Ο αναλώσιμος αρχιτέκτονας
11:08 - 17 Μαρτίου 2016
Στην ποδοσφαιρική αλυσίδα ο πιο αδύναμος κρίκος είναι διαχρονικά ο προπονητής -ακόμη και ο επιτυχημένος. Δίχως ιδιαίτερο ζόρι ο καθένας μπορεί να ανακαλέσει στη μνήμη του τουλάχιστον έναν τεχνικό που παύθηκε, μολονότι είχε φτιάξει καλή ομάδα και έπαιρνε αποτελέσματα -ακόμη και τίτλους.
Οι εμπεριστατωμένες, πειστικά τεκμηριωμένες εξηγήσεις για την αντικατάσταση ενός προπονητή σπανίζουν. Έρμαια της ευθυνοφοβίας τους, της ανάγκης να δείξουν προς τα έξω ότι κάτι κάνουν και της επιθυμίας τους να ικανοποιήσουν τους οπαδούς, οι πλείστοι ποδοσφαιρικοί παράγοντες καταλήγουν στην ίδια επωδό: «Είναι πιο εύκολο ν’ αλλάξεις τον έναν (προπονητής) παρά τους πολλούς (παίκτες)».
Όσες φορές κι αν το ακούσω ή το δω να εφαρμόζεται, πάντα θα το προσλαμβάνω ως μια τεράστια παραδοξότητα. Ο προπονητής -ιδίως εν τη απουσία αθλητικού/τεχνικού διευθυντή- αναλαμβάνει να σχεδιάσει, να στελεχώσει και να παρουσιάσει μια καλά δομημένη ομάδα. Είναι το αντίστοιχο του αρχιτέκτονα και του εργολάβου στην ανέγερση μιας οικίας.
Το χτίσιμο ενός σπιτιού και μιας ομάδας έχουν πολλές κοινές παραμέτρους. Αμφότερα προϋποθέτουν μια σημαντική επένδυση και απαιτούν χρόνο και προσεκτικές επιλογές. Στην περίπτωση της οικίας του ουδείς διανοείται -στη διάρκεια του χτισίματος- να αλλάξει αρχιτέκτονα και εργολάβο, επειδή είναι πιο εύκολο από το να αντικαταστήσει τους εργάτες. Σε μια ποδοσφαιρική ομάδα, από την άλλη, μόνον ακραίο φαινόμενο δεν είναι η δεύτερη και τρίτη αλλαγή στην τεχνική ηγεσία εν μέσω μιας αγωνιστικής περιόδου.
Η ελαφρά τη καρδία αντικατάσταση ενός προπονητή φανερώνει έλλειψη επαγγελματισμού, στρατηγικού προσανατολισμού και μακροπρόθεσμης προοπτικής. Για έναν καλά οργανωμένο σύλλογο με φιλοδοξίες η αλλαγή στην τεχνική ηγεσία μεσούσης της περιόδου ισοδυναμεί με ομολογία αποτυχίας στο σχεδιασμό του καλοκαιριού και σπανίως μένει χωρίς αλυσιδωτές αντιδράσεις και σε επίπεδο παραγόντων.
Εφαρμόστε αυτήν τη λογική στις ομάδες της α’ κατηγορίας και θα δείτε πόσο εύκολη είναι η εξήγηση της πορείας τους και η ρεαλιστική εκτίμηση των πιθανοτήτων υλοποίησης των στόχων τους.
Οι εμπεριστατωμένες, πειστικά τεκμηριωμένες εξηγήσεις για την αντικατάσταση ενός προπονητή σπανίζουν. Έρμαια της ευθυνοφοβίας τους, της ανάγκης να δείξουν προς τα έξω ότι κάτι κάνουν και της επιθυμίας τους να ικανοποιήσουν τους οπαδούς, οι πλείστοι ποδοσφαιρικοί παράγοντες καταλήγουν στην ίδια επωδό: «Είναι πιο εύκολο ν’ αλλάξεις τον έναν (προπονητής) παρά τους πολλούς (παίκτες)».
Όσες φορές κι αν το ακούσω ή το δω να εφαρμόζεται, πάντα θα το προσλαμβάνω ως μια τεράστια παραδοξότητα. Ο προπονητής -ιδίως εν τη απουσία αθλητικού/τεχνικού διευθυντή- αναλαμβάνει να σχεδιάσει, να στελεχώσει και να παρουσιάσει μια καλά δομημένη ομάδα. Είναι το αντίστοιχο του αρχιτέκτονα και του εργολάβου στην ανέγερση μιας οικίας.
Το χτίσιμο ενός σπιτιού και μιας ομάδας έχουν πολλές κοινές παραμέτρους. Αμφότερα προϋποθέτουν μια σημαντική επένδυση και απαιτούν χρόνο και προσεκτικές επιλογές. Στην περίπτωση της οικίας του ουδείς διανοείται -στη διάρκεια του χτισίματος- να αλλάξει αρχιτέκτονα και εργολάβο, επειδή είναι πιο εύκολο από το να αντικαταστήσει τους εργάτες. Σε μια ποδοσφαιρική ομάδα, από την άλλη, μόνον ακραίο φαινόμενο δεν είναι η δεύτερη και τρίτη αλλαγή στην τεχνική ηγεσία εν μέσω μιας αγωνιστικής περιόδου.
Η ελαφρά τη καρδία αντικατάσταση ενός προπονητή φανερώνει έλλειψη επαγγελματισμού, στρατηγικού προσανατολισμού και μακροπρόθεσμης προοπτικής. Για έναν καλά οργανωμένο σύλλογο με φιλοδοξίες η αλλαγή στην τεχνική ηγεσία μεσούσης της περιόδου ισοδυναμεί με ομολογία αποτυχίας στο σχεδιασμό του καλοκαιριού και σπανίως μένει χωρίς αλυσιδωτές αντιδράσεις και σε επίπεδο παραγόντων.
Εφαρμόστε αυτήν τη λογική στις ομάδες της α’ κατηγορίας και θα δείτε πόσο εύκολη είναι η εξήγηση της πορείας τους και η ρεαλιστική εκτίμηση των πιθανοτήτων υλοποίησης των στόχων τους.
