Τα δύο μηνύματα που έστειλαν οι Βραζιλιάνοι, ο αδικαιολόγητος Πελέ και αυτά που «ξέχασαν»

Τα δύο μηνύματα που έστειλαν οι Βραζιλιάνοι, ο αδικαιολόγητος Πελέ και αυτά που «ξέχασαν»

Για πολλούς η τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας είναι η καλύτερη όλων των εποχών. Για άλλους το μέτρο σύγκρισης: όσες ακολουθούν τις βρίσκουν χειρότερες.

Αν δούμε πιο αποστασιοποιημένα το σημαντικότερο πολιτιστικό γεγονός της 4ετίας –βάσει τηλεθεατών, καθώς το βλέπουν τρία δις άνθρωποι-, ίσως εκτιμήσουμε αυτό που παρουσιάζουν οι διοργανωτές των Ολυμπιακών Αγώνων, ανά τέσσερα χρόνια.

Οι Βραζιλιάνοι παρουσίασαν μια τελετή λιτή. Χωρίς υπερβολές, ξοδεύοντας το 1/10 από τους Άγγλους, αξιοποίησαν την τεχνολογία, παρουσιάζοντας την ιστορία της χώρας τους μέσα από ένα ψηφιακό δάπεδο και πέρασαν δύο πολύ ισχυρά μηνύματα:

α) της οικολογικής συνείδησης, με τους πέντε πράσινους Ολυμπιακούς κύκλους, αξιοποιώντας την τεράστια τηλεθέαση της τελετής
β) του «ευ αγωνίζεσθαι», επιλέγοντας τον Βάντερλεϊ ντα Λίμα για τελευταίο λαμπαδηδρόμο. Μπορεί να μην ήταν ο καλύτερος Βραζιλιάνος αθλητής όλων των εποχών, αλλά ήταν αυτός που έστειλε το πιο ισχυρό μήνυμα: ο αγώνας και ο τερματισμός είναι πιο σημαντικός από τη νίκη.

Πρόβαλαν τη χώρα τους, την ιστορία του πρώτου αεροπόρου (υποστηρίζουν ότι ήταν Βραζιλιάνος), τη Ζιζέλ, τη μουσική, τη Σάμπα και γενικότερα αυτά που θέλουν ο πλανήτης να γνωρίζει γι αυτούς.

Δεν είχαν τα χρήματα για το τεράστιο πάρτι που έγινε στο Λονδίνο – οι Βρετανοί χρησιμοποίησαν την τελετή μόνο για να διαφημίσουν της χώρα τους αδιαφορώντας για τους Αγώνες και την παγκόσμια κοινότητα-, ούτε τη δυνατότητα να εντυπωσιάσουν όπως το Πεκίνο, ούτε την (συνυφασμένη με τους Ολυμπιακούς Αγώνες) ιστορία για να καθηλώσουν και να συγκινήσουν, όπως η Αθήνα.

Όμως ήταν μια πάρα πολύ καλή έναρξη, με μηνύματα που δεν αφορούσαν μόνο τη διοργανώτρια χώρα αλλά γενικότερο τον πλανήτη.

Προσωπικά θα ήθελα να δω την τελετή της Βραζιλίας πιο αθλητική. Με περισσότερους αναφορές στους θρυλικούς ποδοσφαιριστές που ανέδειξε η χώρα, αλλά και στην παράδοσή της στη Formula 1. Θα εκτιμούσα, επίσης, μια αναφορά στον αδικοχαμένο Άιρτον Σένα, ίσως τον πιο μεγάλο Βραζιλιάνο αθλητή όλων των εποχών, μετά τον Πελέ, ο οποίος αφαίρεσε από την υστεροφημία του επιλέγοντας να μην είναι στην τελετή επικαλούμενος λόγους υγείας, τη στιγμή που όλος ο πλανήτης θυμάται τον καταβεβλημένο από το Πάρκινσον Μοχάμεντ Άλι, ν’ ανέβει το βωμό στην Ατλάντα το 1996.

Υ.Γ. – Για πρώτη φορά από το 1908 που έχουμε τελετή έναρξης, αυτή δεν έγινε στο Ολυμπιακό Στάδιο, όπου για πρώτη φορά στην ιστορία των Αγώνων δεν θα ανάβει η Ολυμπιακή Φλόγα (μεταφέρθηκε στο κέντρο της πόλης). Το Στάδιο έχει το δικό του συμβολισμό, καθώς στις πρώτες 13 Ολυμπιάδες της αρχαιότητας το μοναδικό αγώνισμα στο πρόγραμμα ήταν το Στάδιο, δηλαδή ο δρόμος στην ευθεία 200 γιαρδών (περίπου 185 μέτρα). Η Ολυμπιάδα έπαιρνε το όνομα του νικητή στο Στάδιο.