Η χώρα των προπονητοφάγων
10:30 - 16 Νοεμβρίου 2015
Στη χώρα των Λωτοφάγων, ένα νησί στις ακτές της βορείου Αφρικής (σ.σ. αναφέρεται πρώτη φορά στην «Οδύσσεια») κύρια τροφή ήταν οι καρποί του λωτού, που προκαλούσαν ειρηνική απάθεια στους ταξιδιώτες-επισκέπτες, με αποτέλεσμα να χάνουν την επιθυμία επιστροφής στην πατρίδα τους ή συνέχισης του ταξιδιού τους.
Στη χώρα των προπονητοφάγων, ένα νησί στην ανατολική λεκάνη της Μεσογείου, κύρια «τροφή» των διοικούντων των ποδοσφαιρικών ομάδων είναι οι τεχνικοί, η απομάκρυνση των οποίων προκαλεί την απώλεια διάθεσης για αυτοκριτική και ανάληψη ευθυνών.
Οι αριθμοί είναι αμείλικτοι: προτού καν συμπληρωθεί το ένα τρίτο του πρωταθλήματος, οι μισές ομάδες (επτά) έχουν απομακρύνει του προπονητή, με τον οποίο ξεκίνησαν τον μαραθώνιο. Συμπεριλαμβανομένων και των υπηρεσιακών ήδη στους πάγκους έχουν εμφανιστεί εννέα καινούργια πρόσωπα, ήτοι το ήμισυ των 18 της περιόδου 2014/15 και κάτι περισσότερο από το ένα τρίτο των 22 της σεζόν 2013/14 -αμφότερες επιδόσεις απειλούμενες με κατάρριψη ως τον Μάιο.
Όχι φυσιολογική, αλλά σίγουρα προβλέψιμη εξέλιξη σε μια χώρα που ο προπονητής κρίνεται ακόμη από τον αριθμό ή/και το χρονικό σημείο των αλλαγών του στη διάρκεια ενός αγώνα και αξιολογείται αποκλειστικά από τα αποτελέσματά του. Νικά, μένει. Δεν νικά, φεύγει.
Όχι φυσιολογική, αλλά σίγουρα προβλέψιμη κατάληξη της συνεργασίας μ’ έναν τεχνικό που δεν προσλαμβάνεται βάσει ενός προφίλ ικανοτήτων, το οποίο να πληροί, ή ενός αγωνιστικού πρότζεκτ, το οποίο να κληθεί να υπηρετήσει. Όταν υποτιμάς προκλητικά έναν εκ των σημαντικότερων παραγόντων στην εξίσωση της επιτυχίας κι αντιμετωπίζεις το ποδόσφαιρο σαν… μπαρμπούτι, προσευχόμενος δηλαδή να σου κάτσει η καλή ζαριά, η περιδίνηση του προπονητικού καρουζέλ σε τρελό ρυθμό είναι αναπόφευκτη.
Και θα συνεχίσει να είναι νομοτέλεια όσο οι ποδοσφαιρικά αδαείς διοικούντες δεν αναθέτουν τη συγκεκριμένη ευθύνη σε καταρτισμένα άτομα (τεχνικούς ή αθλητικούς διευθυντές), αλλά εξακολουθούν να πιστεύουν πως για τη λανθασμένη επιλογή ενός προπονητή η ανάληψη της ευθύνης εξαντλείται στη χρηματοδότηση του διαδόχου του.
Στη χώρα των προπονητοφάγων, ένα νησί στην ανατολική λεκάνη της Μεσογείου, κύρια «τροφή» των διοικούντων των ποδοσφαιρικών ομάδων είναι οι τεχνικοί, η απομάκρυνση των οποίων προκαλεί την απώλεια διάθεσης για αυτοκριτική και ανάληψη ευθυνών.
Οι αριθμοί είναι αμείλικτοι: προτού καν συμπληρωθεί το ένα τρίτο του πρωταθλήματος, οι μισές ομάδες (επτά) έχουν απομακρύνει του προπονητή, με τον οποίο ξεκίνησαν τον μαραθώνιο. Συμπεριλαμβανομένων και των υπηρεσιακών ήδη στους πάγκους έχουν εμφανιστεί εννέα καινούργια πρόσωπα, ήτοι το ήμισυ των 18 της περιόδου 2014/15 και κάτι περισσότερο από το ένα τρίτο των 22 της σεζόν 2013/14 -αμφότερες επιδόσεις απειλούμενες με κατάρριψη ως τον Μάιο.
Όχι φυσιολογική, αλλά σίγουρα προβλέψιμη εξέλιξη σε μια χώρα που ο προπονητής κρίνεται ακόμη από τον αριθμό ή/και το χρονικό σημείο των αλλαγών του στη διάρκεια ενός αγώνα και αξιολογείται αποκλειστικά από τα αποτελέσματά του. Νικά, μένει. Δεν νικά, φεύγει.
Όχι φυσιολογική, αλλά σίγουρα προβλέψιμη κατάληξη της συνεργασίας μ’ έναν τεχνικό που δεν προσλαμβάνεται βάσει ενός προφίλ ικανοτήτων, το οποίο να πληροί, ή ενός αγωνιστικού πρότζεκτ, το οποίο να κληθεί να υπηρετήσει. Όταν υποτιμάς προκλητικά έναν εκ των σημαντικότερων παραγόντων στην εξίσωση της επιτυχίας κι αντιμετωπίζεις το ποδόσφαιρο σαν… μπαρμπούτι, προσευχόμενος δηλαδή να σου κάτσει η καλή ζαριά, η περιδίνηση του προπονητικού καρουζέλ σε τρελό ρυθμό είναι αναπόφευκτη.
Και θα συνεχίσει να είναι νομοτέλεια όσο οι ποδοσφαιρικά αδαείς διοικούντες δεν αναθέτουν τη συγκεκριμένη ευθύνη σε καταρτισμένα άτομα (τεχνικούς ή αθλητικούς διευθυντές), αλλά εξακολουθούν να πιστεύουν πως για τη λανθασμένη επιλογή ενός προπονητή η ανάληψη της ευθύνης εξαντλείται στη χρηματοδότηση του διαδόχου του.
