Ο Μαραντόνα, ο Μέσι και το βάρος ενός Μουντιάλ

Την Παρασκευή (22/06) συμπληρώθηκαν 32 χρόνια από τον αγώνα που σημάδεψε ανεξίτηλα την ιστορία των Παγκοσμίων Κυπέλλων και του παγκόσμιου ποδοσφαίρου. Αγγλία – Αργεντινή, προημιτελικός του Μουντιάλ του ’86. Μια αναμέτρηση που σήμαινε πολύ περισσότερα από έναν ποδοσφαιρικό αγώνα και μια θέση τους «4».

Οι δύο χώρες ήταν σε πόλεμο δέκα βδομάδων το 1982 για τις νήσους Falklands (Malvinas όπως τις αποκαλούν οι Αργεντινοί), διαφιλονικούμενη στρατηγικής σημασίας περιοχή στα ανοικτά της Αργεντινής. Οι Άγγλοι κέρδισαν τον πόλεμο. Οι Αργεντινοί πήραν ρεβάνς με 2-1.  Τα γκολ πέτυχε ο Μαραντόνα. Το πρώτο με το χέρι του Θεού και το δεύτερο, το ομορφότερο στην ιστορία του ποδοσφαίρου, περνώντας τη μισή Αγγλία – ο Λίνεκερ μείωσε στο 81’.

Ο μύθος του Μαραντόνα
Σε εκείνο το παιχνίδι ο Μαραντόνα έπαψε να είναι ποδοσφαιριστής και μετατράπηκε σε μύθο. Έγινε ο ηγέτης της χώρας, του έθνους που πήρε ρεβάνς για την ήττα στον πόλεμο και τους 650 Αργεντινούς νεκρούς.

Ποδοσφαιρικά, το δεύτερο γκολ προκάλεσε παγκόσμιο σοκ. Η υφήλιος γνώριζε από το 1978 κιόλας την ύπαρξη ενός παιδιού – θαύματος στην Αργεντινή, ενός 18χρονου που ο César Luis Menotti άφησε εκτός του Μουντιάλ που τελικώς κατάκτησε η Albiceleste. Περίμενε να τον δει το ’82 όμως δεν έκανε τίποτα. Στην Μπαρτσελόνα (1982-84) ο μικρός μάγος δεν κατάφερε να γίνει χρήσιμος. Το 1984 τον πήρε η Νάπολι, που 1-2 χρόνια πριν είχε κινδυνεύσει με υποβιβασμό. Την εποχή εκείνη κορυφαίος του κόσμου ήταν ο Πλατινί, πρωταθλητής Ευρώπης με τη Γαλλία και τη Γιουβέντους.

Τότε δεν υπήρχαν ζωντανές μεταδόσεις του Σαββατοκύριακου, στιγμιότυπα και Youtube. Ο κόσμος δεν ήξερε τι έκανε ο Μαραντόνα στη Νάπολι. Περίμενε να τον δει στο Μουντιάλ. Και εκεί ο Μαραντόνα πετυχαίνει -σε ζωντανή τηλεοπτική μετάδοση- αυτό που κανένας δεν μπορούσε να διανοηθεί: πέρασε τη μισή ομάδα και έβαλε γκολ. Ένα κρίσιμο γκολ, στον προημιτελικό. Έφτιαξε κι άλλα γκολ, σκόραρε, οδήγησε την Αργεντινή σε δύο συνεχόμενους τελικούς, τη Νάπολι στα μοναδικά Scudetto της ιστορίας της (’87, ’90) και στο μοναδικό της Ευρωπαϊκό, το Κύπελλο UEFA του ‘89.

Σε πολλά νεογέννητα οι ναπολιτάνοι έδιναν το όνομα Ντιέγκο Αρμάντο. Στο Μουντιάλ του ’90 στον ημιτελικό η Ιταλία έπαιξε με την Αργεντινή. Η μοίρα έφερε το παιχνίδι στη Νάπολι. Εκεί σημειώθηκε το ανεπανάληπτο: αρκετοί Ιταλοί Ναπολιτάνοι, υποστήριζαν την Αργεντινή.
 

Παλαβά πράγματα
Πρόκειται για παλαβά πράγματα. Δεν υπήρξε και δύσκολα θα υπάρξει ποδοσφαιριστής που να πάρει μια μεσαία ομάδα μεγάλης ποδοσφαιρικά χώρας και να την οδηγήσει σε δύο πρωταθλήματα και ένα ευρωπαϊκό και το ίδιο διάστημα να οδηγήσει μια μέτρια Εθνική σε δύο τελικούς Μουντιάλ και να σκοράρει και στα νοκ άουτ ένα κρίσιμο γκολ, ασύλληπτης ομορφιάς και δυσκολίας. Δεν υπάρχει ποδοσφαιριστής, από τους κορυφαίους, που να θεωρείται πιο μεγάλος από τον σύλλογο και την Εθνική του ομάδα ταυτόχρονα. Διότι η Αργεντινή μπορεί να κέρδισε το Μουντιάλ του ’78, όμως από τα δέκα προηγούμενα στα τέσσερα δεν είχε πάει και από τα υπόλοιπα έξι είχε να θυμάται τον τελικό του ’30 και τον προημιτελικό του ’66.

Ο Μαραντόνα είχε σπάνια ηγετικά χαρίσματα εξ ου και ηγήθηκε δύο λαών: των Αργεντινών και των Ιταλών του νότου. Είναι τέτοια η επιρροή του στο ποδόσφαιρο που ακόμα και σήμερα – τρεις δεκαετίες μετά- μια του κουβέντα, μια του εικόνα, ένα πούρο που θα ανάψει, γίνεται πρώτο θέμα. Κανένας άλλος παλαίμαχος ποδοσφαιριστής δεν απασχολεί σήμερα τα ΜΜΕ και τον κόσμου του ποδοσφαίρου πιο πολύ από τον Μαραντόνα.
 

Το μαρτύριο του Μέσι
Πάμε στον Μέσι, τον πιο προικισμένο, τον πιο ταλαντούχο, τον πιο πλήρη ποδοσφαιριστή της γενιάς του. Ο Μέσι περνάει ένα μαρτύριο επειδή είναι Αργεντινός και φοράει το Νο10. Όμως ο άνθρωπος δεν σύγκρινε ποτέ τον εαυτό του με τον Μαραντόνα, δεν είπε ποτέ ότι είναι ηγέτης της Μπαρτσελόνα ή της Αργεντινής. Ο Μέσι κακώς συγκρίνεται με τον Μαραντόνα. Είναι ένας τρομερός ποδοσφαιριστής που για να λειτουργήσει όμως χρειάζεται και άλλους πολύ καλούς ποδοσφαιριστές δίπλα του και μια καλά οργανωμένη ομάδα. Δεν ήταν ποτέ ο άνθρωπος που θα ηγηθεί της ομάδας, που θα καλύψει τα κενά της, που θα φτιάξει την ομάδα γύρω του. Το ξέρει και γι αυτό έχει επιλέξει να κινηθεί σε όλη του καριέρα στο comfort zone της Μπαρτσελόνα. Η εικόνα του Μέσι να κρατάει το κεφάλι του πριν το  ματς με τους Κροάτες, μόνο συμπόνοια και συμπάθεια μπορεί να προκαλέσει.

Ακόμα και ο Κριστιάνο, ένας ποδοσφαιριστής που δεν έχει το ταλέντο και το ποδοσφαιρικό χάρισμα του Μέσι, μπορεί να περάσει στην ιστορία ως μεγαλύτερος ποδοσφαιριστής από τον Αργεντίνο, αφού κατάφερε να πετύχει και με την Εθνική του ομάδα και με δύο συλλόγους  - και μπορεί να το κάνει και με έναν τρίτο, δεν ξέρουμε.
 

Οι εξαιρετικοί και οι μεγάλοι
Υπάρχει μια διελκυστίνδα ανάμεσα στους εξαιρετικούς και τους μεγάλους ποδοσφαιριστές. Οι μεγάλοι ποδοσφαιριστές είναι αυτοί που μπορούν να συνδυάζουν και άλλα χαρίσματα, πέρα από τα ποδοσφαιρικά. Είναι αυτοί που μπορούν να ξεχωρίζουν στα μεγάλα ραντεβού, τα οποία καλώς ή κακώς είναι πρωτίστως τα Παγκόσμια και κατόπιν τα Πανευρωπαϊκά πρωταθλήματα.

Παλαιότερα τα εθνικά πρωταθλήματα και οι διεθνείς διασυλλογικές δεν έφταναν στα σπίτια έτσι το Μουντιάλ κάθε τέσσερα χρόνια ξεχώριζε τους πραγματικά μεγάλους. Σήμερα με το ποδόσφαιρο προβάλλεται στον υπερθετικό βαθμό και πάλι οι μεγάλες διοργανώσεις ανά τετραετία είναι αυτές που κρίνουν αποφασιστικά την κατάταξη ενός ποδοσφαιριστή στη Βίβλο της ποδοσφαιρικής ιστορίας.
 

Το κλάμα του Νεϊμάρ
Όποιος πιστεύει κάτι άλλο, ας εστιάσει στο κλάμα του Νεϊμάρ στο τέλος ενός όχι και τόσο σημαντικού αγώνα της Βραζιλίας με την μικρή Κόστα Ρίκα. Ενός παιδιού που μπορεί να παίρνει δεκάδες εκατομμύρια ετησίως για να παίζει με τις μεγαλύτερες ομάδες της Ευρώπης στα πιο σπουδαία πρωταθλήματα, αλλά έκατσε να κλαίει υπό το βάρος της πίεσης ενός αγώνα Ομίλων στο Μουντιάλ, όπου αγωνίζεται με μια ομάδα από την οποία δεν παίρνει ούτε ευρώ. Ας αναλογιστούμε τι σημαίνει για τον Νεϊμάρ και τον κάθε ποδοσφαιριστή ένα Παγκόσμιο Κύπελλο.