Μικραίνοντας τον ορίζοντα
20:43 - 19 Μαΐου 2016
Δεν έχω πειστεί ότι ο ΑΠΟΕΛ σε περίπτωση πρόκρισης επί του Απόλλωνα (στα πέναλτι) θα είχε προχωρήσει σε αλλαγή τεχνικής ηγεσίας -κι ας υπήρχαν παράπονα (από τους παίκτες) για τη συμπεριφορά και (από τους οπαδούς) για τις επιλογές του προπονητή. Εξακολουθώ να μην ξέρω, αν οι «γαλαζοκίτρινοι» θα κατακτήσουν το πρωτάθλημα, ενώ δεν είμαι βέβαιος ότι επιδίωξη της διοίκησης είναι να καθιερωθούν ως η ομάδα που κάθε χρόνο αλλάζει τρεις προπονητές καθ’ οδόν για τον τίτλο (ή το νταμπλ).
Υπάρχουν όμως πράγματα, για τα οποία πλέον δεν αμφιβάλλω. Πρώτον, ότι η νυν διοίκηση είναι ο αντίποδας της προηγούμενης: για κάθε στήριξη στον προπονητή από τον Φοίβο Ερωτοκρίτου αντιστοιχεί μια αλλαγή τεχνικού από τον Πρόδρομο Πετρίδη. Δεύτερον, ότι εδώ και δυόμισι χρόνια οι αποφάσεις για την τεχνική ηγεσία δεν έχουν σταθερό κριτήριο, εξ ου και το παντελώς ετερόκλητο προφίλ προπονητών που έχουν περάσει από τον Αρχάγγελο και οι ουσιωδώς διαφορετικές συνθήκες πρόσληψης κι αποδέσμευσής τους. Τρίτον, ότι για τη διοίκηση και μεγάλη μερίδα των οπαδών του ΑΠΟΕΛ το πρωτάθλημα (ή το νταμπλ) είναι ο σκοπός που αγιάζει τα μέσα, η ποδοσφαιρική κολυμβήθρα του Σιλωάμ.
Εκτιμώ πως αυτή η νοοτροπία (η δικαίωση ή μη των πάντων από την κατάκτηση των πρωτείων κάθε χρονιά) στενεύει και μικραίνει -αργά, αλλά σταθερά- τον ορίζοντα της ομάδας. Ο ΑΠΟΕΛ διαχρονικά είναι ομάδα πρωταθλητισμού. Οι εκτός συνόρων επιτυχίες των τελευταίων ετών, ωστόσο, είχαν (κι έχουν) δημιουργήσει φυσιολογικά τη βάσιμη φιλοδοξία για αλλαγή επιπέδου.
Αυτή, ωστόσο, προϋποθέτει την ύπαρξη αφ’ ενός μιας μεγάλης εικόνας, μιας προοπτικής, ενός οράματος, αφ’ ετέρου ενός καλομελετημένου, μεθοδικού σχεδίου επίτευξης του στόχου. Δυστυχώς η αναγωγή του πρωταθλήματος σε Νο1 λόγο ύπαρξης του συλλόγου ενισχύει στην κοινή γνώμη την αμφιβολία για το αν υπάρχει είτε το ένα είτε το άλλο.
Υπάρχουν όμως πράγματα, για τα οποία πλέον δεν αμφιβάλλω. Πρώτον, ότι η νυν διοίκηση είναι ο αντίποδας της προηγούμενης: για κάθε στήριξη στον προπονητή από τον Φοίβο Ερωτοκρίτου αντιστοιχεί μια αλλαγή τεχνικού από τον Πρόδρομο Πετρίδη. Δεύτερον, ότι εδώ και δυόμισι χρόνια οι αποφάσεις για την τεχνική ηγεσία δεν έχουν σταθερό κριτήριο, εξ ου και το παντελώς ετερόκλητο προφίλ προπονητών που έχουν περάσει από τον Αρχάγγελο και οι ουσιωδώς διαφορετικές συνθήκες πρόσληψης κι αποδέσμευσής τους. Τρίτον, ότι για τη διοίκηση και μεγάλη μερίδα των οπαδών του ΑΠΟΕΛ το πρωτάθλημα (ή το νταμπλ) είναι ο σκοπός που αγιάζει τα μέσα, η ποδοσφαιρική κολυμβήθρα του Σιλωάμ.
Εκτιμώ πως αυτή η νοοτροπία (η δικαίωση ή μη των πάντων από την κατάκτηση των πρωτείων κάθε χρονιά) στενεύει και μικραίνει -αργά, αλλά σταθερά- τον ορίζοντα της ομάδας. Ο ΑΠΟΕΛ διαχρονικά είναι ομάδα πρωταθλητισμού. Οι εκτός συνόρων επιτυχίες των τελευταίων ετών, ωστόσο, είχαν (κι έχουν) δημιουργήσει φυσιολογικά τη βάσιμη φιλοδοξία για αλλαγή επιπέδου.
Αυτή, ωστόσο, προϋποθέτει την ύπαρξη αφ’ ενός μιας μεγάλης εικόνας, μιας προοπτικής, ενός οράματος, αφ’ ετέρου ενός καλομελετημένου, μεθοδικού σχεδίου επίτευξης του στόχου. Δυστυχώς η αναγωγή του πρωταθλήματος σε Νο1 λόγο ύπαρξης του συλλόγου ενισχύει στην κοινή γνώμη την αμφιβολία για το αν υπάρχει είτε το ένα είτε το άλλο.
