Ο Μίμης Δομάζος μέσα από το λεύκωμά του-Η επεισοδιακή συνάντηση με τον Πελέ

Ο Στρατηγός του ελληνικού ποδοσφαίρου μέσα από το λεύκωμά του «Μυστικά και… άλλες αποκαλύψεις» αφήνει πίσω του μοναδικές ιστορίες.

Αύγουστος 2004. Όλος ο κόσμος έχει στρέψει το βλέμμα του στην Αθήνα και συγκεκριμένα στο Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας εκεί που στις 13 του μήνα πραγματοποιούνταν η έναρξη των 28ων Ολυμπιακών Αγώνων.

Από τις πιο συγκινητικές στιγμές στην τελετή έναρξης της Ολυμπιάδας, που καταγράφηκαν μπροστά στα μάτια εκατομμυρίων ανθρώπων από όλο τον πλανήτη ήταν η στιγμή της συνάντησης δυο θρύλων του ελληνικού αθλητισμού. Ο Νίκος Γκάλης παρέδιδε την Ολυμπιακή δάδα στον Μίμη Δομάζο, που συνδύασε το όνομά του με τις λέξεις «ποδόσφαιρο» και Παναθηναϊκός.

Ο παλαίμαχος θρύλος του ποδοσφαίρου, ο επονομαζόμενος «Στρατηγός» του Παναθηναϊκού, νοσηλευόταν για 3 ημέρες διασωληνωμένος στην Καρδιολογική Μονάδα Εντατικής Θεραπείας του νοσοκομείου «Ερυθρός Σταυρός», σε κρίσιμη κατάσταση. Σύμφωνα με το ιατρικό ανακοινωθέν για τον θάνατό του, ο Μίμης Δομάζος κατέληξε «λόγω πολυοργανικής ανεπάρκειας».

Το 2016 παρουσίασε το λεύκωμά του με τίτλο «Μίμης Δομάζος: Μυστικά και άλλες αποκαλύψεις», έκδοση Άρης Ξηντάρας, στο οποίο αναφέρονται πολλά περιστατικά από τη μεγάλη καριέρα του, ενώ διαθέτει και πλούσιο φωτογραφικό υλικό. «Από τα τέλη της δεκαετίας του 1950 και τους χωματόδρομους στα Κουντουριώτικα δίπλα στο γήπεδο της Λεωφόρου μέχρι το αριστοκρατικό Λονδίνο και την κορυφή του ελληνικού ποδοσφαίρου η ζωή του Μίμη Δομάζου κύλησε σαν ένα συναρπαστικό παραμύθι που ακόμη συγκινεί. Ο «στρατηγός» με αυτό το λεύκωμα μας θυμίζει ωραία χρόνια. Στιγμές που ακόμη αιχμαλωτίζουν το ενδιαφέρον και τη φαντασία του αναγνώστη» θα γράψει στον πρόλογό του για αυτό το λεύκωμα ο Αντώνης Αντωνιάδης που είχε τον Μίμη Δομάζο σαν το μεγάλο του αδελφό. Μέσα από αυτό το λεύκωμα ο Μίμης Δομάζος μιλά για το πως ξεκίνησε και έφτασε στον Παναθηναϊκο, για την παρολίγο μεταγραφή του στην Αμερική, για τη σχέση με τον Ολυμπιακό, αλλά και για άλλα μικρά άγνωστα περιστατικά.

Ήθελα να γίνω κάτι. Αγάπησα πολύ την μπάλα»

Το 1972 στο περιοδικό «Φίλαθλος» ο δημοσιογράφος Κώστας Κυριαζής έγραφε σε άρθρο του για τον Μίμη Δομάζο. «Τα πάντα ξεκίνησαν από μια εσωτερική παρόρμηση από μια ακατανίκητη αγάπη για το ποδόσφαιρο, από το πάθος να γίνει «κάτι». Αυτός ο πόθος του, το «κάτι» ήταν ο σύντροφός και οδηγός του σε όλη του την ζωή. Αυτό ήταν το όνειρο των παιδικών του χρόνων. Να φτάσει κάπου ψηλά, όχι για να ζήσει ο ίδιος άνετα, αλλά για να αποδείξει σε όλους ότι και φτωχός κανείς όταν έχει πίστη, θάρρος και πείσμα μπορεί να βρει τον δρόμο του για να αποζημιώσει τις θυσίες της μητέρας του που πραγματικά υπέφερε και βασανίστηκε για να τον μεγαλώσει. Και αυτοί ήταν ακριβώς οι λόγοι που τον κράτησαν όρθιο που τον ακέραιο χαρακτήρα του δεν τον λύγισε η μεγάλη δόξα και η οικονομική άνεση. Η ιστορία του Μίμη Δομάζου μοιάζει πραγματικά με παραμύθι». Ο Μίμης Δομάζος γεννήθηκε 22 Ιανουαρίου 1942 στην Αθήνα σε ένα φτωχικό σπίτι στην οδό Τσόχα σχεδόν απέναντι απ’ το γήπεδο της λεωφόρου Αλεξάνδρας. Ο ίδιος στο λεύκωμα του θυμάται και διηγείται.

«Εκεί μεγάλωνα τη δεκαετία του ‘50 παίζοντας μπάλα στην Άμυνα Αμπελοκήπων την ομάδα της γειτονιάς. Δίπλα στο γήπεδο της λεωφόρου Αλεξάνδρας στο ύψος της θύρας 10 και11 ήταν το δικό μας γήπεδο. Όταν λέω γήπεδο εννοώ βεβαίως το χωματόδρομο εκεί που είναι τώρα το δημοτικό σχολείο. Στον Παναθηναϊκό προπονητής ήταν εκείνη την εποχή ο Γιουγκοσλάβος Γκλίσοβιτς που με ξεχώρισε ανάμεσα στους άλλους πιτσιρικάδες με τους οποίους παίζαμε παρέα. Εγώ πήγαινα σχολείο στη Σεβαστοπούλειο τεχνική σχολή και όταν σχολάγαμε γύρω στις τρεις το απόγευμα αρχίζαμε το ματς αφήνοντας τις τσάντες μας στις πέτρες που χρησιμοποιούσαμε για τέρματα.

Οι παίκτες του Παναθηναϊκού ερχόταν στις τέσσερις το μεσημέρι για προπόνηση και μία μέρα ο Γκλίσοβιτς με ρώτησε: μικρέ πως σε λένε Δημήτρη αλλά με φωνάζουν Μίμη του απάντησα και στη συνέχεια μου είπε: έλα να κάνεις προπόνηση με το Γιώργο Φωτεινό. Μας πήγε σε μία αίθουσα κάτω από την θύρα 13 ένα υπόστεγο μάλλον στον τοίχο του οποίου είδαμε κάτι τετράγωνα με αριθμούς επάνω από το ένα μέχρι το 10. Στήναμε λοιπόν την μπάλα ο Φωτεινός και εγώ και σουτάραμε. Εγώ ήμουν με τα παπούτσια τα πολιτικά και τα κοντά παντελόνια ακόμη, ενώ ο Γιώργος φόραγε την φόρμα του Παναθηναϊκού. Στις εντολές του Γκλίσοβιτς σημάδεψε το πέντε ή σημάδεψε το τρία για παράδειγμα εμείς έπρεπε να βρούμε το τετράγωνο για να δείξουμε πόσο εύστοχοι είμασταν.

Εγώ ήμουν εύστοχος στα περισσότερα σουτ και άρεσε στον προπονητή που ήθελε να με προωθήσει παρόλο που δεν είχα κλείσει ακόμα τα 15 μου. Όταν ήμουν 13 χρονών πήγα με τον πρόεδρο της Άμυνας Αμπελοκήπων στο κατάστημα του Τζανετή Μαρόπουλου φόραγα παπούτσια με νούμερο 34. Του λέει τότε ο πρόεδρος του Μαροπούλου κοιτάξτε αυτόν που παίρνει αυτό το παπουτσάκι και να τον θυμάστε γιατί κάποια στιγμή θα μιλάει όλη η Ελλάδα για αυτόν. Ήμουν πολύ μικρός και αγαπούσα τη γειτονιά μου.

Ήμουν πολύ δεμένος με την ‘Αμυνα Αμπελοκήπων. Όλοι ήμασταν γειτονόπουλα από την συνοικία και δεν είχαμε ξένους στην ομάδα. Φανταστείτε ότι τα μικρά σπίτια ήταν κολλητά αφού τα χώριζε ένας λεπτός τείχος και όταν μιλούσαμε ακουγόταν όλα. Για παράδειγμα παίζαμε στις 8:30 στο γήπεδο του Ηλυσιακού τότε και πηγαίναμε με τα πόδια, οπότε πρέπει να ξυπνήσουμε από τις έξι το πρωί. Έτσι ο ένας χτύπαγε το ντουβάρι του άλλου για να τον ξυπνήσει.

Οι γονείς μου δεν ήθελαν να παίζω μπάλα. Ήταν χωρισμένοι και εγώ εμένα με τη μητέρα μου την Ουρανία η οποία είχε και εκείνη τις αντιρρήσεις της σχετικά με την αγάπη μου για την μπάλα. Όταν υπέγραψα στην Άμυνα δεν της το είπα. Υπέγραψε ο πρόεδρος γιατί 14 χρόνων που ήμουν τότε δεν επιτρεπόταν να παίξω. Θυμάμαι που μου πρόσθεσαν και ένα χρόνο παραπάνω τότε στο δελτίο για να παίξω στο πρωτάθλημα. Ηλικία μου δεν επέτρεπε ούτε δελτίο να βγάλω ούτε να παίζω στο πρωτάθλημα. Εγώ αγαπούσα πολύ την μπάλα παρόλες τις δυσκολίες της εποχής, καθώς οι μεγάλες βιοποριστικές ανάγκες δεν επέτρεπαν σε παιδιά σαν εμένα να μπορούν εύκολα να ασχοληθώ με τον αθλητισμό. Πάλεψα όμως. Κοιμόμουν νωρίς κατά τις εφτά το απόγευμα σχεδόν, δεν ξενυχτούσα δεν έπινα. Τότε στον Παναθηναϊκό ο αρχηγός έκανε ελέγχους και εφόδους στα σπίτια μας για να μη βγαίνουμε έξω τα βράδια. Από εμένα δεν πέρασε ποτέ κανένας γιατί ήξεραν ότι κατά τις εφτά το απόγευμα θα πήγαινα για να κοιμηθώ. Ποιος άλλος στην ηλικία μου θα το έκανε;».

Δώρο μεταγραφής μια πορτοκαλάδα

Την περίοδο 1958-1959 αγωνιζόμουν στην Άμυνα Αμπελοκήπων. Τότε με επέλεξαν να αγωνιστώ στην Εθνική νέων σε τουρνουά στην Βουλγαρία και μου έδωσαν ένα κουστούμι με το εθνόσημο της Εθνικής Ελλάδας. Ένιωθα πολύ υπερήφανος που θα μπορούσαν οι φίλοι μου και οι γνωστοί μου να με δουν στο συνοικισμό γύρω από το γήπεδο. Ο τότε αντιπρόεδρος της Άμυνας Αμπελοκήπων που δούλευε και στο μπαρ του Παναθηναϊκού Κώστας Στακιάς επειδή είδε ότι καθυστερούσα να υπογράψω στον Παναθηναϊκό τέσσερις ημέρες πριν πάμε στη Βουλγαρία μου είπε εάν δεν υπογράψεις φέρε πίσω το κουστούμι. Τελικά υπέγραψα και πήρα δώρο μια πορτοκαλάδα έψα και η Άμυνα Αμπελοκήπων πήραν από τον Παναθηναϊκό δώρο μία εμφάνιση.

Το δώρο και η αναγνώριση από τον Θανάση Μπέμπη

Η αξία του Μίμη Δομάζου δεν αναγνωριζόταν μόνο από τους Παναθηναϊκούς, διοίκηση προπονητή, παίκτες και φιλάθλους αλλά κι από τους αντιπάλους και μάλιστα από τον αιώνιο αντίπαλο τον Ολυμπιακό. Τρανή απόδειξη αυτής της αναγνώρισης αποτελεί το εξής περιστατικό. Σε ένα φιλικό αγώνα Παναθηναϊκού Ολυμπιακού έπαιξε και ο Δομάζος που ήταν τότε νέος. Μετά το τέλος του αγώνα τον πλησίασε ο Θανάσης Μπέμπης που ήταν αρχηγός του Ολυμπιακού έβγαλε το λαιμό του το σταυρουδάκι που φορούσε και το πέρασε στο λαιμό του Μίμη Δομάζου λέγοντάς του «εσύ θα είσαι ο διάδοχος μου.

30 χρόνια έπαιζε χωρίς επικαλαμίδες

Ένα παγκόσμιο φαινόμενο. Ο Μίμης Δομάζος ποτέ δε φορούσε επικαλαμίδες ούτε έδενε τα πόδια του. Ποτέ δεν τραυματίστηκε αν και έπαιζε σε γήπεδα ξέρα -χωμάτινα. Σκεφτείτε ότι τα τάκλιν τότε έδιναν και έπαιρναν ενώ στόχος των αντιπάλων ήταν η έμμεση εξουδετέρωση του. Σήμερα το πρώτο πράγμα που συμβούλευε τα παιδιά στην ακαδημία ποδοσφαίρου που φέρει το όνομά του ήταν να μην ξεκινάνε παιχνίδι χωρίς να προσέχουν τα πόδια τους με επικαλαμίδες, να τα δένουν κλπ. Ένα μυστικό του Μίμη Δομάζου που αποκαλύπτεται στο λεύκωμά του είναι το εξής το οποίο περιγράφει ο ίδιος. «Στις διεκδικήσεις έβαζα πολύ καλά τα πόδια μου. Δε φοβόμουν τον αντίπαλο. Όσο και θηριώδης να ήταν ή αν έπαιζε με άγριες διαθέσεις.

Προσπαθούσα να τον ξεγελάσω και συγχρόνως να προστατέψω τα πόδια μου». Υπάρχει και ένα περιστατικό. Πριν από έναν αγώνα ο τότε προπονητής του παναθηναϊκού Φέρεντς Πούσκας είχε δηλώσει ότι δεν θα έπαιζε ο Δομάζος γιατί μέχρι την Πέμπτη είναι τραυματίας οπότε την Κυριακή δεν θα παίξει. Το μυστικό στην υπόθεση αυτή είναι ότι ο Δομάζος και ο Πούσκας για να αποφύγουν την μεγάλη ταλαιπωρία του αρχηγού του Παναθηναϊκού σε ένα αγώνα που οι αντίπαλοι θα χρησιμοποιούσαν τρεις παίκτες για να τον αντιμετωπίσουν και να βγάλουν νοκ αουτ τον Δομάζο βρήκαν μία εύσχημή δικαιολογία. Τον τραυματισμό που ποτέ δεν υπήρξε.

Πιο δημοφιλής από την Βουγιουκλάκη

Τη δεκαετία του 1970 ο στρατηγός του ελληνικού ποδοσφαίρου αναδύθηκε από δημοσκοπήσεις περιοδικών της εποχής ως το δημοφιλέστερο πρόσωπο. Μάλιστα ξεπέρασε σε δημοφιλία ακόμη και την Εθνική σταρ Αλίκη Βουγιουκλάκη. Η τελευταία εντυπωσιάστηκε και πήγε στο κατάστημα που διατηρούσε ο Μίμης Δομάζος στην πλατεία Βικτωρίας για να γνωρίσει από κοντά τον περιβόητο ποδοσφαιριστή που την συναγωνιζόταν σε δόξα. Ήρθε με την παρέα της έκατσε και μιλήσαμε για αρκετή ώρα.

Όταν ο Πελέ πήγε να βγάλει τα μάτια του Δομάζου

Η περίφημη βραζιλιάνικη ομάδα Σάντος η ομάδα του Πελέ ήρθε το καλοκαίρι του 1961 στην Αθήνα και έδωσε φιλικούς αγώνες. Ανάμεσα στις ομάδες που έπαιξε ήταν και ο Παναθηναϊκός. Κατά τη διάρκεια του αγώνα ο μεγάλος Πελέ πήγε να βγάλει τα μάτια του νεαρού τότε Μίμη Δομάζου επειδή ο τελευταίος έκανε μία ενέργεια τακουνάκι που ο Πελέ δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει. Αυτό είχε σαν συνέπεια να εκνευριστεί και να αντιδράσει με αυτό τον άσχημο τρόπο. Ο Δομάζος έμεινε μετά από το χτύπημα των δύο δακτύλων στα μάτια για 15 λεπτά στο έδαφος χωρίς να βλέπει. Παρόλα αυτά ο Μίμης Δομάζος πίστευε ότι ο Πελέ ήταν ο μεγαλύτερος ποδοσφαιριστής όλων των εποχών.

Στη σελίδα 39 του λευκώματος Μίμης Δομάζος: μυστικά και άλλες αποκαλύψεις, περιγράφεται μια ιστορία που έγινε σε έναν αγώνα κυπέλλου μεταξύ των δυο αιώνιων αντιπάλων. «Για να σε έχουν αναδείξει σε «στρατηγό» στο ποδόσφαιρο σημαίνει πως έχεις δώσει όλες τις εγγυήσεις γι’ αυτό. Μόνο που ο Μίμης Δομάζος αποδείχτηκε στρατηγός όχι μόνο στο ποδόσφαιρο αλλά και στα μόνα ζυγά. Ένα αποκαλυπτικό περιστατικό διαδραματίστηκε πριν από δεκάδες χρόνια. Ήταν το 1969 όταν ο Παναθηναϊκός αντιμετωπίζει τον αιώνιο αντίπαλο του Ολυμπιακό στον τελικό του κυπέλλου. Στον αγώνα σκόραραν οι δύο αρχηγοί. Ο Γιώργος Σιδέρης άνοιξε το σκορ στο 49ο λεπτό και ο Μίμης Δομάζος ισοφάρισε σε 1-1 στο 55ο λεπτό.

Το αποτέλεσμα παρέμεινε ισόπαλο και στην παράταση τότε όμως δεν ίσχυε η διαδικασία των πέναλτι αλλά κλήρωση. Την διαδικασία ανέλαβε ο διαιτητής του αγώνα με την παρουσία του τότε προέδρου της ΕΠΟ ο όποιος μπήκε στον αγωνιστικό χώρο. Πήρε το νόμισμα έβαλε τα χέρια του πίσω από την πλάτη και τα γύρισε στη συνέχεια μπροστά κρατώντας κλειστές τις παλάμες του σε γροθιά ρωτώντας τους δύο αρχηγούς Μίμη Δομάζο και Γιώργο Σιδέρη σε ποιο χέρι είναι ο κλήρος. Τότε ο Μίμης Δομάζος άπλωσε το χέρι του έπιασε τη χούφτα του διαιτητή και του είπε «αυτό είναι και φέρε μας το κύπελλο». Η συνέχεια ήταν αυτή που επέλεξε ο Μίμης Δομάζος. Ο πρόεδρος της ΕΠΟ κάλεσε τον αρχηγό του Παναθηναϊκού και τους παίκτες του και τους απέμεινε το κύπελλο.

Τις παλιές εποχές στο ποδόσφαιρο επικρατούσε αγνότητα αυθορμητισμός και ρομαντισμός. Αυτό αποδεικνύεται από το γεγονός ότι Ολυμπιακοί και Παναθηναϊκοί φίλαθλοι αν και αιώνιοι αντίπαλοι κάθονταν μαζί στις κερκίδες χωρίς να συμβαίνει κανένα επεισόδιο. Μία ιστορία που επιβεβαιώνει τα παραπάνω είναι αυτή που συνέβη μετά τον αγώνα του Παναθηναϊκού με τον Ερυθρό Αστέρα που οδήγησε την ομάδα του τριφυλλιού στον τελικό του κυπέλλου πρωταθλητριών Ευρώπης στο Γουέμπλεΐ όπως διηγήθηκε ο ίδιος ο Μίμης Δομάζος. «Τότε είχε έρθει ο αείμνηστος πρόεδρος του Ολυμπιακού ένας τρομερός άνθρωπος πραγματικός κυρίως με Κ κεφαλάιο ο Νίκος Γουλανδρής με μια επιταγή μεγάλου ποσού στο κέντρο που διασκεδάζαμε στα Δειλινά για την πρόκριση του Παναθηναϊκού στο Γουέμπλεΐ και μας είπε αυτή είναι δική σας. Τον ευχαρίστησα εκ μέρους της ομάδας αλλά του είπα πρόεδρε δεν μπορούμε να την δεχτούμε τι θα πει ο κόσμος αν αύριο μεθαύριο παίξουμε ένα ματς με τον Ολυμπιακό δε γίνονται αυτά αλλά ειλικρινά σε ευχαριστούμε».

Ο πρόεδρος της Fiat και της Γιουβέντους Τζιάνι Ανιέλι ήθελε διακαώς το δεκαεπτάχρονο Δομάζο

Το 1960 σε ένα παιχνίδι Γιουβέντους Παναθηανικός για το κύπελλο Ευρώπης ο πρώτος αγώνας είχε έρθει ισόπαλος 1-1 στην Αθήνα και στη ρεβάνς 2-1 στην Ιταλία. Τότε τον 17χρονο Μίμη Δομάζο φύλαγε ο Ουαλός γίγαντας Τζόν Τσάρλς Τα αποτελέσματα δείχνουν πόσο καλά έπαιξε ο Παναθηναϊκός και στα δύο παιχνίδια. Στην Αθήνα η διοίκηση του Παναθηναικού δεξιώθηκε τους Ιταλούς στο κέντρο Αθηναία στον ιππόδρομο Φαλήρου. Ο αείμνηστος Ανιέλι ιδιοκτήτης της αυτοκινητοβιομηχανίας FIAT και της Γιουβέντους είπες τον Μαντζεβελάκη τον δυνατό άντρα που κινούσε τα νήματα στον Παναθηναικό « να μας δώσεις αυτό το μικρό το θέλω πολύ» όμως ο Μαντζεβελάκης του το ξέκοψε λέγοντας «αυτόν τον μικρό δεν θα τον πάρεις ποτέ, Πάρε όποιον άλλον θέλεις αλλά το Δομάζο όχι».

Στη Σαρωνίδα προπονούνταν το καλοκαίρι, πριν από την προετοιμασία με τον Παναθηναικό

Γράφει ο Μίμης Δομάζος: «Στη Σαρωνίδα που αγαπώ από μικρό παιδί το καλοκαίρι πάντα πήγαινα και παραθέριζα. Δεν άφηνα τον εαυτό μου να ξεκουραστεί λεπτό και καθημερινά έτρεχα καταπίνοντας πολλά χιλιόμετρα. Κάποιος μεσίτης της περιοχής μου πρότεινε τη δεκαετία του 1960 να αγοράσω κάποια τεράστια έκταση σε εξευτελιστική τιμή και εγώ αρνήθηκα εκνευρισμένος γιατί είχα κακές εμπειρίες από αδέσποτους σκύλους της περιοχής. Στην παραλία παίζαμε ποδοβόλεΐ μαζί με τον Καραφέσκο τον Κωνσταντουδάκη τον Λάλο, τον Ξενάκη τον Στράτο τον Κεφαλίδη και άλλους. Το βράδυ διασκεδάζαμε και είχαμε ειδικότητα στα μπουγελώματα.

Δυο «γορίλες», ένα ελικόπτερο και 15 εκατομμύρια δραχμές στον Μίμη για μεταγραφή στην Αμερική.

Πολύ λίγοι πρέπει να θυμούνται ότι ο Δομάζος βρέθηκε το καλοκαίρι του 1973 στα πρόθυρα της μετανάστευσης στην Αμερική καθώς οι σχέσεις του με την τότε διοίκηση του Παναθηναϊκού δεν ήταν καθόλου καλές. Στον διεθνή άσο προσφέρθηκε ένα πολύ καλό συμβόλαιο που εκτός από αρκετά χρήματα για την εποχή προέβλεπε ότι αν πήγαινε τελικά στις Ηνωμένες Πολιτείες θα τύχαινε ειδικής προστασίας ενώ στις μετακινήσεις του θα μπορούσε να χρησιμοποιεί ακόμα και ελικόπτερο. Τελικά η υπόθεση χάλασε γιατί η διοίκηση του Παναθηναικού ενώ καταβάθος ήθελε να απαλλαγεί από το Δομάζο πίστευε ότι θα μπορούσε να επωφεληθεί και ίδια οικονομικά με αυτή τη μετακίνηση αλλά ήταν κάτι που δεν άρεσε καθόλου στον διεθνή ποδοσφαιριστή. Σύμφωνα με ρεπορτάζ που είχε δημοσιεύσει η εφημερίδα Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία το 1973 με τον τίτλο «δύο γορίλες και ένα ελικόπτερο για το Δομάζο» αναφερόταν το εξής: «Ζήτημα τιμής φαίνεται πως είναι τελικά για τον Παναθηναϊκό το θέμα Δομάζου που εισέρχεται σήμερα σε μια ουσιαστική φάση και ίσως παρουσιάσει μέσα στην εβδομάδα σημαντικές εξελίξεις. Μέχρι τώρα ο σύλλογος δεν το είχε πάρει στα ζεστά αλλά μετά την αίτηση που υπέβαλε ο διεθνής ποδοσφαιριστής με τον πληρεξούσιο δικηγόρο του και το θόρυβο που έγινε θα συνεδριάσει εκτάκτως απόψε και δεν αποκλείεται να καθορίσει και την τιμή στην οποία είναι διατεθειμένος να πουλήσει τον διεθνή άσο.

Επειδή όμως ο Δομάζος αποτελεί το μεγαλύτερο κεφάλαιο του συλλόγου υπάρχει περίπτωση η διοίκηση να μη θελήσει να χειριστεί μόνη της το θέμα και να το φέρεις σε έκτακτη γενική συνέλευση. Η εκτίμηση πάντως της αξίας του Δομάζου που γίνεται από κύκλους του Παναθηναικού κυμαίνεται γύρω στα 15 εκατομμύρια δρχ και δεν αποκλείεται το ποσό αυτό να χρησιμοποιηθεί σαν διαπραγματευτική βάση για τη μεταγραφή του διεθνούς άσου.

Ο Δομάζος αν χρειαστεί να διαπραγματευθεί την τιμή του με τον Παναθηναϊκό θα το κάνει μέσω του δικηγόρου του στον οποίο έχει αναθέσει εν λευκώ την υπόθεση του. Εκείνο που ενδιαφέρει τον διεθνή ποδοσφαιριστή είναι η όλη υπόθεση να τον κατοχυρώσει νομικά και προς την κατεύθυνση αυτή έχουν στραφεί ενέργειες του δικηγόρου του στον οποίο έχει καταθέσει το συμβόλαιο συνεργασίας που του πρότεινε ο έλληνοαμερικανικός σύλλογος και που προβλέπει ακόμα και «γορίλες» να τον φυλάνε σε περίπτωση επεισοδίων ή την χρησιμοποίηση ελικοπτέρου για τις μετακινήσεις του».