως η (καθαρά ποδοσφαιρική) ατμόσφαιρα στο Ολυμπιακό Στάδιο του Μπακού: Φτωχό. Η Άρσεναλ έδειχνε να πατάει καλύτερα στο γήπεδο, να δημιουργεί ρήγματα στα αριστερά της άμυνας της Τσέλσι με τον Έινσλι Μέιτλαντ – Νάιλς (κρατήστε για το μέλλον το όνομα του 21χρονου), αλλά δεν έφτανε καθόλου πειστικά στην τελική προσπάθεια.

Πιέρ Εμερίκ Ομπαμεγιάνγκ και Αλεξάντερ Λακαζέτ περιορίστηκαν αποτελεσματικά από την άμυνα των Μπλε, οι οποίοι άρχισαν να... ξεμυτίζουν μετά το ημίωρο, επειδή βρήκε ρυθμό ο καλύτερός τους παίκτης, τον οποίο τόσο πολύ θα νοσταλγήσουν την επόμενη σεζόν, όταν θα φοράει την φανέλα της Ρεάλ.

Ο Εντέν Αζάρ, παρ' ότι στις προσωπικές μονομαχίες με τον Σωκράτη συνήθως δεν κατάφερνε να ξεφύγει, βρήκε χώρους να δράσει και να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για το γκολ που θα έγειρε την πλάστιγγα υπέρ της ομάδας του, σε έναν (αναμενόμενα) κλειστό τελικό.

Ένα γκολ που πέτυχε στο ξεκίνημα του δεύτερου μέρους ο Ζιρού και άλλαξε τα πάντα στον τελικό. Οι άμυνες πήγαν για... ύπνο, ο Αζάρ ξεδίπλωσε απλόχερα το τεράστιο ταλέντο του και η σεμνή τελετή, παρ' ότι στην ανάπαυλα «προδίκαζε» ακόμα και παράταση, έλαβε τέλος.

Τέσσερα γκολ (θα μπορούσαν να είναι και άλλα) και ιστορικό πάρτι της Τσέλσι, απέναντι σε μια Άρσεναλ που αποδείχθηκε άγουρη για τέτοιο ματς, ούσα συν τοις άλλοις «ορφανή» από έναν παίκτη που θα μπορούσε να την σηκώσει τις πλάτες του, όπως ξεκάθαρα έκανε ο Αζάρ με αυτή του Μαουρίτσιο Σάρι.

Η επόμενη σεζόν, πιθανόν να βρει τον Ιταλό στον πάγκο της Γιουβέντους (ο Αντρέα Ανιέλι βρέθηκε στο Μπακού για τις λεπτομέρειες). Ο Αζάρ θα καμαρώνει με την λευκή φανέλα της Βασίλισσας, ο Τσεχ θα βγάλει επιτέλους την κάσκα και θα φοράει κοστούμι με το σήμα της Τσέλσι στο πέτο, ενώ ο Ζιρού πιθανόν να προσπαθεί ακόμα να πείσει τους δύσπιστους (και τον καινούργιο προπονητή του) ότι αξίζει την θέση του βασικού επιθετικού στο «Στάμφορντ Μπριτζ».

Κανένας τους, όμως, δεν θα ξεχάσει γρήγορα έναν τελικό που για μεγάλο διάστημα στερήθηκε θεάματος, αλλά μας αποζημίωσε στο δεύτερο ημίχρονο. Και, το πιο σημαντικό, μας έκανε να ξεχάσουμε για λίγο την παντελώς ατυχής έμπνευση της UEFA να δώσει την διοργάνωση του τελικού σε μια χώρα όπου το χρήμα ρέει άφθονο, αλλά το ποδόσφαιρο μοιάζει σχεδόν... εξωγήινο.

Πηγή: sdna.gr