Η λύση στην κρίση
13:54 - 28 Ιανουαρίου 2016
Αντιμέτωπο με την ανάγκη καλύτερης (μεγαλύτερης) και υγιέστερης (πιο σταθερής) χρηματοδότησής του το κυπριακό ποδόσφαιρο είναι υποχρεωμένο είτε να αυξήσει τις πηγές εσόδων του είτε να αντλήσει περισσότερα από τις ήδη υπάρχουσες.
Αυτές είναι οι εισπράξεις στα γήπεδα (21% του συνολικού τζίρου), τα τηλεοπτικά δικαιώματα (22%) και τα πριμ της UEFA (30%). Δεδομένου ότι εν μέσω κρίσης το εισιτήριο και το τηλεοπτικό συμβόλαιο κοστίζουν ήδη πολύ ακριβά στον Κύπριο πολίτη ως η πιο ρεαλιστική επιλογή προβάλλει η άντληση περαιτέρω εσόδων από την UEFA, δηλαδή η επιστροφή στις διακρίσεις σε Champions League και Europa League, όπου έχει επέλθει ήδη σημαντική αύξηση στα πριμ.
Ωστόσο έχει αποδειχθεί ότι η προεξόφληση μιας καλής ευρωπαϊκής πορείας (και η ένταξη των εσόδων από αυτήν στον προϋπολογισμό) δεν είναι απλώς μια ριψοκίνδυνη πρακτική, αλλά συνταγή χρεοκοπίας.
Τι απομένει συνεπώς; Η αύξηση των πηγών εσόδων. Χορηγίες και διαφημίσεις συνεισφέρουν ψίχουλα (12%) στο συνολικό τζίρο, αλλά αυτό είναι φυσιολογικό για ένα πρωτάθλημα χαμηλής ποιότητας και υψηλής αναξιοπιστίας -βάσει τουλάχιστον όσων σχεδόν σε καθημερινή βάση καταγγέλλουν οι συμμετέχοντες σε αυτό.
Σχεδόν μηδενικό, από την άλλη, είναι το ποσοστό εσόδων από μεταγραφές. Εδώ, κατ’ εμέ, ευρίσκεται το πλέον γόνιμο, πλην ακαλλιέργητο έδαφος. Το ποδόσφαιρό μας θα έπρεπε εδώ και καιρό να είχε προσανατολιστεί στο ελβετικό μοντέλο, το οποίο αποτελεί κορυφαίο προορισμό και εκτροφείο ταλέντων (κατά κανόνα μεταναστών από διαλυμένες, εμπόλεμες ή υπανάπτυκτες χώρες), τα οποία αποκτούνται έναντι πινακίου φακής και πωλούνται πανάκριβα αφήνοντας πίσω τεράστιο κέρδος.
Ακόμη κι αν λόγω οικονομικής ευμάρειας η Ελβετία είναι αδόκιμη ως πρότυπο, υπάρχουν χώρες πολύ πιο συγγενικές στα οικονομικά δεδομένα της Κύπρου που λειτουργούν ως πλατφόρμες ανάδειξης ταλέντων και το ποσοστό των μεταγραφικών εσόδων επί του συνολικού τζίρου είναι κατά πολύ μεγαλύτερο του ελβετικού (25%): πρόκειται για την Πορτογαλία (75%), την Κροατία (77%) και τη Σερβία (107%). Ιδού λοιπόν πεδίο δόξης λαμπρό.
Αυτές είναι οι εισπράξεις στα γήπεδα (21% του συνολικού τζίρου), τα τηλεοπτικά δικαιώματα (22%) και τα πριμ της UEFA (30%). Δεδομένου ότι εν μέσω κρίσης το εισιτήριο και το τηλεοπτικό συμβόλαιο κοστίζουν ήδη πολύ ακριβά στον Κύπριο πολίτη ως η πιο ρεαλιστική επιλογή προβάλλει η άντληση περαιτέρω εσόδων από την UEFA, δηλαδή η επιστροφή στις διακρίσεις σε Champions League και Europa League, όπου έχει επέλθει ήδη σημαντική αύξηση στα πριμ.
Ωστόσο έχει αποδειχθεί ότι η προεξόφληση μιας καλής ευρωπαϊκής πορείας (και η ένταξη των εσόδων από αυτήν στον προϋπολογισμό) δεν είναι απλώς μια ριψοκίνδυνη πρακτική, αλλά συνταγή χρεοκοπίας.
Τι απομένει συνεπώς; Η αύξηση των πηγών εσόδων. Χορηγίες και διαφημίσεις συνεισφέρουν ψίχουλα (12%) στο συνολικό τζίρο, αλλά αυτό είναι φυσιολογικό για ένα πρωτάθλημα χαμηλής ποιότητας και υψηλής αναξιοπιστίας -βάσει τουλάχιστον όσων σχεδόν σε καθημερινή βάση καταγγέλλουν οι συμμετέχοντες σε αυτό.
Σχεδόν μηδενικό, από την άλλη, είναι το ποσοστό εσόδων από μεταγραφές. Εδώ, κατ’ εμέ, ευρίσκεται το πλέον γόνιμο, πλην ακαλλιέργητο έδαφος. Το ποδόσφαιρό μας θα έπρεπε εδώ και καιρό να είχε προσανατολιστεί στο ελβετικό μοντέλο, το οποίο αποτελεί κορυφαίο προορισμό και εκτροφείο ταλέντων (κατά κανόνα μεταναστών από διαλυμένες, εμπόλεμες ή υπανάπτυκτες χώρες), τα οποία αποκτούνται έναντι πινακίου φακής και πωλούνται πανάκριβα αφήνοντας πίσω τεράστιο κέρδος.
Ακόμη κι αν λόγω οικονομικής ευμάρειας η Ελβετία είναι αδόκιμη ως πρότυπο, υπάρχουν χώρες πολύ πιο συγγενικές στα οικονομικά δεδομένα της Κύπρου που λειτουργούν ως πλατφόρμες ανάδειξης ταλέντων και το ποσοστό των μεταγραφικών εσόδων επί του συνολικού τζίρου είναι κατά πολύ μεγαλύτερο του ελβετικού (25%): πρόκειται για την Πορτογαλία (75%), την Κροατία (77%) και τη Σερβία (107%). Ιδού λοιπόν πεδίο δόξης λαμπρό.
