Ψυχολογία, το Νο1 πρόβλημα των διαιτητών παγκοσμίως
12:40 - 12 Απριλίου 2018
«Αντί για καρδιά, έχει σκουπιδοτενεκέ» Με αυτές τις πέντε λέξεις ο Τζανλουίτζι Μπουφόν απέδωσε τρισδιάστατα το πρόβλημα της διαιτησίας. Όχι μόνο του ανεκδιήγητου Μαρκ Όλιβερ, που έδωσε το πέναλτι το οποίο έκρινε την πρόκριση στο Μπερναμπέου το βράδυ της Τετάρτης (12/04), άλλα μάλλον όλων των διαιτητών, παντού. Οι πλείστοι διαιτητές αδυνατούν να μπουν στη ψυχολογία του αγώνα, στη ψυχολογία των ποδοσφαιριστών.
Δυστυχώς οι διαιτητές, ηθελημένα ή ανήθελα -ειλικρινά δεν γνωρίζω- επιλέγουν να κρίνουν αγώνες, προκρίσεις, τίτλους, με τις αποφάσεις τους, ενώ ο ρόλος τους θα έπρεπε να είναι ακριβώς ο αντίθετος: να υποβοηθούν ώστε τα παιχνίδια να κριθούν στο γήπεδο και να απεύχονται να κριθούν από μια τους απόφαση.
Δεν μπορεί να ήταν σίγουρος
Ας δούμε ως παράδειγμα τη φάση στο Μπερναμπέου. Έχω την εντύπωση πως ούτε ο πιο φανατικός οπαδός της Ρεάλ δεν θα πει πως ήταν 100% πέναλτι. Γιατί ένας διαιτητής να επιλέξει να κρίνει μια πρόκριση, σε νεκρό χρόνο, με μια απόφαση για την οποία δεν είναι 100% σίγουρος, όταν οι δύο ομάδες έχουν ακόμα μισή ώρα παράτασης να λύσουν τις διαφορές τους;
Ανάλογη ήταν η απόφαση του ρεφ Κομίνη και του βοηθού του Ποντίκη, στην Τούμπα. Αν και η άποψή μου είναι πως το γκολ του ΠΑΟΚ ήταν οφσάιντ, εντούτοις, θα ασπαστώ την άποψη Κύπριου διαιτητή που μου εκμυστηρεύτηκε ότι: «από τη στιγμή που δεν ήταν 100% σίγουροι, σε μια φάση που ούτε η UEFA και η FIFA μπορούν να γνωμοδοτήσουν με βεβαιότητα, έπρεπε να αφήσουν το πλεονέκτημα της αμφιβολίας υπέρ του επιθετικού, όπως ορίζει η οδηγία».
Και όντως, αυτή η θέση ακούγεται πιο ρεαλιστική και –κυρίως- πιο αθλητική.
Προσωπική μου άποψη είναι πως οι διαιτητές, όταν παίρνουν μια απόφαση που κρίνει έναν αγώνα, πολύ περισσότερο μια πρόκριση ή έναν τίτλο, θα πρέπει να είναι 1.000% σίγουροι.
Όπως ο Γουέμπ το 2010
Για όσο ζω θα βγάζω το καπέλο στον Άγγλο Χάουαρντ Γουέμπ, ο οποίος στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2010 δεν απέβαλε τον Νάιτζελ ντε Γιονγκ για το δολοφονικό κτύπημα στον Αλόνσο, διότι, όπως ο ίδιος έγραψε στο βιβλίο του «είδα ότι ήταν σκληρό κτύπημα, αλλά δεν είχα πλήρη αντίληψη της φάσης, έτσι έδειξα κίτρινη».
Προφανώς δεν ήθελε να χαλάσει έναν τελικό, αφήνοντας τη μια ομάδα με δέκα από το 25ο λεπτό, σε μια φάση που δεν ήταν απόλυτα βέβαιος – αργότερα παραδέχτηκε πως ήταν φάση για αποβολή.
Δεν ήθελε να γίνει ο νέος Κοντεσάλ, ο οποίος έκρινε τον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου το 1990, δίνοντας το αμφισβητούμενο πέναλτι στον Ματέους, που έκανε γκολ ο Μπρέμε στο 85’. Σχεδόν τριάντα χρόνια μετά, κανένας Γερμανός δεν μπορεί να πει πως «σίγουρα ήταν πέναλτι» και κανένας δεν μπορεί να πείσει τον Μαραντόνα να σταματήσει να πιστεύει πως τον έκλεψαν.
