Το (μόνο) σφάλμα του ʼντρε Πάους
13:17 - 23 Φεβρουαρίου 2016
Στη θέση του πλείστοι συνάδελφοί του θα είχαν προχωρήσει προ πολλού σε δημόσιο ξέσπασμα ή παραίτηση. Λόγω χαρακτήρα, επαγγελματισμού και σεβασμού στην εργοδότριά του ο Άντρε Πάους ούτε στο ένα ούτε στο άλλο προέβη. Εν τέλει κι εκ του αποτελέσματος, αυτό ήταν το πιο σημαντικό λάθος της θητείας του στην Ανόρθωση.
Ο Ολλανδός υποχρεώθηκε να κυνηγήσει στόχους υπό συνθήκες αντίξοες τον πρώτο χρόνο (αποκλεισμός του από το μεταγραφικό σχεδιασμό, αργοπορημένη έλευση νεοφερμένων, ελλιπής χειμερινή ενίσχυση) και αντιπαραγωγικές τον δεύτερο (αιφνίδια, πρόωρη και αβάσιμη αναθεώρηση προς τα πάνω του επίσημου στόχου, παντελής αγνόησή του στη χειμερινή μεταγραφική δραστηριότητα και πίσω από την πλάτη του διαπραγμάτευση με υποψήφιους διαδόχους του).
Την περασμένη χρονιά η δυσφορία του Πάους για τον Τεντ φαν Λέουβεν είχε εκφραστεί στη χειμερινή διακοπή, όταν η Ανόρθωση ευρισκόταν έκτη (στο -12 από την κορυφή) και η επίτευξη του στόχου της σεζόν κινδύνευε. Αυτή τη χρονιά με την ομάδα εντός της πρώτης τριάδας και με εξαιρετικές πιθανότητες εξόδου στην Ευρώπη (επίσημος στόχος) ο Ολλανδός έκρινε ότι η δουλειά του μιλούσε από μόνη της και πόνταρε αποκλειστικά σ’ αυτήν -ακόμη κι όταν έβλεπε ότι η περιρρέουσα ατμόσφαιρα ευνοούσε (εδώ και εβδομάδες) την απομάκρυνσή του.
Ωστόσο τέτοιο εκ των έσω κλίμα αμφισβήτησης και υπονόμευσης του προπονητή ήταν αδύνατον να μην επηρεάσει τον ίδιο και τους παίκτες του. Αυτό αντικατοπτρίστηκε στα αποτελέσματα και στη στασιμότητα εξέλιξης της ομάδας προσφέροντας το «πάτημα» για την αποδέσμευση του Πάους, η οποία κατέδειξε ότι η -ευαγγελιζόμενη νέα ήθη κι έθιμα- διοίκηση της «Κυρίας» στα δύσκολα επέλεξε την πεπατημένη.
Η παραίτηση όσων πισωγύρισαν την Ανόρθωση σε εποχές και πρακτικές που οι φίλοι του συλλόγου ήθελαν να πιστεύουν ότι είχαν παρέλθει ανεπιστρεπτί δεν είναι βάλσαμο, αλλά αλάτι στην πληγή. Γι’ ακόμη μια φορά τα χλωρά κάηκαν (δίχως να συντρέχει λόγος) πριν τα ξερά. Κρίμα κι άδικο.
Ο Ολλανδός υποχρεώθηκε να κυνηγήσει στόχους υπό συνθήκες αντίξοες τον πρώτο χρόνο (αποκλεισμός του από το μεταγραφικό σχεδιασμό, αργοπορημένη έλευση νεοφερμένων, ελλιπής χειμερινή ενίσχυση) και αντιπαραγωγικές τον δεύτερο (αιφνίδια, πρόωρη και αβάσιμη αναθεώρηση προς τα πάνω του επίσημου στόχου, παντελής αγνόησή του στη χειμερινή μεταγραφική δραστηριότητα και πίσω από την πλάτη του διαπραγμάτευση με υποψήφιους διαδόχους του).
Την περασμένη χρονιά η δυσφορία του Πάους για τον Τεντ φαν Λέουβεν είχε εκφραστεί στη χειμερινή διακοπή, όταν η Ανόρθωση ευρισκόταν έκτη (στο -12 από την κορυφή) και η επίτευξη του στόχου της σεζόν κινδύνευε. Αυτή τη χρονιά με την ομάδα εντός της πρώτης τριάδας και με εξαιρετικές πιθανότητες εξόδου στην Ευρώπη (επίσημος στόχος) ο Ολλανδός έκρινε ότι η δουλειά του μιλούσε από μόνη της και πόνταρε αποκλειστικά σ’ αυτήν -ακόμη κι όταν έβλεπε ότι η περιρρέουσα ατμόσφαιρα ευνοούσε (εδώ και εβδομάδες) την απομάκρυνσή του.
Ωστόσο τέτοιο εκ των έσω κλίμα αμφισβήτησης και υπονόμευσης του προπονητή ήταν αδύνατον να μην επηρεάσει τον ίδιο και τους παίκτες του. Αυτό αντικατοπτρίστηκε στα αποτελέσματα και στη στασιμότητα εξέλιξης της ομάδας προσφέροντας το «πάτημα» για την αποδέσμευση του Πάους, η οποία κατέδειξε ότι η -ευαγγελιζόμενη νέα ήθη κι έθιμα- διοίκηση της «Κυρίας» στα δύσκολα επέλεξε την πεπατημένη.
Η παραίτηση όσων πισωγύρισαν την Ανόρθωση σε εποχές και πρακτικές που οι φίλοι του συλλόγου ήθελαν να πιστεύουν ότι είχαν παρέλθει ανεπιστρεπτί δεν είναι βάλσαμο, αλλά αλάτι στην πληγή. Γι’ ακόμη μια φορά τα χλωρά κάηκαν (δίχως να συντρέχει λόγος) πριν τα ξερά. Κρίμα κι άδικο.
