Μακάρι όλα τα ματς να ταν σαν το ΑΕΚ - ΑΠΟΕΛ
09:11 - 31 Οκτωβρίου 2016
Σε ένα πρωτάθλημα δύο ταχυτήτων με χαώδεις διαφορές μεταξύ τους, που γίνεται ακόμα πιο ανιαρό εξαιτίας της ποιοτικής ανεπάρκειας των πιο πολλών ομάδων αλλά και των μεγάλων υποψιών για χειραγωγημένα αποτελέσματα, παιχνίδια σαν το ΑΕΚ – ΑΠΟΕΛ αφενός είναι όαση στην έρημο του ποδοσφαίρου μας, αφετέρου είναι κρίμα να ακολουθούνται από τρίτο ημίχρονο.
Οι δύο κατά τεκμήριο καλύτερες ομάδες στην Κύπρο, πάλεψαν σ’ ένα ολοκαίνουργιο και κατάμεστο γήπεδο, σ’ ένα αμφίρροπο παιχνίδι, που μπορεί να μην έφτασε σε ψηλά ποιοτικά στάνταρ, όμως έδωσε φάσεις και κράτησε το ενδιαφέρον ως το τέλος.
Έδωσε και δύσκολες φάσεις στον Μασιά, που προσπάθησε να είναι δίκαιος, αν και έχασε το πέναλτι για τον ΑΠΟΕΛ. Δεν ήταν καραμπινάτη παράβαση, καθώς κτυπιέται από πολύ κοντά η μπάλα και ο παίκτης δεν έχει πρόσωπο σ’ αυτήν, αλλά κατά τον κανονισμό είναι πέναλτι.
Έδωσε και αφορμές για τεχνικές συζητήσεις, πχ για το αν σωστά ο Κρίστιανσεν προτιμάει τον Βάντερ αντί Αλωνεύτη – Γιαννιώτα ή αν απέδωσε η τακτική του Ιντιάκεθ, με τρεις αμυντικούς.
Φαίνεται πως στο τέλος και οι δύο ομάδες έμειναν ευχαριστημένες, καθώς η ΑΕΚ διατήρησε την πρώτη θέση, ενώ ο ΑΠΟΕΛ δεν έχασε, στην δυσκολότερη, ίσως, έξοδο του α’ γύρου.
Μακάρι όλα τα παιχνίδια του πρωταθλήματος να ‘ταν σαν κι αυτό. Και μακάρι να μην υπήρχε στο τρίτο ημίχρονο μια κόντρα πιο πολύ εντυπωσιασμού παρά ουσίας, με αφορμή τη διαιτησία και αναφορές σε χάρτες της google (μεταξύ μας, όχι και τόσο δόκιμος όρος καθώς οι χάρτες δείχνουν στατικές εικόνες – θα μπορούσε στη θέση τους πχ να χρησιμοποιηθεί ο όρος «από δορυφόρο της NASA») και το νέο γήπεδο της ΑΕΚ.
Μια κουβέντα για την Αρένα
Μιας και το έφερε η κουβέντα, το γήπεδο της ΑΕΚ ούτε μικρό είναι, ούτε φτηνό. Κόστισε όσο τα έσοδα των τριών τελευταίων σεζόν μαζί για την ομάδα της Λάρνακας και χωράει 6-7 φορές περισσότερους φιλάθλους απ’ όσα τα εισιτήρια διαρκείας της. Κάνοντας μια απλή αναγωγή στα οικονομικά μεγέθη μιας μεγάλης ομάδας όπως πχ ο ΑΠΟΕΛ, αντιλαμβάνεται κάποιος τον άθλο του Άντρου Καραπατάκη.
