Μέχρι και το τριφύλλι στη φανέλα δάκρυσε
21:22 - 21 Φεβρουαρίου 2018
Σαν χθες θυμάμαι την πρώτη τονωτική προπόνηση της χρονιάς στο «Ηλίας Πούλλος», που οι ιαχές και τα βροντερά συνθήματα των οπαδών έστελναν το μήνυμα ότι η Ομόνοια γύρισε σελίδα στην ιστορία της και αφήνει πίσω της όσες αρνητικές επιδόσεις κατέγραψε την προηγούμενη χρονιά. Η έκφραση «κάμε το μωρό μου να χαρεί ρε Ομόνοια», ακόμη είναι νωπή στη μνήμη του κάθε «τριφυλλοφόρου» που ήταν παρών στο προπονητικό κέντρο των «πρασίνων» και γέμιζε συναισθηματικά φρούδες ελπίδες για πρωτάθλημα.
Επτά μήνες αργότερα, αποδεικνύεται ότι η Ομόνοια όχι μόνο δεν γύρισε σελίδα στην ιστορία της, αλλά έδωσε συνέχεια σε ένα τρομερό αρνητικό σερί της ιστορίας της με ντροπιαστικά και ανεπιτυχή αποτελέσματα απέναντι σε μικρομεσαίες ομάδες του πρωταθλήματος.
Ο αποκλεισμός από το κύπελλο, που σηματοδοτεί και την απομάκρυνση του μοναδικού στόχου που ήταν η έξοδος στην Ευρώπη, είναι και ο επίλογος (πιθανότατα) αυτής της χρονιάς. Όσες ελπίδες είχαν απομείνει από τη σκληρή ήττα στο ΓΣΠ από τη Δόξα (2-3), έσβησαν μέσα στο μισογκρεμισμένο Μακάρειο. Ένα γήπεδο που κάποτε οι ποδοσφαιριστές της Ομόνοιας έφτυναν αίμα για εκείνο το σήμα στη φανέλα και χάρασσαν με «χρυσά» γράμματα συνεχείς επιτυχίες στην ένδοξη ιστορία του σωματείου.
Σήμερα ωστόσο, μια άκαρδη και άχρωμη Ομόνοια χωρίς να διψά καν για γκολ, δέχθηκε με τόση ευκολία τον αποκλεισμό. Ένα αποκλεισμό, που εύλογα ένας αγνός οπαδός του «τρυφιλιού» μπορεί να διερωτάται, ποιος νοιάστηκε ή ποιος να κλάψει γι’ αυτή την ήττα; Μήπως ο Ζαΐλσον, o Βύντρα, ο Σόλομον ή ο κάθε αδιάφορος που ήθελε παρακάλιο για να κλωτσήσει την μπάλα, σαμπώς και κέρδιζαν με διαφορά πέντε τερμάτων;
Για ακόμη μια χρονιά, οι στόχοι της Ομόνοιας μετατίθενται για την επόμενη. Ο απέραντος λαός κουράστηκε. Δεν θέλει καν να ακούσει δικαιολογίες, ούτε για μεταγραφικούς σχεδιασμούς. Η μικρή φωτιά που ξέσπασε στο πέταλο των φίλων των «πρασίνων» στο Μακάρειο, δεν είναι τίποτα περισσότερο, από το «φτάνει πια, καταντήσατε αηδία».
