Ο Μοράις θα έπρεπε να φύγει καβάλα στ’ άλογο

Σε ένα εγχειρίδιο διαχείρισης ποδοσφαιρικής καριέρας, ίσως το σημαντικότερο κεφάλαιο θα ήταν το τελευταίο: τα τελευταία βήματα δηλαδή πριν την έξοδο από το πράσινο σανίδι. Πάντοτε σε αυτές τις περιπτώσεις είναι σημαντικό αφενός να διαφυλαχθεί ακέραια η υστεροφημία ενός αθλητή, αφετέρου όμως να μην καταρρακωθεί το κύρος, η προσωπικότητά και η αξιοπρέπειά του χάρην αυτής.

Παρακολουθώντας την υπόθεση της ανανέωσης του συμβολαίου του Νούνο Μοράις με τον ΑΠΟΕΛ, η οποία τείνει να εξελιχθεί σε σίριαλ, έχω την αίσθηση πως η επιθυμία του ίδιου του ποδοσφαιριστή να παραμείνει στον Αρχάγγελο είναι λανθασμένη και επιζήμια, κυρίως για τον ίδιο. Και εξηγώ…

Υπάρχει ήδη μια μερίδα του κόσμου που τα έχει βάλει με τον Πορτογάλο θεωρώντας πως δεν εκτιμάει το ψωμί που έφαγε στους γαλαζοκίτρινους, ότι έχει ριζώσει και δεν ξεκολλάει, πως είναι φραγκοφονιάς και διάφορα τέτοια απρεπή, που δεν συνάδουν ούτε με το χαρακτήρα, ούτε με την προσφορά του.

Από την άλλη ο ίδιος δεν θα φτωχύνει αν χάσει 100 – 150 χιλιάρικα, αλλά προφανώς θα σκέφτεται πως θα ήταν άδικο να παίζει 50+ αγώνες και να αμείβεται με τα μισά απ’ όσα ένας παγκίτης, όπως συνέβη κατά κόρον τα τελευταία χρόνια: πολλοί πήραν συμβόλαια στο ύψος του συμβολαίου του Νούνο, ελάχιστοι έγιναν πιο σημαντικοί από αυτόν. Ίσως και να θεωρεί τα χρήματα μια ένδειξη εκτίμησης, τώρα στα τελευταία του. 

Όλη αυτή η κουβέντα, από την οποία κανένας δεν θα βγει ποτέ από μέσα - κάθε άποψη συνοδεύεται από μια σειρά λογικών επιχειρημάτων - θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί εάν ο 35χρονος Μοράις είχε αποφασίσει από το χειμώνα, ίσως και από  το περασμένο καλοκαίρι ακόμα,  πως η φετινή θα ήταν η τελευταία του χρονιά στον Αρχάγγελο. Αν μπορούσε δηλαδή να επιλέξει ο ίδιος τον τρόπο και τον χρόνο του τέλους και να μην το αφήσει να κριθεί στο τραπέζι μιας διαπραγμάτευσης ή στη βούληση ενός προπονητή, παράγοντα ή φασαριόζων στα social media οπαδών.

Θα ένιωθε πολύ καλύτερα και ο ίδιος και θα έφευγε καβάλα στ’ άλογο, ενδεκαδάτος, αρχηγός, καταχειροκροτούμενος. Θα μπορούσε να πάει σε μια ομάδα του Αραβικού Κόλπου, ίσως σε μια μη ανταγωνιστική ομάδα της Κύπρου ή στην πατρίδα του, για την τελευταία παράσταση. Δεν είναι καθόλου υποτιμητικό.

Το έκαναν άλλωστε ο Ινιέστα και ο Τσάβι. Στα 34 ο πρώτος, στα 35 ο δεύτερος, πήγαν σε Ιαπωνία και Κατάρ, αντίστοιχα – ο Τσάβι έπαιξε μέχρι τα 39. Το έκανε ο Ραούλ που πήγε στη Σάλκε, ο Κασίγιας στην Πόρτο, ο Μπουφόν στην Παρί, ο Ρούνι που γύρισε στην Έβερτον. Τα παραδείγματα δεν τελειώνουν…

Τελευταία το έκανε και ο Νεκτάριος Αλεξάνδρου που έφυγε από τον ΑΠΟΕΛ για τη Δόξα, αποχωρώντας πιο ανώδυνα – πρωτίστως για τον ίδιο απ’ ότι πχ ο Χαραλαμπίδης, που περίμενε έως την 12η μια πρόταση την οποία δεν πήρε ποτέ.

Άλλωστε οι ίδιοι οι  ποδοσφαιριστές γνωρίζουν από την παιδική ηλικία κιόλας, πως ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα στο ποδόσφαιρο είναι να ορίζεις μόνος σου την τύχη σου, να την κρατάς στα χέρια σου. Στο τέλος όμως ο συναισθηματισμός υπερισχύει της λογικής και ενίοτε αποβαίνει μοιραίος, πρωτίστως για τους ποδοσφαιριστές και τη ψυχολογία τους. Διότι ο σύλλογος θα συνεχίσει το δρόμο  του, ακόμα και αν αυτός που φεύγει είναι ο Κριστιάνο Ρονάλντο.