Ο ΑΠΟΕΛ (δεν) έγινε Μπαρσελόνα!
13:07 - 17 Σεπτεμβρίου 2016
Η Αστάνα δεν ήλθε στην Κύπρο για να παίξει (με τον ΑΠΟΕΛ), αλλά για να… κλέψει (αποτέλεσμα). Έφτασε, για όσους ενδεχομένως το προσπερνούν αδιάφορα, τρία λεπτά μακριά από το στόχο της.
Η τακτική του Στάνιμιρ Στοΐλοφ ήταν ξεκάθαρη: τρεις κεντρικοί αμυντικοί, άλλοι τόσοι αμυντικοί μέσοι, δύο φουλ-μπακ, το σύνολο οκτώ παίκτες… αγκυροβολημένοι μέσα στην και γύρω από την περιοχή του Έριτς. Η μπάλα δική σας, οι χώροι δικοί μας: ένα κλασικό ποδοσφαιρικό «μολών λαβέ».
Δεν ήταν, εκ μέρους του Βούλγαρου, ένα απονενοημένο διάβημα ή μια ξεκάθαρη ομολογία ποιοτικού ελλείμματος της ομάδας του έναντι του ΑΠΟΕΛ. Ήταν μια πολύ καλά υπολογισμένη τακτική, βασισμένη σε μία και μόνο παράμετρο. Αλλά σε αυτήν θα αναφερθούμε ακολούθως…
Ο Τόμας Κρίστιανσεν και οι παίκτες του σήκωσαν το γάντι. Πήραν και την μπάλα και την πρωτοβουλία των κινήσεων. Το τελικό ποσοστό κατοχής 69%-31% ήταν σε αυτό το επίπεδο από το πρώτο ως το τελευταίο σφύριγμα. Αδιατάρακτη ευθεία γραμμή. Ποδόσφαιρο αλά Μπαρσελόνα…
Οι πάσες ήταν υπερτριπλάσιες από αυτές της Αστάνα (465 έναντι 132), εξ αυτών λανθασμένες ήταν μόνον οι 48! Σχεδόν μία λάθος πάσα ανά δύο λεπτά αγώνα, ποσοστό επιτυχημένων μεταβιβάσεων 89%. Ποδόσφαιρο αλά Μπαρσελόνα…
Υπετριπλάσιες ήταν και οι τελικές προσπάθειες. 24 έναντι 9. Εννέα στο στόχο έναντι μόλις μιας. Μόλις πέντε τελικές εκτός στόχου έναντι έξι της αντιπάλου. Δέκα προσπάθειες που ανακόπηκαν έναντι ουδεμίας της Αστάνα. Ποδόσφαιρο αλά Μπαρσελόνα…
Μόνο που αυτό το ποδόσφαιρο βόλευει, μέχρι και το 70’, μια χαρά τη φιλοξενούμενη. Και μπροστά στο σκορ ευρισκόταν και ο αντίπαλος αδυνατούσε να δημιουργήσει κλασικές ευκαιρίες. Η στατιστική αιχμαλωσία της Αστάνα ήταν, κατ’ ουσίαν, μια ποδοσφαιρική αιχμαλωσία του ΑΠΟΕΛ -μέσα στην έδρα του.
Τι συνέβη σ’ εκείνο το χρονικό σημείο; Η είσοδος του ντε Καμάργκο (αντί του Εφραίμ) είναι η προφανής απάντηση. Η αλλαγή στο σύστημα και στον τρόπο παιχνιδιού του ΑΠΟΕΛ είναι η σωστή απάντηση.
Για 70 λεπτά ο πρωταθλητής έπαιρνε φόρα και χτυπούσε το κεφάλι του στον τοίχο. Ορλάντι, Γιαννιώτας, Εφραίμ και Σωτηρίου ασφυκτιούσαν μέσα από το διαρκές μαρκάρισμα τριών αντιπάλων. Νομοτέλεια, όταν τέσσερις επιτίθενται απέναντι σε οκτώ. Η απλή (αλλά έξυπνη) τακτική του Στοΐλοφ βασιζόταν σε αυτό που από το ξεκίνημα της θητείας του Κρίστιανσεν στον ΑΠΟΕΛ έχει εξελιχθεί σε αχίλλειο πτέρνα του 4-1-4-1: ο Βινίσιους (ως εσωτερικός μέσος) δεν έχει τις δημιουργικές ικανότητες ενός Λαρένα ή ενός ντε Βινσέντι. Όσο ο Βραζιλιάνος κινείτο ως αμυντικός μέσος, περιφερειακά του Μοράις, η Αστάνα δεν πονοκεφάλιαζε. Ακόμη κι όταν ο Μπερτόλιο αντικατέστησε τον Ορλάντι, η κατάσταση δεν άλλαξε. Ο ΑΠΟΕΛ πάλι με τέσσερις επιτίθετο…
Η είσοδος του ντε Καμάργκο στη θέση του Εφραίμ έφερε τον Βραζιλιάνο μέσα στην περιοχή, ως παρτενέρ του Σωτηρίου, και τον Μπερτόλιο στην αριστερή πτέρυγα. Αυτό δημιούργησε ένα μεγάλο κενό μεταξύ των αμυντικών μέσων και των επιθετικών. Με το σκορ στο 0-1 και την Αστάνα παντελώς αναιμική επιθετικά στην επανάληψη, δεν χρειαζόταν καν οδηγία από τον Κρίστιανσεν για την προώθηση του Βινίσιους.
Ήταν η κίνηση που γύρισε το παιχνίδι. Όχι επειδή ο Βραζιλιάνος διέπρεψε στο άνοιγμα και μοίρασμα του παιχνιδιού, αλλά επειδή αναγνωρίζοντας αυτήν την αδυναμία του έκανε την αμέσως καλύτερη επιλογή: πάτησε περιοχή ως κρυφός (τρίτος) επιθετικός! Στο τέρμα της ισοφάρισης, ο Αστίθ σεντράρει, ο ΑΠΟΕΛ έχει μέσα στην αντίπαλη περιοχή τρεις παίκτες και η άμυνα της Αστάνα… χάνει τον μπούσουλα: Σωτηρίου και ντε Καμάργκο διεκδικούν την κεφαλιά, δίχως οι ατομικοί φρουροί τους να σηκώνονται καν από το έδαφος! Από την πρόσκρουση σε σώμα αμυνομένου η μπάλα πέφτει στο ύψος της μικρής περιοχής, όπου άλλοι δύο αμυντικοί αιφνιδιάζονται από την παρουσία του Βινίσιους και δίχως αντίδραση τον κοιτούν να στέλνει την μπάλα στα δίχτυα.
Στη δε φάση του 2-1 η αποδιοργάνωση της άμυνας των Καζάκων φτάνει στο απόγειό της. Σε μια αντιστροφή των ρόλων ο (εξτρέμ) Βάντερ εκτελεί το πλάγιο για τον (ακραίο μπακ) Λάγο, οι Μπερτόλιο και Σωτηρίου κρατούν απασχολημένους τέσσερις(!) αντιπάλους επιτρέποντας στον Ισπανό μια παντελώς αμαρκάριστη σέντρα, η οποία βρίσκει τον ντε Καμάργκο να έχει μπει με πολύ χώρο στην περιοχή και έναν εξουθενωμένο Άνιτσιτς. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία…
Το 2-1, και δη ο τρόπος που ήλθε, αποτελεί βάση για να χτίσει ο ΑΠΟΕΛ. Ο Κρίστιανσεν έχει εξασφαλίσει μέσω αυτής της νίκης την απαραίτητη πίστωση χρόνου. Αν ο ίδιος και η ομάδα του αντλήσουν από το χθεσινό παρ’ ολίγον πάθημα τα απαραίτητα διδάγματα, η πρόκριση (και οι πολυεπίπεδες ευεργετικές ωφέλειές της) είναι εφικτή. Αν όμως αφήσουν το αποτέλεσμα να γίνει χαλάκι πάνω απ’ όσα χρήζουν διόρθωσης, η απότομη κι οδυνηρή προσγείωση (θα) περιμένει στην επόμενη γωνία.
Η τακτική του Στάνιμιρ Στοΐλοφ ήταν ξεκάθαρη: τρεις κεντρικοί αμυντικοί, άλλοι τόσοι αμυντικοί μέσοι, δύο φουλ-μπακ, το σύνολο οκτώ παίκτες… αγκυροβολημένοι μέσα στην και γύρω από την περιοχή του Έριτς. Η μπάλα δική σας, οι χώροι δικοί μας: ένα κλασικό ποδοσφαιρικό «μολών λαβέ».
Δεν ήταν, εκ μέρους του Βούλγαρου, ένα απονενοημένο διάβημα ή μια ξεκάθαρη ομολογία ποιοτικού ελλείμματος της ομάδας του έναντι του ΑΠΟΕΛ. Ήταν μια πολύ καλά υπολογισμένη τακτική, βασισμένη σε μία και μόνο παράμετρο. Αλλά σε αυτήν θα αναφερθούμε ακολούθως…
Ο Τόμας Κρίστιανσεν και οι παίκτες του σήκωσαν το γάντι. Πήραν και την μπάλα και την πρωτοβουλία των κινήσεων. Το τελικό ποσοστό κατοχής 69%-31% ήταν σε αυτό το επίπεδο από το πρώτο ως το τελευταίο σφύριγμα. Αδιατάρακτη ευθεία γραμμή. Ποδόσφαιρο αλά Μπαρσελόνα…
Οι πάσες ήταν υπερτριπλάσιες από αυτές της Αστάνα (465 έναντι 132), εξ αυτών λανθασμένες ήταν μόνον οι 48! Σχεδόν μία λάθος πάσα ανά δύο λεπτά αγώνα, ποσοστό επιτυχημένων μεταβιβάσεων 89%. Ποδόσφαιρο αλά Μπαρσελόνα…
Υπετριπλάσιες ήταν και οι τελικές προσπάθειες. 24 έναντι 9. Εννέα στο στόχο έναντι μόλις μιας. Μόλις πέντε τελικές εκτός στόχου έναντι έξι της αντιπάλου. Δέκα προσπάθειες που ανακόπηκαν έναντι ουδεμίας της Αστάνα. Ποδόσφαιρο αλά Μπαρσελόνα…
Μόνο που αυτό το ποδόσφαιρο βόλευει, μέχρι και το 70’, μια χαρά τη φιλοξενούμενη. Και μπροστά στο σκορ ευρισκόταν και ο αντίπαλος αδυνατούσε να δημιουργήσει κλασικές ευκαιρίες. Η στατιστική αιχμαλωσία της Αστάνα ήταν, κατ’ ουσίαν, μια ποδοσφαιρική αιχμαλωσία του ΑΠΟΕΛ -μέσα στην έδρα του.
Τι συνέβη σ’ εκείνο το χρονικό σημείο; Η είσοδος του ντε Καμάργκο (αντί του Εφραίμ) είναι η προφανής απάντηση. Η αλλαγή στο σύστημα και στον τρόπο παιχνιδιού του ΑΠΟΕΛ είναι η σωστή απάντηση.
Για 70 λεπτά ο πρωταθλητής έπαιρνε φόρα και χτυπούσε το κεφάλι του στον τοίχο. Ορλάντι, Γιαννιώτας, Εφραίμ και Σωτηρίου ασφυκτιούσαν μέσα από το διαρκές μαρκάρισμα τριών αντιπάλων. Νομοτέλεια, όταν τέσσερις επιτίθενται απέναντι σε οκτώ. Η απλή (αλλά έξυπνη) τακτική του Στοΐλοφ βασιζόταν σε αυτό που από το ξεκίνημα της θητείας του Κρίστιανσεν στον ΑΠΟΕΛ έχει εξελιχθεί σε αχίλλειο πτέρνα του 4-1-4-1: ο Βινίσιους (ως εσωτερικός μέσος) δεν έχει τις δημιουργικές ικανότητες ενός Λαρένα ή ενός ντε Βινσέντι. Όσο ο Βραζιλιάνος κινείτο ως αμυντικός μέσος, περιφερειακά του Μοράις, η Αστάνα δεν πονοκεφάλιαζε. Ακόμη κι όταν ο Μπερτόλιο αντικατέστησε τον Ορλάντι, η κατάσταση δεν άλλαξε. Ο ΑΠΟΕΛ πάλι με τέσσερις επιτίθετο…
Η είσοδος του ντε Καμάργκο στη θέση του Εφραίμ έφερε τον Βραζιλιάνο μέσα στην περιοχή, ως παρτενέρ του Σωτηρίου, και τον Μπερτόλιο στην αριστερή πτέρυγα. Αυτό δημιούργησε ένα μεγάλο κενό μεταξύ των αμυντικών μέσων και των επιθετικών. Με το σκορ στο 0-1 και την Αστάνα παντελώς αναιμική επιθετικά στην επανάληψη, δεν χρειαζόταν καν οδηγία από τον Κρίστιανσεν για την προώθηση του Βινίσιους.
Ήταν η κίνηση που γύρισε το παιχνίδι. Όχι επειδή ο Βραζιλιάνος διέπρεψε στο άνοιγμα και μοίρασμα του παιχνιδιού, αλλά επειδή αναγνωρίζοντας αυτήν την αδυναμία του έκανε την αμέσως καλύτερη επιλογή: πάτησε περιοχή ως κρυφός (τρίτος) επιθετικός! Στο τέρμα της ισοφάρισης, ο Αστίθ σεντράρει, ο ΑΠΟΕΛ έχει μέσα στην αντίπαλη περιοχή τρεις παίκτες και η άμυνα της Αστάνα… χάνει τον μπούσουλα: Σωτηρίου και ντε Καμάργκο διεκδικούν την κεφαλιά, δίχως οι ατομικοί φρουροί τους να σηκώνονται καν από το έδαφος! Από την πρόσκρουση σε σώμα αμυνομένου η μπάλα πέφτει στο ύψος της μικρής περιοχής, όπου άλλοι δύο αμυντικοί αιφνιδιάζονται από την παρουσία του Βινίσιους και δίχως αντίδραση τον κοιτούν να στέλνει την μπάλα στα δίχτυα.
Στη δε φάση του 2-1 η αποδιοργάνωση της άμυνας των Καζάκων φτάνει στο απόγειό της. Σε μια αντιστροφή των ρόλων ο (εξτρέμ) Βάντερ εκτελεί το πλάγιο για τον (ακραίο μπακ) Λάγο, οι Μπερτόλιο και Σωτηρίου κρατούν απασχολημένους τέσσερις(!) αντιπάλους επιτρέποντας στον Ισπανό μια παντελώς αμαρκάριστη σέντρα, η οποία βρίσκει τον ντε Καμάργκο να έχει μπει με πολύ χώρο στην περιοχή και έναν εξουθενωμένο Άνιτσιτς. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία…
Το 2-1, και δη ο τρόπος που ήλθε, αποτελεί βάση για να χτίσει ο ΑΠΟΕΛ. Ο Κρίστιανσεν έχει εξασφαλίσει μέσω αυτής της νίκης την απαραίτητη πίστωση χρόνου. Αν ο ίδιος και η ομάδα του αντλήσουν από το χθεσινό παρ’ ολίγον πάθημα τα απαραίτητα διδάγματα, η πρόκριση (και οι πολυεπίπεδες ευεργετικές ωφέλειές της) είναι εφικτή. Αν όμως αφήσουν το αποτέλεσμα να γίνει χαλάκι πάνω απ’ όσα χρήζουν διόρθωσης, η απότομη κι οδυνηρή προσγείωση (θα) περιμένει στην επόμενη γωνία.
