Ο ΑΠΟΕΛ αγνόησε το βασικότερο δόγμα των ευρωπαϊκών επιτυχιών του

Η επιπολαιότητα με την οποία προσεγγίζει ο ΑΠΟΕΛ το ματς με τη Σούντουβα, ξεκινάει από τα ρεπορτάζ που μια ομάδα η οποία έκανε τρεις προκρίσεις πέρσι στο Europa League παίζοντας στα play offs, τη θεωρούν αδύναμη. Που να πάρει, μια ομάδα που κάνει τρεις (!) προκρίσεις, δεν μπορεί να είναι αμελητέα, ακόμα και αν έχει βγάλει έξω ομάδες από Λευκορωσία, Λετονία και Ελβετία – δεν ήταν δα και από τις Ν. Φερόε και την Ανδόρα.

Έπειτα δεν βλέπουμε ότι οι αποστάσεις στο ποδόσφαιρο έχουν μικραίνει. Από τις 32 ομάδες που πήγαν στο Μουντιάλ, οι 30 μπορούσαν να πάρουν αποτέλεσμα από τον οποιοδήποτε.

Δεν βλέπουμε τα αποτελέσματα άλλων αγώνων. H Σερίφ έχασε από την Τορπέντο, η Λέγκια μόλις 0-1 την Κορκ, η Ρόζενμποργκ έχασε στην Ισλανδία, ο Ερυθρός Αστέρας έμεινε στο 0-0 με τη Σπαρτάκς. Όποιος νομίζει ότι ο ΑΠΟΕΛ είναι πολύ πιο μεγάλη ομάδα από Ρόζενμποργκ, Λέγκια και Ερυθρό Αστέρα, ας αναθεωρήσει.

Μεταγραφικά κενά
Πάμε στην ίδια την ομάδα του ΑΠΟΕΛ. Έγιναν, λέει, καλές μεταγραφές. Στη θέση του Εμπεσίλιο ποιος αποκτήθηκε; Κανένας. Ο Εμπεσίλιο είναι ένα 8αρι, θέση στην οποία παίζουν ο Βινίσιους και ο Σόουζα. Η απόδοση αυτών των δύο παικτών είναι το κλειδί. Έφυγε ο βασικός σέντερ φορ, χωρίς να αποκτηθεί άλλος, με την ελπίδα τη θέση να καλύψει ο Ντελατόρε, που είναι πλάγιος φορ ή ο Ποτέ, που παίζει μόνο με φάτσα στο τέρμα - αντίθετα με τον Ντε Καμάργκο δηλαδή. Με όλα τα πιο πάνω ο ΑΠΟΕΛ όχι μόνο δεν πρέπει να υποτιμάει τη Σούντουβα, αλλά έπρεπε να ήταν έτοιμος για δύο μάχες πρόκρισης.

Αγνοείται το δόγμα του Ιβάν
Αντ’ αυτού οι ανορθογραφίες είχαν συνέχεια. Αγνοείται το βασικότερο δόγμα ευρωπαϊκής επιτυχίας στη σύγχρονη ιστορία του συλλόγου, που λέει ότι: στα προκριματικά η ομάδα εμφανίζεται με τον ανασταλτικό μηχανισμό της προηγούμενης χρονιάς, δηλαδή ίδιο τερματοφύλακα και σχεδόν ίδια αμυντική τετράδα.

Φέτος ο ΑΠΟΕΛ ξεκινάει τον πρώτο αγώνα με τον Βάτερμαν, που έχει εννιά μήνες να παίξει σε σοβαρό παιχνίδι, το Μιλάνοφ, που απέχει το ίδιο ακριβώς διάστημα και τους Ταβάρες – Καζού  που είναι καινούργιοι. Από πέρσι διατηρείται μόνο ο Μερκής. Για να ρολάρουν και να αρχίσουν να βρίσκονται όλοι αυτοί μεταξύ τους, πρέπει να περάσουν τουλάχιστον 5-6 παιχνίδια.
Μπροστά το βάρος πέφτει στον Ντε Βινσέντι, που έχει να παίξει επίσης εννιά μήνες και τον Αλ - Ταμάρι, ένα παιδί 21 χρόνων που τα πάει πολύ καλά, αλλά δεν παύει να είναι η πρώτη του φορά στην Ευρώπη (όχι στα Κύπελλα Ευρώπης, στην Ευρώπη γενικά).

«Ξεχνιέται» ο Αλεξάνδρου
Το γλυκό δένει όταν διαπιστώνεται πως έχει μείνει στη Λευκωσία ο Αλεξάνδρου. Ας δεχτούμε, χάρη συζήτησης, ότι αγωνιστικά δεν είναι σε θέση να προσφέρει. Με 20+ χρόνια στον Αρχάγγελο, όντας ο παλαιότερος της ομάδας, όλο και κάτι θα προσέξει που δεν θα δουν οι άλλοι, κάτι θα σκεφτεί λόγω της πείρας του, σε κάποιον πιτσιρικά θα τρίξει τα δόντια, κάποιον θα ανεβάσει ψυχολογικά, μπορεί να κατεβάσει και δύο… καντήλια, ίσως να ρίξει και καμιά σφαλιάρα. Από την στιγμή που διατηρείται το ρόστερ, ποιος ο λόγος να μην πάει στη Λιθουανία – έστω και για τα μάτια του κόσμου, να μην έχουν κάτι ακόμα να σου χρεώσουν, αν κάτι στραβώσει.

Μένουν τώρα πέντε μέρες για τον αγώνα δίχως αύριο, στο ΓΣΠ. Ο ΑΠΟΕΛ σίγουρα μπορεί  να περάσει με 2-0, 3-0, αφού έχει παίκτες ποιοτικά σαφώς ανώτερους. Το θέμα είναι στη συνέχεια τι γίνεται και πόσο γρήγορα μπορεί να βελτιωθεί αυτή η ομάδα.

Υ.Γ. Είναι και το πρόσφατο παρελθόν που δείχνει ότι χωρίς ηλεκτροσόκ, σπάνια αλλάζει δραματικά η εικόνα, σε μικρό χρονικά διάστημα.