O Κετσπάγια και η χολέρα της μεγαλομανίας!
10:09 - 07 Ιουνίου 2016
Ξεκινάω, χωρίς χρονοτριβή, από τις ενστάσεις για την πρόσληψη του Τιμούρ Κετσπάγια. Μια ματιά να ρίξει κανείς στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αντιλαμβάνεται τον φυσιολογικό διχασμό που επικρατεί στις τάξεις των οπαδών της ΑΕΚ και ο οποίος έχει άμεση σχέση με την… ηλικία του υπογράφοντος κάθε σχολίου.
Οι παλαιότεροι είναι αδύνατον να βρίσουν τον Τιμούρ. Ακόμη κι αν δεν συμφωνούν με την πρόσληψη του Γεωργιανού αισθάνονται ότι θα τους… κοπεί το χέρι στο πληκτρολόγιο έτσι και πάνε να γράψουν κακή κουβέντα για αυτόν τον άνθρωπο. Όταν τον έχεις δει να καλπάζει στο γήπεδο με τη φανέλα της Ένωσης, συγνώμη, αλλά δεν μπορείς παρά να νιώθεις οικεία βλέποντάς τον με το κιτρινόμαυρο κασκόλ περασμένο στο λαιμό.
Οι νεότεροι που δεν γνωρίζουν καλά – καλά τι εστί Κετσπάγια για την ιστορία της ΑΕΚ, το λιγότερο… ξίνισαν τα μούτρα τους. Οι μικρότεροι, βλέπετε, έχουν πλέον περισσότερες παραστάσεις από πρωταθλήματα όπως η Premier League, ή η Primera Division και θεωρούν κατά κόρον επιλογή κύρους και υπέρβασης για την ομάδα τους οποιαδήποτε σύναψη συνεργασίας με κάποιον προπονητή που έχει δουλέψει στα κορυφαία ευρωπαϊκά πρωταθλήματα.
Το αυτογκόλ της ΑΕΚ και η παγίδα της μεγαλομανίας
Επί της ουσίας: Ένα… αυτογκόλ, βλέπω να έχει σημειώσει η ΑΕΚ στην περίπτωση Κετσπάγια κι αυτό έχει να κάνει με τη… μεγαλομανία που κυριεύει τα τελευταία χρόνια τις ελληνικές ομάδες να κυνηγούν προπονητές με θητεία στις μεγαλύτερες ευρωπαϊκές λίγκες. Σ’ αυτή την παγίδα έπεσε και ο Μελισσανίδης, μετά το διαζύγιο με τον Δέλλα. Για ποιο λόγο να θέλει μια ομάδα να συνεργαστεί με προπονητές τύπου Μοντανιέ και να μην πάει σε μία λύση με άμεσο βαθμό προσαρμογής στις ανάγκες, τις ιδιαιτερότητες και τα «θέλω» ενός ελληνικού συλλόγου; Ομολογώ ότι δεν έχω καταλάβει τι… φρούτο είναι αυτό που έχει σκάσει μύτη στα μέρη μας, ιδιαίτερα από τα τέλη της περασμένης δεκαετίας.
Δεν θα χρησιμοποιήσω την απίθανη ατάκα του Σωκράτη Κόκκαλη στην επίσημη παρουσίαση του Γεωργιανού στον πάγκο του Ολυμπιακού περί… χολέρας, αλλά ειλικρινά κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας; Η πρόσληψη ενός προπονητή τύπου Μοντανιέ, συνοδεύεται από μακροπρόθεσμο πλάνο κι από έλλειψη πίεσης τουλάχιστον τον πρώτο χρόνο. Ποιος εμπλεκόμενος στο ελληνικό ποδόσφαιρο (από τον τελευταίο οπαδό μέχρι τον τελευταίο πρόεδρο ΠΑΕ) διαθέτει το καθαρό μυαλό να υπηρετήσει ένα μακροπρόθεσμο πλάνο; Κανείς! Ούτε ένας!
Ας υποθέσουμε ότι ερχόταν ο Μοντανιέ στην ΑΕΚ, ένας προπονητής τον οποίο έκρινε ο Μελισσανίδης ότι μπορούσε να εμπιστευτεί για να χτίσει μια ομάδα που θα οδηγούσε την Ένωση στην κατάκτηση του τίτλου σε βάθος μιας τριετίας. Ξεκινούσε η σεζόν και οι «κιτρινόμαυροι» αποκλείονταν από τους ομίλους του Europa League και έτρωγαν τέσσερα από τον Ολυμπιακό στο πρώτο ντέρμπι της χρονιάς. Όλοι αυτοί που σήμερα θεωρούν… υποβάθμιση για την ΑΕΚ την πρόσληψη Κετσπάγια, θα ήταν οι πρώτοι που θα περίμεναν τον Γάλλο στο ξενοδοχείο για να του πιούν το αίμα!
Γεμίσαμε ξαφνικά με οπαδούς της… Ρεν!
Να είμαστε και πιο ειλικρινείς; Πείτε μου με το χέρι στην καρδιά: Πόσοι από τους ανθρώπους που αποθέωναν όλες αυτές τις μέρες τον Μοντανιέ, ήξεραν το όνομά του πριν ακουστεί για την ΑΕΚ; Έχουμε τόσους οπαδούς της… Ρεάλ Σοσιεδάδ ή της Ρεν στη χώρα μας; Όχι, βέβαια. Απλά μας αρκούσε ότι επρόκειτο για έναν προπονητή με ακριβό κασέ και με προϋπηρεσία στο ισπανικό πρωτάθλημα.
Άλλο πάλι κι αυτό με το κασέ. Για να θεωρούμε καλό έναν προπονητή πλέον, πρέπει το κασέ του να ξεπερνά το ένα εκατομμύριο ευρώ ετησίως.
Η άποψη μου για το «είδος» προπονητή που ταιριάζει περισσότερο στις ελληνικές ομάδες είναι ξεκάθαρη. Πρώτον, φιλόδοξος. Να έχει κίνητρο όταν πιάσει δουλειά. Να μην δουλεύει εδώ και την ίδια ώρα να… βρίσκεται πάνω από το ακουστικό του για να εργαστεί σε ένα καλύτερο πρωτάθλημα. Προπονητές τύπου Πογιέτ ή τύπου Μοντανιέ μας αντιμετωπίζουν (ίσως απόλυτα δικαιολογημένα) ως… πρωτάθλημα low class!
Οι υπερβάσεις ήρθαν με… παπούτσια από τον τόπο μας!
Δεύτερον, να έχει γνώση των ιδιαιτεροτήτων του ελληνικού ποδοσφαίρου. Είμαι κάθετος σ’ αυτό. Και δεν είναι τυχαίο ότι οι μεγάλες υπερβάσεις των ελληνικών ομάδων ακόμη και στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις έχουν επιτευχθεί με… παπούτσια από τον τόπο μας.
Ποιος ήταν ο προπονητής που οδήγησε τον Παναθηναϊκό στα ημιτελικά του Champions League το 1996; Ο Πεσέιρο ή ο Ρότσα; Ποιος Παναθηναϊκός είχε φτάσει στα προημιτελικά του Champions League το 2002; Του… πρώην προπονητή του Ιωνικού, Σέρχιο Μαρκαριάν, ή του πρώην προπονητή της Πόρτο και της Μάλαγα, Ζεσουάλδο Φερέιρα;
Ποιος ήταν ο Ολυμπιακός που ξόρκισε για πρώτη φορά την κατάρα του… αόρατου διπλού στο Champions League και οδήγησε τους «ερυθρόλευκους» σε μια επική πρόκριση σε όμιλο με Βέρντερ Βρέμης, Λάτσιο και Ρεάλ; Αυτός του… προπονητή του Μαραντόνα, Αλμπέρτο Μπιγκόν, ή ο Ολυμπιακός του Τάκη Λεμονή;
Δεν απαξιώνω το έργο που άφησαν προπονητές όπως ο Ερνέστο Βαλβέρδε ή ο Σέρα Φερέρ, ούτε φυσικά αμφισβητώ τη δεδομένη αξία που έχουν αρκετοί τεχνικοί με θητεία στα μεγάλα προηγμένα πρωταθλήματα. Απαξιώνω όμως ολοκληρωτικά την… ψύχωση που έχουμε πάθει τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας να θεωρούμε καλούς προπονητές μόνο εκείνους που συνοδεύονται από… επταψήφιο κασέ και από βιογραφικό γραμμένο στα ισπανικά, τα γαλλικά, τα πορτογαλικά και τα γερμανικά!
Η άποψη μου για τον προπονητή που ταίριαζε περισσότερο τη δεδομένη στιγμή στην ΑΕΚ ήταν ξεκάθαρη και την εξέφρασα δημόσια στο ραδιόφωνο του ΣΚΑΪ το μεσημέρι του Σαββάτου: Βίκτορ Σάντσεθ. Γνώστης της ελληνικής πραγματικότητας, πολλά υποσχόμενος τεχνικός, φιλόδοξος. Προσωπικά τον θεωρώ ιδανικό για οποιαδήποτε μεγάλη ελληνική ομάδα…
Δεν μπορώ να γνωρίζω αν θα πετύχει ή αποτύχει στην ΑΕΚ ο Τιμούρ Κετσπάγια. Βάζω όμως το χέρι μου στη φωτιά ότι ταιριάζει πολύ περισσότερο στις συνθήκες του ελληνικού ποδοσφαίρου και στα άμεσα «θέλω» διοίκησης και οπαδών – όπως θεωρώ ότι ταίριαζε και ο Σάντσεθ - από τον Μοντανιέ και τον κάθε Μοντανιέ.
Το διδακτορικό του Κετσπάγια αποκτήθηκε… καλοκαίρια
Η ΑΕΚ έχει αυτή τη στιγμή δύο βασικούς στόχους: Πρώτον, να επιστρέψει στους ομίλους μιας διασυλλογικής ευρωπαϊκής διοργάνωσης. Στο συγκεκριμένο σκέλος της ιδιότυπης καλοκαιρινής δοκιμασίας, ο Κετσπάγια έχει αποκτήσει… διδακτορικό από τη θητεία του στις ομάδες της Κύπρου.
Δεύτερος στόχος, η δημιουργία μιας άμεσα ανταγωνιστικής ομάδας που θα επιχειρήσει από του χρόνου κιόλας να αντέξει την πίεση του πρωταθλητισμού. Όχι απαραίτητα να φτάσει απ’ ευθείας στην κατάκτηση του τίτλου, αλλά αν μη τι άλλο να εμφανιστεί πιο ανταγωνιστική διεκδικήτρια της κορυφής. Και όλα αυτά στο… άκρως τρελό και παλαβό περιβάλλον του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Και σ’ αυτό το επίπεδο ο Κετσπάγια είναι σαφώς πιο δοκιμασμένος απ’ ότι ένας ξένος προπονητής που έχει θητεύσει σε ομάδες μεσαίου βεληνεκούς του γαλλικού ή του ισπανικού πρωταθλήματος.
Ναι, ειλικρινά δεν γνωρίζω αν ο Τιμούρ Κετσπάγια είναι ένας προπονητής πάνω στον οποίο μπορεί να χτίσει μια ομάδα ένα πλάνο πενταετίας αγωνιστικής ανάπτυξης, όπως κάνουν πολλές ομάδες σε προηγμένες χώρες του εξωτερικού.
Πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση, την οποία μπορούμε να ανοίξουμε όταν οι ελληνικές ομάδες αποκτήσουν την κουλτούρα ενός κλαμπ της Premier League και κυρίως φιλάθλους με την υπομονή που επιδεικνύουν για παράδειγμα οι φίλοι της Λίβερπουλ που στηρίζουν οποιονδήποτε προπονητή κάθεται στον «κόκκινο» πάγκο, ανεξαρτήτως αποτελεσμάτων και επιτυχιών.
Κι αν δούμε απόλυτα ρεαλιστικά τι συμβαίνει ακόμη και στο αγγλικό πρωτάθλημα, η αναγκαιότητα άμεσων αποτελεσμάτων έχει αρχίσει να υπερισχύει του… φλεγματικού ποδοσφαιρικού πολιτισμού που συμβαδίζει με την πολυετή στήριξη στους προπονητές. Ρίξτε μια ματιά στην αύξηση των απολύσεων της Premier League τα τελευταία χρόνια, και θα καταλάβετε τι εννοώ…
Καλή λοιπόν η… μεγαλομανία, αλλά απαιτεί υποστήριξη και διαφορετική αθλητική παιδεία κυρίως από τους φιλάθλους μιας ομάδας και τους παράγοντές της! Μέχρι να βρούμε την υπομονή να υποστηρίζουμε μακροπρόθεσμα project, πρέπει να καταλάβουμε ότι προπονητές τύπου Κετσπάγια, Γιοβάνοβιτς, Ουζουνίδη, Δώνη, Αναστασιάδη μπορούν να προσφέρουν πολλά περισσότερα σε μια ελληνική ομάδα από οποιονδήποτε Πογιέτ, Ζίκο, Τούντορ, ή Μοντανιέ. Και στα δικά μου μάτια, τουλάχιστον, έχουν περισσότερες ελπίδες να τα καταφέρουν…
Πηγή: sdna.gr
Οι παλαιότεροι είναι αδύνατον να βρίσουν τον Τιμούρ. Ακόμη κι αν δεν συμφωνούν με την πρόσληψη του Γεωργιανού αισθάνονται ότι θα τους… κοπεί το χέρι στο πληκτρολόγιο έτσι και πάνε να γράψουν κακή κουβέντα για αυτόν τον άνθρωπο. Όταν τον έχεις δει να καλπάζει στο γήπεδο με τη φανέλα της Ένωσης, συγνώμη, αλλά δεν μπορείς παρά να νιώθεις οικεία βλέποντάς τον με το κιτρινόμαυρο κασκόλ περασμένο στο λαιμό.
Οι νεότεροι που δεν γνωρίζουν καλά – καλά τι εστί Κετσπάγια για την ιστορία της ΑΕΚ, το λιγότερο… ξίνισαν τα μούτρα τους. Οι μικρότεροι, βλέπετε, έχουν πλέον περισσότερες παραστάσεις από πρωταθλήματα όπως η Premier League, ή η Primera Division και θεωρούν κατά κόρον επιλογή κύρους και υπέρβασης για την ομάδα τους οποιαδήποτε σύναψη συνεργασίας με κάποιον προπονητή που έχει δουλέψει στα κορυφαία ευρωπαϊκά πρωταθλήματα.
Το αυτογκόλ της ΑΕΚ και η παγίδα της μεγαλομανίας
Επί της ουσίας: Ένα… αυτογκόλ, βλέπω να έχει σημειώσει η ΑΕΚ στην περίπτωση Κετσπάγια κι αυτό έχει να κάνει με τη… μεγαλομανία που κυριεύει τα τελευταία χρόνια τις ελληνικές ομάδες να κυνηγούν προπονητές με θητεία στις μεγαλύτερες ευρωπαϊκές λίγκες. Σ’ αυτή την παγίδα έπεσε και ο Μελισσανίδης, μετά το διαζύγιο με τον Δέλλα. Για ποιο λόγο να θέλει μια ομάδα να συνεργαστεί με προπονητές τύπου Μοντανιέ και να μην πάει σε μία λύση με άμεσο βαθμό προσαρμογής στις ανάγκες, τις ιδιαιτερότητες και τα «θέλω» ενός ελληνικού συλλόγου; Ομολογώ ότι δεν έχω καταλάβει τι… φρούτο είναι αυτό που έχει σκάσει μύτη στα μέρη μας, ιδιαίτερα από τα τέλη της περασμένης δεκαετίας.
Δεν θα χρησιμοποιήσω την απίθανη ατάκα του Σωκράτη Κόκκαλη στην επίσημη παρουσίαση του Γεωργιανού στον πάγκο του Ολυμπιακού περί… χολέρας, αλλά ειλικρινά κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας; Η πρόσληψη ενός προπονητή τύπου Μοντανιέ, συνοδεύεται από μακροπρόθεσμο πλάνο κι από έλλειψη πίεσης τουλάχιστον τον πρώτο χρόνο. Ποιος εμπλεκόμενος στο ελληνικό ποδόσφαιρο (από τον τελευταίο οπαδό μέχρι τον τελευταίο πρόεδρο ΠΑΕ) διαθέτει το καθαρό μυαλό να υπηρετήσει ένα μακροπρόθεσμο πλάνο; Κανείς! Ούτε ένας!
Ας υποθέσουμε ότι ερχόταν ο Μοντανιέ στην ΑΕΚ, ένας προπονητής τον οποίο έκρινε ο Μελισσανίδης ότι μπορούσε να εμπιστευτεί για να χτίσει μια ομάδα που θα οδηγούσε την Ένωση στην κατάκτηση του τίτλου σε βάθος μιας τριετίας. Ξεκινούσε η σεζόν και οι «κιτρινόμαυροι» αποκλείονταν από τους ομίλους του Europa League και έτρωγαν τέσσερα από τον Ολυμπιακό στο πρώτο ντέρμπι της χρονιάς. Όλοι αυτοί που σήμερα θεωρούν… υποβάθμιση για την ΑΕΚ την πρόσληψη Κετσπάγια, θα ήταν οι πρώτοι που θα περίμεναν τον Γάλλο στο ξενοδοχείο για να του πιούν το αίμα!
Γεμίσαμε ξαφνικά με οπαδούς της… Ρεν!
Να είμαστε και πιο ειλικρινείς; Πείτε μου με το χέρι στην καρδιά: Πόσοι από τους ανθρώπους που αποθέωναν όλες αυτές τις μέρες τον Μοντανιέ, ήξεραν το όνομά του πριν ακουστεί για την ΑΕΚ; Έχουμε τόσους οπαδούς της… Ρεάλ Σοσιεδάδ ή της Ρεν στη χώρα μας; Όχι, βέβαια. Απλά μας αρκούσε ότι επρόκειτο για έναν προπονητή με ακριβό κασέ και με προϋπηρεσία στο ισπανικό πρωτάθλημα.
Άλλο πάλι κι αυτό με το κασέ. Για να θεωρούμε καλό έναν προπονητή πλέον, πρέπει το κασέ του να ξεπερνά το ένα εκατομμύριο ευρώ ετησίως.
Η άποψη μου για το «είδος» προπονητή που ταιριάζει περισσότερο στις ελληνικές ομάδες είναι ξεκάθαρη. Πρώτον, φιλόδοξος. Να έχει κίνητρο όταν πιάσει δουλειά. Να μην δουλεύει εδώ και την ίδια ώρα να… βρίσκεται πάνω από το ακουστικό του για να εργαστεί σε ένα καλύτερο πρωτάθλημα. Προπονητές τύπου Πογιέτ ή τύπου Μοντανιέ μας αντιμετωπίζουν (ίσως απόλυτα δικαιολογημένα) ως… πρωτάθλημα low class!
Οι υπερβάσεις ήρθαν με… παπούτσια από τον τόπο μας!
Δεύτερον, να έχει γνώση των ιδιαιτεροτήτων του ελληνικού ποδοσφαίρου. Είμαι κάθετος σ’ αυτό. Και δεν είναι τυχαίο ότι οι μεγάλες υπερβάσεις των ελληνικών ομάδων ακόμη και στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις έχουν επιτευχθεί με… παπούτσια από τον τόπο μας.
Ποιος ήταν ο προπονητής που οδήγησε τον Παναθηναϊκό στα ημιτελικά του Champions League το 1996; Ο Πεσέιρο ή ο Ρότσα; Ποιος Παναθηναϊκός είχε φτάσει στα προημιτελικά του Champions League το 2002; Του… πρώην προπονητή του Ιωνικού, Σέρχιο Μαρκαριάν, ή του πρώην προπονητή της Πόρτο και της Μάλαγα, Ζεσουάλδο Φερέιρα;
Ποιος ήταν ο Ολυμπιακός που ξόρκισε για πρώτη φορά την κατάρα του… αόρατου διπλού στο Champions League και οδήγησε τους «ερυθρόλευκους» σε μια επική πρόκριση σε όμιλο με Βέρντερ Βρέμης, Λάτσιο και Ρεάλ; Αυτός του… προπονητή του Μαραντόνα, Αλμπέρτο Μπιγκόν, ή ο Ολυμπιακός του Τάκη Λεμονή;
Δεν απαξιώνω το έργο που άφησαν προπονητές όπως ο Ερνέστο Βαλβέρδε ή ο Σέρα Φερέρ, ούτε φυσικά αμφισβητώ τη δεδομένη αξία που έχουν αρκετοί τεχνικοί με θητεία στα μεγάλα προηγμένα πρωταθλήματα. Απαξιώνω όμως ολοκληρωτικά την… ψύχωση που έχουμε πάθει τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας να θεωρούμε καλούς προπονητές μόνο εκείνους που συνοδεύονται από… επταψήφιο κασέ και από βιογραφικό γραμμένο στα ισπανικά, τα γαλλικά, τα πορτογαλικά και τα γερμανικά!
Η άποψη μου για τον προπονητή που ταίριαζε περισσότερο τη δεδομένη στιγμή στην ΑΕΚ ήταν ξεκάθαρη και την εξέφρασα δημόσια στο ραδιόφωνο του ΣΚΑΪ το μεσημέρι του Σαββάτου: Βίκτορ Σάντσεθ. Γνώστης της ελληνικής πραγματικότητας, πολλά υποσχόμενος τεχνικός, φιλόδοξος. Προσωπικά τον θεωρώ ιδανικό για οποιαδήποτε μεγάλη ελληνική ομάδα…
Δεν μπορώ να γνωρίζω αν θα πετύχει ή αποτύχει στην ΑΕΚ ο Τιμούρ Κετσπάγια. Βάζω όμως το χέρι μου στη φωτιά ότι ταιριάζει πολύ περισσότερο στις συνθήκες του ελληνικού ποδοσφαίρου και στα άμεσα «θέλω» διοίκησης και οπαδών – όπως θεωρώ ότι ταίριαζε και ο Σάντσεθ - από τον Μοντανιέ και τον κάθε Μοντανιέ.
Το διδακτορικό του Κετσπάγια αποκτήθηκε… καλοκαίρια
Η ΑΕΚ έχει αυτή τη στιγμή δύο βασικούς στόχους: Πρώτον, να επιστρέψει στους ομίλους μιας διασυλλογικής ευρωπαϊκής διοργάνωσης. Στο συγκεκριμένο σκέλος της ιδιότυπης καλοκαιρινής δοκιμασίας, ο Κετσπάγια έχει αποκτήσει… διδακτορικό από τη θητεία του στις ομάδες της Κύπρου.
Δεύτερος στόχος, η δημιουργία μιας άμεσα ανταγωνιστικής ομάδας που θα επιχειρήσει από του χρόνου κιόλας να αντέξει την πίεση του πρωταθλητισμού. Όχι απαραίτητα να φτάσει απ’ ευθείας στην κατάκτηση του τίτλου, αλλά αν μη τι άλλο να εμφανιστεί πιο ανταγωνιστική διεκδικήτρια της κορυφής. Και όλα αυτά στο… άκρως τρελό και παλαβό περιβάλλον του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Και σ’ αυτό το επίπεδο ο Κετσπάγια είναι σαφώς πιο δοκιμασμένος απ’ ότι ένας ξένος προπονητής που έχει θητεύσει σε ομάδες μεσαίου βεληνεκούς του γαλλικού ή του ισπανικού πρωταθλήματος.
Ναι, ειλικρινά δεν γνωρίζω αν ο Τιμούρ Κετσπάγια είναι ένας προπονητής πάνω στον οποίο μπορεί να χτίσει μια ομάδα ένα πλάνο πενταετίας αγωνιστικής ανάπτυξης, όπως κάνουν πολλές ομάδες σε προηγμένες χώρες του εξωτερικού.
Πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση, την οποία μπορούμε να ανοίξουμε όταν οι ελληνικές ομάδες αποκτήσουν την κουλτούρα ενός κλαμπ της Premier League και κυρίως φιλάθλους με την υπομονή που επιδεικνύουν για παράδειγμα οι φίλοι της Λίβερπουλ που στηρίζουν οποιονδήποτε προπονητή κάθεται στον «κόκκινο» πάγκο, ανεξαρτήτως αποτελεσμάτων και επιτυχιών.
Κι αν δούμε απόλυτα ρεαλιστικά τι συμβαίνει ακόμη και στο αγγλικό πρωτάθλημα, η αναγκαιότητα άμεσων αποτελεσμάτων έχει αρχίσει να υπερισχύει του… φλεγματικού ποδοσφαιρικού πολιτισμού που συμβαδίζει με την πολυετή στήριξη στους προπονητές. Ρίξτε μια ματιά στην αύξηση των απολύσεων της Premier League τα τελευταία χρόνια, και θα καταλάβετε τι εννοώ…
Καλή λοιπόν η… μεγαλομανία, αλλά απαιτεί υποστήριξη και διαφορετική αθλητική παιδεία κυρίως από τους φιλάθλους μιας ομάδας και τους παράγοντές της! Μέχρι να βρούμε την υπομονή να υποστηρίζουμε μακροπρόθεσμα project, πρέπει να καταλάβουμε ότι προπονητές τύπου Κετσπάγια, Γιοβάνοβιτς, Ουζουνίδη, Δώνη, Αναστασιάδη μπορούν να προσφέρουν πολλά περισσότερα σε μια ελληνική ομάδα από οποιονδήποτε Πογιέτ, Ζίκο, Τούντορ, ή Μοντανιέ. Και στα δικά μου μάτια, τουλάχιστον, έχουν περισσότερες ελπίδες να τα καταφέρουν…
Πηγή: sdna.gr
