Ήταν κάτι τέτοιες μέρες και ώρες πριν από ένα ΑΠΟΕΛ-Ομόνοια, που αδημονούσαμε και δεν είχαμε τίποτα άλλο κατά νου. Ήταν από τις στιγμές που φόραγες το διπλής όψης μπουφάν, πορτοκαλί ή πράσινο, και περίμενες να ‘ρθει η ώρα για να μπεις στο γήπεδο και να το γυρίσεις από την ανάποδη και να δώσεις το δικό σου χρώμα στην κερκίδα.

Ήταν από τις στιγμές, που τα πειράγματα με τον φίλο, συγγενή ή και κάποιο γνωστό έξω από το γήπεδο έδιναν και έπαιρναν και έδινες ραντεβού μετά από δυο ώρες περίπου εκεί στα σάντουιτς όταν θα τελείωνε το ντέρμπι για να φύγετε με το ίδιο αυτοκίνητο.  

Ήταν από τις στιγμές που ξυπνούσες από το χάραμα και «μασούσες» τις εφημερίδες και τα οπαδικά περιοδικά, έκανες τον μάντη Τειρεσία για την ενδεκάδα της ομάδας σου και μέχρι το βράδυ τσακωνόσουν με τον ομοϊδεάτη σου, αν θα έπρεπε να παίξει ο Μαλέκκος, ο Ράουφμαν, ο Κονναφής, ο Ιωάννου, ο Δασκαλάκης, ο Σατσιάς κτλ.

Κάθε «αιώνιο» ντέρμπι, όλοι αγνοί φίλαθλοι του ποδοσφαιρικού κόσμου της Κύπρου, αυτές τις εικόνες έχουμε να αναπολούμε από τα όσα ζήσαμε κάποτε.

Κάτι εικόνες, που βρίσκεις πλέον μόνο σε κάτι σκονισμένα ντουλάπια και κάθε φορά που τις κοιτούμε μας δίνουν ένα γερό χαστούκι για την κατάντια του σημερινού ΑΠΟΕΛ-Ομόνοια.  

Με τα έξι χρόνια σχεδόν οι «πράσινοι» να αγνοούν τη νίκη σε «αιώνιο» και την οφθαλμοφανής κυριαρχία των «γαλαζοκιτρίνων» με το τρομερό σερί τους να γράφει ιστορία στην Ευρώπη (Διαβάστε σχετικό αφιέρωμα ΕΔΩ), κάθε αναμέτρηση που προστίθεται γίνεται ακόμη μια πληγή στο ήδη ματωμένο σώμα της Ομόνοιας.

Αλλά θα μου πείτε, στην παρούσα φάση ποιος νοιάστηκε; Είναι καιρός να αναπολούμε το παρελθόν ή να κοιτάξουμε το παρόν και να σχεδιάσουμε το μέλλον; Πώς αλλάξαν ωστόσο τόσο γρήγορα οι εποχές; Πώς καταφέραμε όλοι μας να φέρουμε αυτή την εικόνα σε ένα «αιώνιο» ντέρμπι;

Ερωτήματα τα οποία δεν πρόκειται να απαντηθούν ποτέ, όπως και τις εικόνες που έχουμε στο ντουλάπι που δεν πρόκειται να τις ξαναζήσουμε…